Condé Nast Traveler Conversations: Digital Nomads
De derde dag van de Condé Nast Traveler-gesprekken hij zou vertrekken, maar zonder alles achter te laten; om van omgeving te veranderen en de vrijheid die dit geeft, maar zonder op te geven op de arbeidsmarkt te blijven; om de stad te verlaten, maar bij het goede ervan te blijven. Kortom, hij was of is geweest over waar de laatste tijd zo veel over gepraat wordt, over een digitale nomade worden.
En nee, we hebben het niet over die cursussen waarin ze je het onrealistische beloven, we hebben het gehad over realiteiten, realiteiten die al aanwezig zijn. Een goed voorbeeld hiervan was het eerste gesprek De stad is niets voor mij waaraan ze hebben deelgenomen Carlos Jonay Suárez Digital Strategy consultant en mede-oprichter van Pueblos Remotos, Nacho Rodríguez, oprichter van Nomad City en public relations Rachel Sánchez, met juweeltje Monroy, hoofdredacteur van Condé Nast Traveler, als moderator.
Het telewerken dat de pandemie heeft veralgemeend, Wordt het een bloem van een dag of blijft het? Zal het dienen om de digitalisering te bevorderen en die leegstaande gebieden opnieuw te bevolken? Waar moeten we rekening mee houden als we het zo willen doen?
Starten, laten we stoppen met praten over digitale nomaden en wedden op het gebruik van de term telewerken. Dit onderscheid is op tafel gelegd door Raquel, public relations die op Ibiza woont en van daaruit werkt voor klanten die zich voornamelijk in Madrid bevinden. "Digitale nomade en telewerken gaan niet samen."
digitale nomadisme Het is slechts een van de mogelijkheden die de realiteit van telewerken biedt. “Nomad is degene die permanent en digitaal reist omdat hij in een digitale omgeving werkt”, introduceert Nacho om vervolgens duidelijk te maken dat de telewerker is iemand die in andere omgevingen kan werken, maar zonder voortdurend te moeten reizen. "Je hoeft niet thuis te werken, je kunt op het platteland, op het strand en zelfs in een coworking-ruimte zijn die dichter bij je gebruikelijke werkruimte ligt."
En het is precies dit telewerken dat sinds het uitbreken van de pandemie is ingevoerd en in sommige perioden algemeen is geworden en breken met het stigma dat het binnen veel bedrijven had. Uiteindelijk bleek het mogelijk om het digitaal te implementeren, wat ontbrak (en nog steeds ontbreekt) is cultuur.
Carlos Jonay, Nacho Rodriguez, Raquel Sanchez en Gema Monroy
“Er is een cultuur van aanwezigheid, van mensen die op kantoor zijn met een cultuur van controle in plaats van vertrouwen. Als je iemand inhuurt, is dat omdat je erop vertrouwt dat ze het werk kunnen doen en het maakt je niet uit waar ze zijn”, vat Carlos samen, die van mening is dat we op dit moment niet voorbereid zijn om telewerken 100% te implementeren, en spreekt van het feit dat 25% van de werknemers zou er over drie of vier jaar in kunnen zitten.
Nacho wees in dezelfde zin, erop wijzend hoe het gebrek aan aanwezigheid tijdens deze periode heeft geleid tot ongemak bij die teamleiders die niet zijn opgeleid of niet over de nodige middelen beschikken om het werk op afstand te beheren. Bovendien heeft het ook het gebrek aan regelgeving op tafel gelegd om deze realiteit te reguleren, wat ertoe heeft geleid dat veel landen, waaronder het onze, zijn begonnen met het maken van wetgeving.
Raquel denkt graag na over het idee dat deze realiteit er is om te blijven en nodigt werknemers uit om erover te praten in hun bedrijf, erom te vragen en te geloven dat ja, misschien is het mogelijk om die flat in Madrid te verlaten en met het strand op de achtergrond te werken, hoe gaat het in dit gesprek.
Studies suggereren dat in deze omstandigheid creativiteit en productiviteit verhogen, en Raquel is geobsedeerd geraakt door een concept, dat van de... 'werk'. "Ik zal hebben een levensstijl die lijkt op mijn vakantie, maar dan werken. En ik doe hetzelfde in veel minder uren omdat ik in een omgeving ben die je uitnodigt om sneller klaar te zijn, want ik ga naar het strand zodra ik klaar ben en ik ga naar de zonsondergang kijken”. Wel van schoonheid dat is een continue stimulans voor wat we al zeiden, creativiteit.
Nacho ziet het op dezelfde manier. "Het rare is dat je de komende jaren naar kantoor moet om te werken." De grootste handicap die hij momenteel onderstreept, is die van de connectiviteit, maar hij is zich er ook van bewust dat de technologie heel snel evolueert en dat over een paar jaar is het gemakkelijk om overal te werken.
Langs deze lijnen laat het zien hoe het aantrekken van kennisprofessionals het mogelijk maakt de economie van het platteland wordt geactiveerd, maar het is belangrijk, zoals Carlos opmerkt, van zijn kant, dat landelijkheid wordt begrepen vanuit de landelijke omgeving.
“Eerst moeten we het platteland begrijpen, verbeteren en kijken wat we kunnen toevoegen om het te verbeteren, maar dat betekent niet gentrificatie of verstedelijking”, ons ervan bewust zijn dat waar we ook gaan we altijd een impact genereren.
Voor hem is telewerken niet nieuw, het was er al. "Hij is bij ons sinds 2000, wat er moet gebeuren is dat het genormaliseerd wordt." Hopelijk, want, zoals Gema Monroy concludeerde, "Bedankt voor het aanmoedigen van ons om een nieuw leven te leiden."
Het tweede gesprek, Reizen en bedrijfscultuur , is gedragen door Rocío Abella, partner bij Deloitte, die een gedetailleerde analyse heeft gedeeld van zakelijke trends die de reiswereld zullen beïnvloeden.
Want de wereld is veranderd. De pandemie heeft de digitale transformatie die we doormaakten opgeblazen, waar niets definitief was. Consumenten en hun behoeften ook niet. En hetzelfde is gebeurd met de toeristenindustrie.
Toen Covid-19 ons leven binnenbrak, toerisme zat duidelijk in de lift door onder meer de opkomst van een middenklasse met reismogelijkheden.
Met een huidige omgeving waarin binnenlandse reizen de boventoon voeren en het online kanaal relevant blijft, stelt het toerisme de komende jaren verschillende vragen die ons tegelijkertijd kunnen dienen als aanknopingspunten voor een glimp hoe de sector zich zal aanpassen aan een realiteit die een evenwicht zal zoeken tussen wat vroeger was en wat we recentelijk hebben meegemaakt.
Quico Taronji en Rocío Abella
Het wordt dus verwacht een toename van de vraag door de groei van de middenklasse; dat het virtuele het fysieke niet vervangt, maar dat ze naast elkaar bestaan hybride ervaringen; dat het nodig is om te werken gezondheid, milieu, sociale, politieke en technologische stabiliteit; dat ze zich ontwikkelen beleid en regelgeving voor openbare bescherming; en dat de niet-toeristische techreuzen die zijn begonnen de sector te betreden, tonen hun kaarten.
Rocío dringt sterk aan op de term fygitaal . "We geloven niet dat we via schermen van de wereld gaan genieten, maar we willen gemengde en hybride modellen." Wij willen Om ervoor te zorgen dat de digitale wereld de fysieke aanvult, willen we dat onze ervaringen rijker zijn dankzij onze apparaten. "Het fysieke geeft ons contact met mensen en dat komt terug om te blijven en we gaan er veel waarde aan geven."
We zullen veel belang hechten aan persoonlijke relaties en "Het is de wereld van het toerisme die ons gaat helpen dit te realiseren en ons te helpen weer te reizen en het op een meer innovatieve en ervaren manier te doen."
Het derde gesprek van de dag was getiteld: Slimme bestemmingen. Telewerken als een manier van leven: digitale nomaden en het betekende een verrijkende uitwisseling van ideeën over wat de komst van deze rondtrekkende arbeiders betekent voor steden, het positieve dat ze achterlaten en de uitdagingen die ze vormen.
Carlos Romero Dexeus, R&D-directeur van Segittur; José Maria Ezquiaga medeoprichter van Ezquiaga Arquitectura; Zee Santamaria, mede-oprichter van 300.000 Km/s; Raúl Lopez Maldonado Wethouder Afgevaardigde van het Gebiedsplanningsgebied van de gemeenteraad van Malaga; Y de moderator Ariadna Cantis, oprichter van Ariadna Cantis Communication, hebben verschillende standpunten ingebracht om deze realiteit te benaderen.
Met hun adviezen hebben de vier rapporteurs een definitie opgesteld van: wat zij een slimme bestemming vinden. Carlos heeft zijn karakter onderstreept "innovatief, duurzaam, technologisch, toegankelijk en goed bestuur". Ook de behoefte om deze plaatsen te voorzien autonomie zodat digitale nomaden hun werk in alle vrijheid kunnen uitvoeren en dat ze bovendien een reeks attracties hebben (cultureel, gastronomisch, sociaal leven...) die extra kwaliteit van leven.
Bovendien moeten ze wedden op het aanbod te diversifiëren en de wensen en ambities van deze tijdelijke bezoekers te monitoren om te weten hoe zich in de loop van de tijd aan te passen en niet gevangen te zitten in een formaat dat, als de tijd daar is, zijn achteruitgang kan inhouden.
Op dit punt speelt hij, of speelt hij al, technologie speelt een sleutelrol, met name Big Data, waarmee je zou kunnen voorkomen dat je in fouten uit het verleden, zoals overbevolking, valt. Als Benidorm er in de zomer van 2020 in slaagde om data en mobiele applicaties te combineren om toegang tot zijn stranden te bestellen, Waarom kan dit niet worden geëxtrapoleerd naar gebieden van steden waar toeristen traditioneel samenkomen?
Carlos Romero, José María Ezquiaga, Mar Santamaria, Raúl López en Ariadna Cantis
“We hebben het alleen over toerisme gehad met het aantal hotelbedden dat we in de steden hadden. Het feit dat er meer gegevens zijn, is essentieel en dat dit ook op een open en gedeelde manier moet gebeuren. Het toeristisch project dat we in Madrid uitvoerden, legde gegevens op tafel die ons in staat stelden om het fenomeen van de toerisme in kaart te brengen een debat op gang brengen, verder gaan en van toerisme iets maken dat ons in staat stelt om beleid transversaal te maken”, maart aangegeven.
Transparantie om starheid op de markt te voorkomen, omdat, zoals José María opmerkt, "Big Data helpt ons seizoensafhankelijk te maken, wat de sleutel is en de achilleshiel is van veel bestemmingen."
“Het interessante is dat de seizoensgebondenheid niet zo kort is, dat we een ruimte van stabiliteit creëren zodat degenen die kunnen kiezen waar te wonen en onze stad te kiezen, (...) naast het gewone, een pluspunt eisen: gezondheid, het gastronomische netwerk en, op stedelijk niveau, dat we gebruik proberen te vermengen met de regulering van toeristische huisvesting, dat er een mogelijkheid is om commercieel en residentieel gebruik te mengen zodat er geen sectorisering is met dalingen als er ups en downs zijn”, legt Raúl uit.
Dit alles gericht op het vastleggen van talent dat bestemmingen mogelijk maakt niet uitsluitend afhankelijk zijn van toerisme, maar dat legt twee aspecten op tafel: huisvestingsregeling en -aanbod voor die mensen die voor een lange tijd naar een plaats verhuizen, maar niet voor onbepaalde tijd.
Regelgeving omdat, zoals Mar opmerkt, het geval van Barcelona als voorbeeld aanhaalt, het aantrekken van talent economische verbetering impliceert, maar het de verdrijving van de lokale bevolking uit hun woonplaats veroorzaakt door de komst van koopkrachtige mensen wat de levensstandaard verhoogt. "Het is noodzakelijk om te begrijpen hoe dit tijdelijke gebruik van de stad kan worden gereguleerd."
Wat betreft huisvesting, de vraag van de publieke opinie, de transparantie die Big Data mogelijk maakt, de evolutie van ons concept van huisvesting gemotiveerd door de veranderingen die we in ons leven kunnen ervaren of modellen zoals Bouwen om te huren, die door de bouw van woningen gaan die gericht zijn op dit type verhuur dat geen ruimte inneemt voor toerisme of woningen, zal van cruciaal belang zijn voor de vastgoedsector om te veranderen.
Ja inderdaad, deze trend betekent niet het einde van het stadsleven in grote steden. “Hopelijk zal Leeg Spanje profiteren van telewerken, maar talent vraagt om talent en mensen willen daar zijn waar vergelijkbare mensen zijn met dezelfde zorgen, een broedplaats voor interactie. We hebben de waarde van een toevallige ontmoeting gezien. De stad verkeert in zeer goede gezondheid. zegt José Maria.