Ik ben erg bewust dat ik meer fouten dan deugden verzamel, maar een van de laatste schittert als een juweel van Rabat, schijnt als de helderste diamant van het universum: ik weet (omdat ik weet) wanneer ik een van die ervaar momenten die je gaat redden altijd in het geheugen, zoals de polaroid dat de replicanten van Bladerunner.
ik ben helemaal bewust op dat exacte moment, en niet daarna, om te beginnen omdat de tijd over die minuten heeft een andere textuur de blik is een andere (het is die van een kind) en de rest van de wereld verdwijnt - behalve Laura, en ik val in die zekerheid van Maria Quintana: "Er zijn maar twee tijdperken: je leeft of je bent dood". En ik leef heel erg.
Het paleis, Barcelona.
De laatste keer, niet zo lang geleden, was vlak nadat het jazzconcert begon in de Bluesman Cocktail Bar in het Palace in Barcelona, dat spreekvaardigheid wiens naam een canvas wordt vanwege het schilderij dat het regeert, een geschenk van Ronnie Wood naar het hotel en naar de stad. Het is een gezellige speakeasy, die je betreedt door een vurige rode trap af te gaan waardoor je je een beetje voelt als Alice in het hol, maar aan de andere kant is er geen Wonderland: alleen een cocktailbar die symbool staat voor hoe ik me een bar voorstel als ze me vragen hoe ik me de perfecte bar voorstel: mahonie, fluweel, overdadige lampen, leer, empathie en medeplichtigheid.
Ik weet heel goed dat dit een model is dat gedoemd is om te vergaan omdat de toekomende wereld dat wil Scandinavische ruimtes, ecologische sappen en lauwe liefdes in de metaverse, Maar nog niet. We hebben nog nachten te leven bij de Bluesman. Voor ons speelden ze Nika Mills & The Ray Band, op tafel stond ham en oesters, ik bestelde nog een ouderwetse en alles was perfect. Achter ons, een heer gekleed in een smoking, een Chablis drinken en met zijn vingers op het glas tikkend, op het geluid van die plotselinge uitademing die altijd een... jazzconcert.
We gingen terug naar het paleis om te zien? Rafa Zafra en Anna Gotangra (we houden heel veel van ze thuis) die familie wiens doel het geluk van het diner lijkt te zijn, hedonisme als vlag: Hoe kan ik ze niet leuk vinden? Daar hebben ze samen met Ricardo Acquista aMar geplant, waarbij Gonzalo Hernández de leiding heeft over de keuken — een advies aan dit restaurant: hier kom je om alles te geven, om geen gevangenen achter te laten of naar de tijd te kijken, want wat heb je een haast als Partij het is hier en nu. Een piratenfeest, een storm van product, talent, umami en de Middellandse Zee. Zoutgehalte, bubbels en hart.
Het paleis Barcelona opende zijn deuren in 1919 als het eerste vijfsterrenhotel in Barcelona (werd geboren als de Ritz van Barcelona door de hand van Francesc Cambó), maar ik beken één ding: ik geef niet steeds meer om prijzen en medailles, wat ik wil is enthousiasme en duizeligheid, dat gevoel dat er geen betere tijd of plaats is waar je het liefst bent, voel je alsof "de koning van een winterpaleis", als een Boheemse sultan, als een Perzische kat. Die zuigt mij ook firmament van illustere gasten Waar sommige van de beste hotels ter wereld zo over opscheppen - nee, sorry, ik ben hier de ster. Wat maakt het uit wie wanneer kwam. Leven is nu.
De kamers zijn een droom en de zaal een reis naar een andere planeet, een planeet waar hoffelijkheid nog steeds heerst, iemand die je naam herinnert en hoe je jezelf behandelt. Ik zag kleine honden ontbijten naast hun ouders (een hotel dat niet van onze huisdieren houdt... wat voor hotel is het?), pianisten met hun bladmuziek en boeken op bijna elke tafel. Het paleis is een van die dingen die zijn de vreugde terugbrengen naar Barcelona (hij had het nodig, toch?) en hij doet het door een beroep te doen op de mooiste van deze prachtige stad: seny, cultuur, elegantie, discretie, goede smaak. Dingen zijn goed gedaan of ze zijn niet gedaan. Ik heb het al geschreven in die ode aan De Alpina Gstaad, Ik heb altijd gedacht dat luxe (in ieder geval degene die mij interesseert) drie dingen zijn: tijd, zorg, waarheid. Misschien zou ik er vandaag nog een toevoegen: emotie.