Steden zoals de onze. In een andere tijd en plaats, maar toch steden. Tot ze ophielden te zijn
Ze waren welvarend en vitaal. Het waren steden zoals de onze, min of meer afgelegen en met hun specifieke omstandigheden. In hen werd één geboren en één stierf, werden vriendschappen gesmeed en liefdes bezegeld. In een andere tijd en plaats, maar toch steden. Tot ze ophielden te bestaan.
KOLMANSKOP, IN NAMIBI
een vervallen reclamebord, Kolmannskuppe, geschreven in zeer Germaanse gotische letters heet ons welkom. Als je die huizen ziet overspoeld door het woestijnzand en die kamers vol stof en afgebroken, zou niemand dat zeggen dit was een van de meest welvarende koloniale dorpen in Zuid-Afrika.
Niemand zou zeggen dat dit een van de meest welvarende koloniale steden in Zuid-Afrika was
moeilijk te geloven dat midden in de namibwoestijn iemand besloot op een gegeven moment een stad te bouwen. En de reden was, zoals bijna altijd, economisch. In 1908 , en bijna bij toeval ontdekten ze dat in deze woestenij was niet alleen zand, maar ook diamanten. In een paar jaar Duitsers, die op dat moment het gebied domineerde, alles gebouwd een stad in Centraal-Europese stijl waarin er geen gebrek was aan school, kerk of ziekenhuis, dat trouwens de eerste in Afrika was met röntgentechnologie.
Kolmannskuppe (Kolmanskop in de Afrikaanse taal) het had zelfs een eigen tramlijn die het verbond met de stad Lüderitz, dat nog steeds een belangrijke havenenclave is en een deel van zijn oude architectuur in Beierse stijl heeft behouden.
Diamanten gaven geld en dat was te merken in de economische vreugde van de bevolking die zelfs van een casino genoot waar speelkaarten en Duitse merken met gemak van eigenaar wisselden.
Toen in 1956 de diamantvoorraad opraakte, werd Kolmanskop verlaten op zoek naar andere, meer vruchtbare enclaves en de woestijn heroverde zijn domeinen. Maar Kolmannskuppe was niet de enige die zo'n lot onderging. In het zuidelijke deel van Namibië omarmt de woestijn andere spooksteden die ontstonden met de mijnkoorts zoals Elizabeth Bay (voormalige Elisabethbucht) of Pomona (Pomonapforte).
Madrid, in New Mexico, veranderde van een welvarende mijnenclave in een hippieparadijs
DE SPOOKSTEDEN VAN NEW MEXICO, IN DE VERENIGDE STATEN
In het traject van de oude Route 66 die Albuquerque verbindt met Santa Fe, een verkeersbord in het midden van een stenige en onverzoenlijke woestijn markeert de omweg naar een stad met een onwaarschijnlijke naam: Madrid.
blijkt Nieuw Mexicaans Madrid (spreek uit medri) was een welvarende mijnenclave in het verleden in wiens ondergrond uitgebreide kolenlagen werden ontdekt dat zou uiteindelijk verbranden in de ketels van de Santa Fe-spoorlijn. Maar zoals zoveel andere steden in de omgeving, het einde van de stoomlocomotieven zou hen uiteindelijk in de steek laten.
Op de kaart van New Mexico worden vandaag geteld ongeveer 400 spooksteden, stoffige steden die waarschijnlijk een whiskysalon hadden, billboards met een portret van een bandiet aan de muren en een sheriff zo groot als John Wayne.
Naar Madrid, dat net als de anderen weiland werd voor vegetatie en ongedierte, Een groep hippies arriveerde in de jaren 70 en besloot daar een artistieke gemeenschap te stichten weg van de drukke menigte. In de loop der jaren zijn de oude pakhuizen, de houten huizen en de speelholen westerns waardig geworden pittoreske panden gerund door ambachtslieden, kunstenaars en antiquairs. Bohemen wordt geserveerd.
FATEHPUR SIKRI, IN INDIA
Schitterende paleizen, muren en ceremoniële poorten, eindeloze trappen, siervijvers, exquise paviljoens met hun terrassen in de zon, audiëntiezalen... Dit alles filigraan gebeeldhouwd in schitterende rode zandsteen. Het was de hoofdstad van een heel rijk en de constructie ervan was bedoeld om de verfijning van de verlichte grondlegger, de Mughal-heerser Akbar de Grote, te weerspiegelen.
In Fatehpur Sikri werd alles gedaan om indruk te maken
alles in Fatehpur Sikri (letterlijk de stad van de overwinning) werd gemaakt om indruk te maken: van de ingewikkelde decoratieve elementen tot de innovatieve systemen voor het koelen van de stadsgebouwen. Akbar heeft zelfs een terras laten bouwen met tweekleurige tegels waar schaakspellen werden gespeeld met menselijke stukken.
Het was een kortstondige hoofdstad - het werd slechts 12 jaar bewoond - en werd aan zijn lot overgelaten in 1585 om politieke en strategische redenen, maar vooral vanwege de ernstig gebrek aan water.
Fatehpur Sikri lag tientallen jaren in puin totdat het was herontdekt en teruggevonden aan het einde van de 19e eeuw. Maar zijn opzichtige gebouwen blijven leeg staan, zonder schaakspelen of exotische dansen of karavanen van kooplieden die in zijn karavanserai verblijven... Vandaag zijn de enige permanente bewoners de apen en de vogels. En overdag bezoeken ze het ook toeristen en straatverkopers , vooral sinds het werd uitgeroepen in 1986 Erfgoed van de mensheid door UNESCO.
PYRAMIDEN, IN NOORWEGEN
Gelegen tussen de breedtegraden 74º N en 81º N, op slechts 1.300 kilometer van de Noordpool, Spitsbergen - het grootste van de eilanden die deel uitmaken van de Svalbard-archipel - is vandaag de dag de meest noordelijke permanent bewoonde plek op aarde.
Pyramiden leefde tot 1998, toen de mijn sloot
Sinds 1920 en door het Verdrag van Spitsbergen, werd de archipel een deel van het Koninkrijk Noorwegen met bepaalde uitzonderingen, waaronder de sappige mijnbouwoperatie dat in sommige plaatsen, zoals Barentsburg en Pyramiden kwam in handen van de Russische regering.
Zo ontstond eind jaren '20, de Sovjet Pyramiden, een zeer welvarende en zelfvoorzienende plaats die kwam om te hebben hun eigen boomgaarden (in kassen) en vee om de bevolking te voorzien van groenten, vlees en melk. Ze werden ook gebouwd krachtige centrale verwarmingssystemen en verschillende vrijetijdshoeken, namelijk een sportcentrum, een bibliotheek of bars waar de arbeiders en hun gezinnen soms het meedogenloze klimaat en isolement waartoe ze waren veroordeeld, konden vergeten.
Pyramiden leefde tot 1998, toen de mijn sloot en de bewoners terugkeerden naar Rusland, Oekraïne of het naburige Barentsburg, bevolking die vandaag de dag nog steeds wordt bewoond.
Vandaag, Pyramiden wordt nog steeds voorgezeten door een buste van Lenin en zijn enige bewoners - lokale gidsen - waken over het behoud van sommige faciliteiten die het is alleen per boot of sneeuwscooter te bereiken.
PALMIRA, IN SYRI
We zouden veel oude steden kunnen noemen die ooit groot waren en die na hun verlatenheid of vernietiging eeuwig werden. We zouden Angkor in Cambodja noemen; naar Babylon, in Irak; naar Pompeii, in Italië; naar Tikal, in Guatemala...en vul er een heel rapport mee. Maar De geschiedenis van het legendarische Palmyra is bijzonder, omdat het een dubbel verloren stad is.
Soldaten van de Islamitische Staat bombardeerden Palmyra tot op de grond
Het was de hoofdstad van het Palmyra-rijk in de 2e eeuw en, zoals zoveel andere metropolen van die tijd, had het zijn tempels voor de goden (de prachtige tempel van Bel), zijn agora, zijn grote zuilengalerijen en een theater dat als afleiding diende voor de bijna 200.000 inwoners die het op zijn best had.
Palmyra heeft door de geschiedenis heen verschillende perikelen meegemaakt en het zou uiteindelijk definitief worden verlaten in de 11e eeuw na een verwoestende aardbeving. Zoals gebeurde met de Tunesische Dougga en Sbeitla en de Jordaanse Gerasa, het skelet van Palmyra, alsof het het skelet van een dinosaurus was, werd midden in de woestijn blootgesteld aan de fascinatie van toeristen dat tijdens de vorige eeuw zijn kant bereikte.
Hoe dan ook, Palmyra is opnieuw verloren door de oorlog in Syrië. Het werd bezet door Daesh en twee keer heroverd door het Syrische leger, het was het doelwit van verschillende offensieven en een macaber toneel van executies. Bij zijn laatste terugtrekking Soldaten van de Islamitische Staat bombardeerden het tot de grond.