Uitzichtpunt in Cala Turqueta
Een vliegtuig halen, eindelijk, opnieuw, is een avontuur op zich. Het ontdekken van een plek waar je nog nooit bent geweest, maakt het nog een beetje spannender. Joan Margarit schreef in haar verzen dat: "estimar és un lloc" ('willen is een plaats') en dat is wat er altijd gebeurt met de Middellandse Zee.
Een eerste keer in ons meest oostelijke gebied en in de eerste plaats waar de zon opkomt en ondergaat in Spanje: Menorca. Een gevoel alsof je thuis bent zonder er te zijn, een eiland met een eigen persoonlijkheid en nieuwsgierige en (zeer) open ogen. De officiële soundtrack is Alegria van Antònia Font. We gaan?
Natuurpark S'albufera de Ses Graus
**DAG 1 **
We huurden een auto voordat we aan de reis op het eiland begonnen. De maximale afstand die u aflegt is 45 minuten en omdat de wegen om de baaien en natuurparken binnen te gaan vergelijkbaar zijn met landbouwwegen — in feite heten ze 'Camí de Cavalls' —. Je zult vinden koeien, geiten en schapen in een onmetelijkheid van velden die nooit eindigen. De dekking is verloren en zo ook de haast.
We verbleven, op aanbeveling, in de buurt Ciutadella, een strategische plek voor bruisende avonden en zomerse diners aan het einde van de lente. Bijna zonder te stoppen, stapten we uit het vliegtuig en gingen naar Turkoois Inham, een van de zuidelijke baaien in de buurt van Ciutadella, een van de meest bezochte in het hoogseizoen.
We lopen ongeveer 10 minuten door een dennenbos en ineens is er alleen maar natuur te horen. Er zijn geen parkeerplaatsen, noch cement. Turkoois water, rotsen en bomen omringen ons op een strand dat schreeuwt naar de Middellandse Zee.
Als je de rots aan de linkerkant beklimt, vind je een pad dat leidt naar een spectaculaire uitkijktoren naar de open zee maar strategisch geplaatst tegen het water. Alleen geschikt voor mensen met weinig hoogtevrees.
Cala Pregonda: rotsen en kristalhelder water na een kronkelende route van rode aarde en vegetatie
De tour langs zuidelijke stranden bracht ons naar de volgende, maar niet voordat we verdwaalden en vloekten op het moment dat we de kaart van het eiland niet downloadden -doe het en je zult vrediger leven -. De storm greep ons in Cala Macarella en we zochten onze toevlucht in de enige strandbar in de plaats: Cafetaria Susy. Ze redden je stem door te voldoen.
De zon kwam weer tevoorschijn en we besloten de middag door te brengen in Ciutadella, een zeer charmante stad. Monumentale gebouwen vermengen zich met korte huizen, verkeersvrije straten, pleinen vol terrassen met perfect uniforme tafels en stoelen en veel lawaai.
Het ademt leven, ontspanning en een goed humeur. Het lijkt wel of iedereen daar op vakantie is. De kasseien en de ietwat versleten, oker, roodachtige en bruine gevels doen je misschien denken dat je ergens in het zuiden van Italië bent. Hoe dan ook, iemand die Menorcaans spreekt, zal je snel wakker maken uit je slaap.
De straten van Ciutadella
De geur van sobrasada, carn i xulla (de worst van het eiland) en Mahón-kaas in de buurt van de Gemeentelijke Markt doet u wensen dat u daar geboren bent.
Dineren in de buurt van de haven, in Cas Cònsol of S'Amarador Het is een goede optie als je net bent aangekomen. Je gaat slapen met het gevoel alsof je net een tijdje in een ansichtkaart hebt doorgebracht.
Cas Consol, in Ciudadela
DAG 2
De zoektocht naar het ontbijt is belangrijk en ik ga radicaal zijn: Bar Imperi, altijd bij ons. Ensaimadas, sobrassada en kaassandwiches, aardappelomelet… Een heel leven op die hoek van Plaça des Born.
Enigszins vastbesloten om routes te vinden die meer waren dan alleen stranden, verhuisden we naar het Parc Natural de s'Albufera des Grau. Daar lopen we naar de Favàritx vuurtoren die een unieke natuurlijke enclave bekroont.
Ontbijt bij Bar Imper
Het is de moeite waard om op de verste parkeerplaats te parkeren en de kronkelende weg in het midden van het gebied te lopen. Vegetatie en ruimterotsen zijn je metgezel tot je de vuurtoren bereikt. Haal diep adem.
Helemaal verliefd op de vuurtoren probeerden we naar Cala Presili te gaan, maar de toegangen waren gesloten. Het is raadzaam om het te raadplegen omdat, oplettend: veel baaien en paden naar stranden hebben poorten. Poorten naar het paradijs, maar ja.
Favàritx vuurtoren
Verlammende honger dreef ons rechtstreeks naar onze volgende stop: Ca Na Pilar, in Es Migjorn Gran, midden op het eiland, Het is een van die geheimen waarvan je niet weet of je het moet vertellen omdat je het voor jezelf wilt houden.
Ca Na Pilar is een restaurant met een korte maar zeer zorgvuldige menukaart, dus meer heb je niet nodig. Het wordt momenteel gerund door Víctor Lidón en Ona Morante, een stel uit Barcelona dat vijf jaar geleden met hun gezin naar het eiland kwam.
Het was een plaats van de stad van al het leven dat werd overgebracht en waarin we wilden de lokale essentie behouden. Víctor, een ervaren kok en maker van de recepten, bereidt een rijst met inktvis, spareribs en bonen waar je sprakeloos van wordt. De aardappel en sobrassada cannelloni of de salade vormen de perfecte openingsact in ons nieuwe bedevaartsoord.
Ca Na Pilar, in Es Migjorn Gran
"Als de wind uit het zuiden waait, moet je naar de noordelijke stranden, en als het uit het noorden waait, naar de zuidelijke" , raadt Ona ons aan. We hebben u ook gevraagd om kaas rechtstreeks van een boerderij te kopen: Formaten Quintana . richten
Met een volle buik en een blij hart gingen we naar Binibeca om de middag door te brengen. De beroemde witte stad veroverde ons voor de zalven die we dronken in de bar bij de ingang: Dus Musclera.
Zodra de wolken zijn verdwenen, jagen we de zon achterna op zoek naar een zonsondergang om op ons netvlies te fixeren. De Pont d'en Gil is een klif met een gat in het midden, iets geeft het die mate van spektakel op zich.
Pont d'en Gil
We kwamen aan met de zon verborgen maar met het magische licht van de dag die valt en we bleven lang denken dat er soms niet veel meer nodig is. Je komt er niet eens bij zonsondergang (maar het is het proberen waard).
We hebben gegeten bij Ulisses -Ciutadella weer, helemaal hooked- een charmant restaurant onder de bogen voor de gemeentelijke markt.
Geweldige sfeer, een wijntje, artisjokken, ham en mosselen. Ze verdedigen hun relatie met leveranciers en hebben een bord waar ze ze noemen. Een trap.
De geur van sobrasada, 'carn i xulla' (de worst van het eiland) en Mahón-kaas doet je wensen dat je hier geboren was
DAG 3
Cala Pregonda is te bereiken door 20 minuten te wandelen langs een kronkelende route van rode aarde en vegetatie. Het is moeilijk voor te stellen wat je bij aankomst zult aantreffen, maar als je aankomt is het altijd beter dan wat je in gedachten had.
Rotsen, kristalhelder water en een zandstrand omringd door meer groen, meer zand, meer natuur. Verplicht bezoek.
Cala Pregonda
De sprong naar het strand van Cavalleria is gemakkelijk met de auto en een aanrader als u op zoek bent naar bredere stranden. De houten trap naar beneden geeft een indrukwekkend uitzicht en is perfect voor een picknick met sandwiches en cava (het definitieve plan, let wel).
Van daaruit naar de vuurtoren van Cavalleria zonder aarzelen. De kronkelende weg omgeven door groen geeft je het perfecte uitzicht op dat glimmende witte baken dat door geen enkele tegenslag onverschrokken lijkt. Vreemd genoeg is er ook een bar en de lokale bevolking drinkt koffie.
Cavalleria-strand
Van Cavalleria naar Ses Fornells zijn er nauwelijks een paar minuten met de auto en Ses Fornells is zeker een bezoek waard. Het ziet eruit als een stad met een zwembad, alleen in dit geval is het zwembad de zee.
Je kunt praktisch vanuit elke hoek naar beneden om te zwemmen. Het ruikt naar kinderzomers, augustusnachten en verse vis.
We waren cool en we konden het niet laten om nog een fles cava te openen, deze keer in Isabella, vanwaar je de zonsondergang kunt zien op het kleine schiereiland van de Cavalleria-vuurtoren. Wat te zeggen, als het cool is.
Cavalleria strand: perfect voor een picknick met broodjes en cava (het definitieve plan)
Nog verrassender was het weer oversteken van het eiland om uiteindelijk te gaan eten bij een 18e-eeuws herenhuis omgebouwd tot hotel en restaurant.
Artisjok Vel Het bestaat sinds 2000 en is een toevluchtsoord voor liefhebbers van het verborgene die zich niet uitleven op de 'take-away'-sites. Het is heerlijk eten -review van typische Menorcaanse gerechten-, de aandacht is een tien en de plaats is met volle teugen romantisch. Past dit allemaal in één dag?
Artisjok Vel
DAG 4
De terugkeertijdherinnering op de mobiel verschijnt wanneer, na het ontbijt in Bar Imperi, natuurlijk we marcheerden richting Lithica.
Lithica is een omheining gevormd door steengroeven die al in onbruik zijn, waardoor het een heel speciale plaats is. Tussen vegetatie, paden en tuinen, twee gigantische gaten verzinken in de berg en je voelt je als een mier als je ze bezoekt.
lithica
Met weinig tijd over, we een strategische stop bij het strand van Binigaus om onze laatste duik te nemen. Hoewel dichter bij een stedelijk gebied, nogmaals, het gevoel is dat alles in de natuur past en niet andersom.
Een houten loopbrug brengt je naar een rustig en zeer toegankelijk strand (hierin is er dekking) die niet ophoudt kostbaar te zijn.
De laatste stop is in Mahón, een stad al op maandag, die een aangename wandeling heeft en een duidelijke haveninvloed heeft. Op een van de vele kleine pleinen — zeer sfeervol in het hoogseizoen, stellen we ons voor — we dronken de koffie die ons terug naar de realiteit bracht, maar we beschouwden de zomer al als open.
En teruggaand naar Margaretha, als willen een plek is, is deze plek er een van.
De koeien, altijd aanwezig op de routes door Menorca