Fietsen zijn voor de zomer... in de stad!
Ik ben meer een stad dan klaprozen... en dan madeliefjes en paardebloemen (en nooit beter gezegd). Omdat ik gegroeid ben wild, zich vastklampend aan de aarde, geworteld, zich aanpassend aan de omgeving, soms vechtend voor het leven, even persistent als in Baroja Weed, maar zonder ongewenst te worden zoals in gewassen.
Ik vind het niet erg om het van de daken te schreeuwen omdat we een land van mensen zijn, de mijne, de jouwe, die van jou. Van Galicische dorpen die niet onbewoond zijn, omdat de meiga's er nog zijn, van Andalusische witte dorpen waar ze je een van kalk en een van geraniums geven, van andere middeleeuwse waarin de stenen getuigen van een glorieus verleden, van huizen badend in de zee die ooit een toevluchtsoord was voor vissers en vandaag voor degenen die het weten dat een vers gevangen sardine honderd keer beter is dan een foto genomen vanaf de hoogste wolkenkrabber, van plaatsen waar het geen misdaad is om te vragen "En hoe zit het met Madrid, opnieuw Europees kampioen?".
Want er was een tijd dat uit het dorp komen was een stigma, een scharlakenrode brief die we verstopten onder stropdassen en schoudervullingen om in een stedelijke samenleving te passen die ons niet zo goed, maar als idyllisch werd gepresenteerd, maar vandaag, meer dan ooit, beseffen we dat het goede leven was iets anders, het was een al uitgevonden leven, het was een dorpsleven.
Het is geen flat met balkon, ook geen rijtjeshuis met tuin, maar een perceel met een boomgaard, te vermijden dieren en een gezinswoning om herinneringen in te bewaren. Het is niet twee jaar op een wachtlijst staan om aan een tafel te zitten die, hoewel rokerig, soms zo koud aanvoelt als vloeibare stikstof, maar **uit bed komen met de geur van versgebakken cake, maar van de echte, van de huisbaas, van degene die je grootmoeder vroeger maakte met boter en wat eieren met dooiers zo geel als zonnebloemen** waarmee we vandaag foto's maken en die in de dorpen ons diende om ons een hele middag te vermaken, waarbij we een voor een elke blij stam pijp. Dat was een gerecht om te zien! een regen van sterren liggend op de stoppels!
Stoelen in de zon voor een huis in de kustplaats Arrieta.
De paden van entertainment in een stad waren onaantastbaar en zeer repetitief, zoals in een (eeuwige en landelijke) Groundhog Day waarin je naar de bar ging om tafelvoetbal te spelen of om flitsen te kopen met onmogelijke kleurstoffen die je fietste om naar de naburige stad te trappen en de vijand onder ogen te zien, wiens edele dames altijd cool waren bij de deur van hun huizen, zittend op die gestreepte tronen die, hoewel ze waren uitgevonden voor het strand, hun reden hadden om binnen te zijn.
In het geografische binnenland, bedoel ik, sinds in de steden gebeurde alles op straat en vroegrijp. Het was moeilijk om het verlangen om te leven en te experimenteren te stoppen, zoals wanneer Pastora Vega in Amance que no es poco de man voortijdig van het terras rukt en zijn rechtervoet met een modderige stronk achterlaat. Niet zonder hem natuurlijk eerst te leren kussen. Oh! Die eerste gestolen kus in de stad. Vanaf hier bedank ik je schattige vriend van de vriend van mijn neef, je initiatief en behendigheid hebben de deuren van mijn seksualiteit geopend; ook Pandora's doos met cobra's, dat is geen kwestie van kussen voor kussen, en minder op een plek waar je zou je lippen kunnen samenvoegen met die van een derde neef van je zonder het te weten.
Het gevoel van vrijheid leer je in een stad.
Ik weet niet of het komt doordat onze grootouders een oorlog en een naoorlogse periode hebben meegemaakt, maar als kinderen hebben we nooit honger geleden in het dorp. Het maakte niet uit dat het zomer was en dat het duizend graden was, de stamppot, de linzen, de stamppot of de Rioja-aardappelen stonden altijd op het menu voorraden, die altijd op tijd werden geserveerd om het bataljon te voeden voordat het terugkeerde naar de lading. ook al die courgettes, sla, tomaten en andere verse producten uit de tuin met wie eerder dankzij ruilhandel een (gastronomisch) niet-aanvalsverdrag was gesloten met andere familieleden en buren.
En als je van tevoren honger had, moest je gewoon ga bramen halen op de weg of steel, neem me niet kwalijk, ik zeg plukken, fruit van de dichtstbijzijnde boom. En we zijn niet gestopt met zoeken naar het mooiste stuk, we hebben de liefde voor #uglyfood, #ecofriendly, #zerowaste (of wat je dacht dat kroketten, oude kleren en wentelteefjes waren) en de lokale keuken uitgevonden. Je steekt gewoon een arm op, plukt het fruit en rent... of springt of zwemt in de rivier. oh! En trouwens, in de dorpen waren we altijd duidelijk over peren en appels, deze ogen hebben peren aan een appelboom zien groeien en omgekeerd, daarom heeft mijn grootvader veel zorg besteed aan de enten. Zelfs pruimenbomen (ahem) kunnen goede perziken produceren.
Het gevoel van vrijheid dat je als kind in een stad voelde, is met niets te vergelijken. Als je je ogen goed sluit, kun je je zeker nog de herinneren onzorgvuldigheid waarmee u het leven tegemoet trad, net als die witte lakens die in de zon hangen, weerstaan ze de wind, zwaaiend van de ene naar de andere kant zonder controle, maar zonder ooit hun grip te verliezen.
je was vrij van ga naar binnen, ga naar buiten, ren, ga, kom terug, eet, slaap, loop, speel, lach, droom, roep... en begin helemaal opnieuw. De ene dag na de andere enzovoort tot het einde van de zomer, toen sommigen terug moesten naar de stad en anderen daar zaten te wachten, zittend op het plein, op de bank voor de kerk of op de stenen muur, tot binnen allemaal één jaar we zouden elkaar weer ontmoeten om een beetje vrijer te zijn, een beetje meer als een volk.
Sommigen vertrekken en anderen blijven, maar geluk zal een gemeenschappelijke herinnering zijn.