Onthoud: altijd, altijd, we zullen de Camino de Santiago hebben
Op een dag vertelde een vriend me dat hij geen psychologen nodig had, dat toen hij brak, toen hij voelde dat het brak, ging hij naar de Camino de Santiago. Forceer jezelf niet, alleen degenen die het hebben meegemaakt begrijpen het.
Dat wandelen kalmeert de geest, helpt om perspectief te krijgen en opent deuren om de geest te ordenen het is niet iets nieuws. De peripatetici wisten dit bijvoorbeeld al, die filosofische discipelen van Aristoteles die zich overgaven aan de nobele kunst van het lopen als een manier om genialiteit op te roepen.
Hoewel laten we eerlijk zijn, Deze bedevaart gaat niet over wandelen, maar over wandelen. "Eén voet voor de andere" als een mantra in je hoofd, een parafrase van de tekst van het volkslied gezongen door La Maravillosa Orquesta del Alcohol.
De Camino is hiervoor, om van te genieten
Machado schreef al: "Walker, er is geen pad, het pad wordt gemaakt door te lopen". Punctueel zijn en vasthouden aan het letterlijke, in dit geval is er inderdaad een manier. Ongeveer 80.000 kilometer in Europa verdeeld over 256 routes bewegwijzerd als de Europese Culturele Route, die leidt naar de paden van het schiereiland.
Eerlijk zijn en vasthouden aan de ervaring, ook? er zijn net zoveel paden als er pelgrims zijn. Omdat men de gele pijlen volgt, maar hij bouwt zijn pad met de ervaringen die hij toelaat om het te betreden. Stel je open en vertrouw, want de Weg is magisch en daarin komt alles goed tot zijn recht.
En het is dat dit zonder twijfel kan gaan van het bereiken van Santiago de Compostela, van willen aankomen; maar alsof het een metafoor van het leven was, het belangrijkste is niet alleen om de Plaza del Obradoiro . te betreden sprakeloos zijn bij het aanschouwen van de kathedraal. Het belangrijkste, wat je zal markeren, zal zijn wat je leeft in het proces om dat doel te bereiken.
Volg je ritme. Ook als je een van degenen bent die ervoor kiest om te plannen tot aan de kilometers die je per uur aflegt en de minuten die elke stop zal duren. Er zijn die mensen en, hoe verpletterd ze ook zijn, ze zijn in staat om de charmes van Melide's octopus te weerstaan om aan je schema te voldoen.
Hoe meer we de rest aanraken, degenen die dat geloven the Way gaat over loslaten, ervan uitgaande dat je niet alles kunt beheersen (hoewel we daar in 2020 iets van hebben geleerd), van de angst voor onzekerheid verliezen en het vermogen om te improviseren terugkrijgen. Met kalmte en rust, en onszelf het lef gunnen om te genieten van alles en iedereen die de Camino op onze route zet.
Aan de rand van bijv Heilige Catharina van Somoza er is een man, wiens naam ik me niet meer herinner, die zijn tijd besteedt aan verkopen hangers gemaakt met draden en schelpen die hij elk jaar verzamelt op zijn reizen met Imserso naar Benidorm.
In de buurt Brume ziekenhuis , is de meest emotionele bar op de English Way. Casa Avelina wordt gerund door Avelina en haar zus Mª Carmen en als een manier om de nagedachtenis van hun vader te eren, behouden ze de gastvrije geest die hij jarenlang heeft gecultiveerd, zich ervan bewust dat elke pelgrim de verhalen zijn die hij in zijn rugzak draagt. En sommige zijn te zwaar. Ik herinner me Avelina en wat het haar zal kosten om al degenen die al langs zijn geweest niet weer te knuffelen.
Daar zit ik de laatste tijd ook aan te denken soort boerderij dat die meneer vlak voor binnenkomst was opgeklommen cocons, waar hij al meer jaren woonde dan in zijn geboorteland Andalusië. Vlaggen van zijn Betis (of waren ze van Sevilla? Onvergeeflijke fout niet herinneren), nestjes kittens om elke wandelaar te hypnotiseren, Bierzo wijn om de reis op te frissen en olijven kracht te winnen.
Voeg de landschappen toe en ga verder. In je eigen tempo, onthoud. Met de Cantabrische Zee en zijn golven die je stappen doen schommelen als u langs de Camino del Norte reist; met de harde en dorre schoonheid die niet iedereen begrijpt over Campos de Castilla dat velen bekennen dat ze op de bus zijn gesprongen; met de magie van de bomen die in elkaar verstrengeld zijn het betoverde bos van de parochie van A Sionlla (meiga's, als die er zijn); met deze ingewikkelde paden, goed groen en goed vers, om te bekronen Of Cebreiro; met de monding per boot langs de Portugese Weg… De puurste natuur opent, genereus, wijd de deuren van zijn charmes.
Begrijp je al waarom wat telt niet gewoon aankomt? En we hadden niet eens nodig vertellen over de Betanzos tortilla.
Ze vragen me om er een te schrijven liefdesbrief aan de Camino de Santiago en ik moet tot aan de tralies worden ingehaald omdat ik er geen fout in kan vinden. Tot de minder goede dingen, niet slecht, Ik haal hun positieve kant eruit.
De ampullen dienden bijvoorbeeld om een vriend in mijn leven te zetten waarmee ik twee jaar later doorga met het organiseren van reizen, naar festivals gaan en de wereld fixeren tussen riet; breng een slapeloze nacht door deel een kamer met een pelgrim die schreeuwde in zijn slaap en 15 andere mensen, zorgden ervoor dat ik op tijd begon te lopen voor zie zonsopgang boven de weiden van Galicië; een geblesseerde voet maakt je een expert als het gaat om zoek naar ijzige beekjes als het beste medicijn voor de spieren; en de onnodige onzin van het verdubbelen van het podium betekende een extra nacht feestvreugde in Santiago de Compostela.
Ja, zeker, we zullen altijd de Camino de Santiago hebben. Nu ook omdat ik dat weet ze is met de knappe high, uitbundiger, wilder, ontembaarder en natuurlijker dan ooit.
Hij zet de schoonheid en gastvrijheid is verantwoordelijk voor de gebruikelijke, die hospitaleros die weerstand hebben geboden en dat blijven doen, zich aanpassen aan deze vreemde tijden en proberen ervoor te zorgen dat de gedeelde essentie van de Camino zo min mogelijk lijdt. Lalo, María, Marcela… en daarmee ook restaurants, bars, apotheken, hostels, hotels die je aantreft langs een Camino die al bijna ten einde loopt.
Vergeet de klok, leef volgens de ritmes die je lichaam voor je markeert, slapen als de zon ondergaat, wakker worden als het opkomt; Instagram, WhatsApp, Facebook, Gmail, wat was dat? Verbinding verbreken, verlies de schaamte om met vreemden te praten, geef jezelf de tijd om te luisteren naar wat anderen je vertellen en beken dat ja, dat je leeft met de wens om aan te komen, om (aan jezelf) te bewijzen dat je het kunt, maar sinds je de mijlpaal van 100 kilometer achter je hebt gelaten, voel je je een steek van schaamte elke keer dat je er nog een weggeeft.
Sinds je de 100-kilometermarkering achter je hebt gelaten, voel je een steek van verdriet elke keer dat je er nog een weghaalt
En dan kom je bij Monte do Gozo. Je ziet haar voor het eerst duidelijk. Nog in de verte, maar dat weet je al ja, je komt aan in Santiago de Compostela. En wat een dans van emoties, wat een gestamp van gedachten in je hoofd, hoe kon er zoveel gebeuren in zo weinig, als het lijkt alsof het gisteren was toen je begon te lopen. Je herinnert je nog die eerste stap, hoe het zand voelde als je over je laarzen wreef, die zenuwen, die illusie, die verwachtingsvolle houding die langzaamaan ontspande toen je bevestigde dat je inderdaad gewoon moest lopen.
Beetje bij beetje maakt de natuur plaats voor de stad, het groen voor de grijze veelhoek en het asfalt verwelkomt je stappen. In die paar 5 kilometer zal er nog ruimte zijn voor magie en om alles in elkaar te laten passen, weet je nog?
En alsof het een Rubiks kubus was, alles is perfect geplaatst, zelfs de knuffels die je eindelijk hebt kunnen geven aan die pelgrims met wie je de eerste etappes hebt gedeeld en die je dagen niet hebt gezien. De kwadratuur van de cirkel. De sereniteit van het afsluiten.
Er klinkt een doedelzak, het asfalt is allang geplaveid en een vriend fluistert ineens: "Je mag trots zijn op wat je hebt bereikt."
Santiago, we zijn er al; we hebben het nog niet geassimileerd; maar we weten al dat we zullen terugkeren. Te voet natuurlijk.