Jacques, Enzo en Luke op weg naar Thagazu.
Geconfronteerd met zoveel wereldwijde onzekerheid, overwegen we thuis hoe we onze kinderen een continent als Afrika kunnen laten begrijpen . Mijn man komt uit Zuid-Afrika, dus we hebben het rustig bedacht, want we konden ons niet voorstellen dat we naar Kaapstad zouden vliegen als de enige bestemming om ons familieerfgoed te verkennen.
Gezegd en (maanden later) gedaan: de droom om in het noorden te beginnen en geleidelijk af te dalen via een paar haltes werd werkelijkheid na een jaar plannen allemaal. We waren klaar om op een avontuur van twee maanden te gaan zonder te weten dat er een wereldwijde pandemie op komst was. Maar dat is een ander verhaal, of liever, het einde van deze. Laten we bij het begin beginnen.
Inpakken was geen gemakkelijke taak, aangezien we werden geconfronteerd met 21 vluchten en verschillende klimaten, de eerste was die van het droge en tegelijkertijd zeer Atlantische Marokko. Het was in Marrakech waar we het avontuur begonnen; drie dagen het absorberen van de exotische aroma's, geluiden en snapshots van de medina. Het was onvergetelijk om te zien hoe de kinderen deel uitmaakten van het grote plein, het bewonderen van de slangenbezweerders, apentemmers, muzikanten en al die bonte razernij.
De kinderen van de fotograaf met andere kinderen in Pellsrus, Jeffreys Bay, met de steun van Rebel Surf Boards.
Na zo'n opeenstapeling van sensaties maakten we ons klaar voor een tien uur durende reis in een jeep – met dank aan Umnya Dune Camp – richting de Sahara. Twee uur na het starten van de weg kwamen we aan bij Tented Camp, een luchtspiegeling in de middle of nowhere waar ze ons verwelkomden met muntthee en gebak. vers gebakken We renden door de duinen naar onze tenten en onze mond viel open bij zo'n schoonheid.
Er was geen niets dan zand in de wijde omtrek en geen spoor van geluid behalve onze eigen adem en het geluid van de wind. We brachten er twee magische dagen door met het eten van zelfgemaakte tajine, genieten van sterrennachten, nomaden bezoeken, zandsurfen en kameelrijden. Onze volgende stop was Taghazout, a klein surfdorpje bij Agadir van waaruit we met droefheid, maar ook met adrenaline afscheid nemen van Marokko van nieuwe avonturen.
Pagina's uit het reisdagboek van een van de zonen van fotografe Anne Menke.
wachten op ons Dakar, vanwaar we een houten boot nemen om het eiland Ngor te bereiken. Daar ontspanden we met een ongelooflijke wandeling bij zonsondergang waarin we prachtige mozaïeken en schilderijen konden bewonderen en ook Ngor Rights, het epicentrum van de meest perfecte golven en surfparadijs. We hebben een geweldige tijd gehad om kennis te maken de lokale bevolking in het water, die ons met een grote glimlach verwelkomde. De verliefdheid voor zoveel sympathie het was meteen.
De volgende dagen we verkennen de Senegalese hoofdstad, de markten en het hectische leven, evenals plaatsen zoals het prachtige restaurant Chez Loutcha en, op een uur rijden, het prachtige La Rose, een zoutwatermeer dat roze van kleur is dankzij de algen die erin leven. Een week later pakten we onze koffers weer en begonnen reis naar Kaapverdië, twee uur van Dakar, om drie dagen op het eiland Sal te blijven. Daar ontmoetten we Willy, een lokale jongen met wie we surften en met wie onze zoon Luke het paradijselijke kitesurfen vond terwijl de wind hen aanmoedigde.
Ook we bezochten Shark Bay en zagen baby-citroenhaaien langs ons zwemmen. Na deze korte sprong naar de archipel keren we terug naar continentaal Afrika... omdat Kenia op ons wachtte. Toen we aankwamen hadden we alleen 24 uur in Nairobi dus we hadden een bezoek gepland aan het Sheldrick Trust Elephant Orphanage en het Giraffe Centre.
Pinguïns op Kaappunt in Zuid-Afrika.
de kinderen ze adopteerden olifanten met hun spaargeld en konden de baby's vasthouden die ze in het weeshuis hadden ontmoet. De volgende ochtend werden we vroeg wakker en we vlogen met het vliegtuig naar Tanzania. We konden niet geloven dat het eindelijk tijd was voor de safari! Na de landing in Een met gras begroeide baan in Grumeti begroette ons met Kim, onze gids en chauffeur voor de komende zes dagen. Tijdens de korte wandeling naar Singita Serengeti House de show begon: olifanten en zebra's staken voor onze verbaasde ogen de weg over. En we hadden nog niets gezien.
Wanneer we aankomen bij onze suite met drie slaapkamers met uitzicht op de savanne overweldigde onze verbazing al. De volgende dagen waren gevuld met buitenlunches, uitzicht op de olifanten op zoek naar voedsel in de struiken bij het zwembad, drankjes bij zonsondergang met lokale dansen en muziekgroepen... Ook We gingen naar Faru Faru Lodge en ontdekten nog een heel bijzondere ervaring, dit keer in een andere hoek van het Grumeti-reservaat. Het was heel moeilijk om afscheid te nemen na vijf van zulke magische dagen, waarin we onuitwisbare momenten hebben achtergelaten.
Safari in Tanzania met Singita.
Maar je moest verder naar het zuiden. Johannesburg, om precies te zijn. Daar, in Satyagraha House, Gandhi's residentie tijdens zijn vroege jaren in Zuid-Afrika, nu omgebouwd tot hotel, we verifiëren de schoonheid van een plek die ook een museum is van immense schoonheid.
De volgende ochtend vertrokken we vroeg in de richting van Singita Lebombo, in het Krueger National Park. Na nog een landing in the middle of nowhere reden we naar een heel ander landschap: Lebombo ligt aan een rivier en biedt vanuit de luxe hutten een prachtig uitzicht. Daar genoten we van lange safari's, we volgden de sporen die ons naar de schuilplaats van een neushoorn leidden, we probeerden urenlang het snelle spoor van een cheeta en keek naar leeuwen die 's nachts jagen. Een verrassingslunch aan de rivier was weer zo'n moment dat zal voor altijd in onze herinnering blijven.
De Roho-olifant, wees geworden door stroperij, gezien door een van de kinderhoofdpersonen van dit verhaal.
De surfende ziel van onze familie stond te popelen om terug naar de kust te gaan en rond te rijden op zoek naar de beste golven. Jeffreys Bay staat bekend als een van de beste plekken ter wereld om ze te vinden, met een klein stadje omgeven door prachtige duinen. We verbleven in een droomvilla in African Perfection, aten braai (zoals ze barbecue noemen in Zuid-Afrika), we zagen de dolfijnen samen met de surfers en genoten van het beste ontbijt –en de voedzame shakes!– van de stad.
Sterker nog, we besloten meteen dat we in Jeffreys Bay konden wonen. Onze vriend Thys, eigenaar van Rebel Surfboards, nodigde ons uit om de kinderen van Pellsrus te ontmoeten, een zich ontwikkelende gemeenschap met wie hij een lovenswaardig werk doet, en onze kinderen hadden niet enthousiaster kunnen zijn om het water in te gaan met hun nieuwe vrienden, die ook uitstekende surfers waren.
Een week ging voorbij en we gaan verder naar het zuiden naar Kaapstad, waar we twee nachten doorbrengen in Victoria Bay. Het was onze laatste stop op reis? die, laten we niet vergeten, een belangrijk doel hadden: onze familie en vrienden ontmoeten, contact maken met een deel van ons. Ze wachtten voor ons drie weken gewijd aan het uitknijpen van de stad, maar de Covid-19 bereikte onze route en daarom kwam het abrupte afscheid. Toch zullen we het nooit vergeten de dag dat we een hele dag reden naar bereik Punta del Cabo en zeg hallo tegen de pinguïns in Fish Hoek. Het was daar, aan de andere kant van waar het allemaal begon, toen we ons realiseerden dat Afrika er als geen ander ter wereld in slaagt om een plekje in je hart te vinden om zaai het verlangen om terug te keren. Het verlangen naar meer. En zo zal het zijn.