Waar uit atavistische tijden de pelgrims naartoe gingen, de Keltische cultus bij zonsondergang volgend
Er was eens een stad geboren aan het einde van alle wegen... Praten over A Coruña nodigt je uit om het te doen vanuit de fabel, omdat zijn ongerepte natuur thuishoort waar de materie begint te verdunnen, te vervagen als waterverfstreken, tot het rijk van het ongrijpbare.
Er zijn plaatsen met verzadigde en sterk contrasterende tonen, met een hectisch en verwoestend ritme, en aan het andere uiterste is er deze heeft meer dan zeventig termen om de regen aan te duiden.
Hier zijn meer dan 70 termen om de regen onder de knie te krijgen
Delicaat, met een speciaal oor voor de zwakken, voor achtergrondgeluiden of voor dat wat onzichtbaar is, alles doordringt. Als je Galicië binnenkomt en vooral de landen van de karn (etymologische oorsprong van A Coruña, wat grafmonument betekent gemaakt met stenen in de vorm van een kegel of hoorn), je zult dichter dan ooit bij een vis zijn, omdat het water niet alleen zijn geografische contour omarmt, maar ook regelt ook het leven waar de zee niet reikt, hetzij in de vorm van mist, wolken of regen.
HET LAND VAN METAFOREN
dat zeker? waterige zeef die de realiteit van A Coruña doordringt, is de boosdoener die zijn inboorlingen leuk vinden de werkelijkheid altijd met een zekere afstand waarnemen, gezeefd door een subtiele sluier die ons aanspoort om ons voor te stellen, om af te leiden via indirecte en bochtige paden, om beetje bij beetje maar indringend aan te komen zoals de orballo doet.
Ze antwoorden nooit zonder nog een vraag in de lucht te laten en ze maken je duizelig, zoals de wendingen van de muñeiras en de zoete alcohol van hun queimadas. Ze maken je duizelig omdat de taal van het gevoel botst met de volgorde van het werkwoord en soms met die overweldigende vereniging het wonder van de metafoor ontstaat, dat had hier zo kunnen ontstaan, zoals sommigen zeggen, want het is “als de werkelijkheid door de mist zien”, zonder contouren, zoals muziek of poëzie.
Het is niet verrassend dat de taal die in de middeleeuwen in de troubadourpoëzie op het Iberisch schiereiland werd gebruikt, Galicisch-Portugees en aan de andere kant, de eerste keer dat Galicisch literatuur werd, werd gedaan door middel van poëzie, met de Rexurdimento en Rosalía de Castro, het meest universele Coruña.
Rosalia de Castro
DE WEG NAAR ZONSONDERGANG
De moeilijkheid om de grenzen tussen land en water, tussen het concrete en het fictieve te definiëren, heeft niet alleen invloed op de taal van deze plek. Als je er maar genoeg tijd aan besteedt, de geest die het doordrenkt neemt je over en je verwerft de perceptie van het leven als een continuüm, zonder scheidingen of uiteinden, zoals een Moebius-strook waarvan de voor- en achterkant hetzelfde zijn: dat spirituele begrip van dingen dat alleen in de buurt van de dood wordt verworven.
Van Malpica tot Kaap Finisterre strekt het zich uit langs de kust van A Coruña A costa da Morte (De kust van de dood), het ware hoogtepunt van de heidense oorsprong van de Camino de Santiago, waar de pelgrims vanaf atavistische tijden naartoe gingen, de Keltische cultus bij zonsondergang volgend.
Rond deze aanbidding, in feite, Keltische (of Gaelic) cultuur het verspreidde zich altijd op zoek naar de meest westelijke gebieden van Europa (Groot-Brittannië, Wales, Ierland...) en hoewel Galicië deze wortels eerder had verloren, zou het volgens historici het centrum van waaruit alles begon. Niet tevergeefs, daarom heeft hij geërfd de traditie van de belangrijkste mystieke bedevaart in het Westen.
Bij Kaap Finisterre, bij zonsondergang, is het mogelijk om je ziel te herstellen als je die verloren hebt
daar in de kaap van het einde van de aarde, het meest westelijke puntje van Europa, onze voorouders vereerden het levenseinde. Ze sprongen letterlijk in de boot van Charon of symbolisch ze zijn van het ego af, die ons vaak zo parten speelt, om op een meer nederige en bevrijde manier herboren te worden.
Op de plaats waar de zon voor de laatste keer verdwijnt, waar de onmetelijkheid van de Atlantische Oceaan de kleinheid van de mens onthult en het bestaan van iets groters, het is mogelijk om de ziel terug te krijgen als je die hebt verloren, ontdoe jezelf van al het bijkomstige, offer het op en voltooi de laatste van de inwijdingsreizen. Lost langzaam op in de zee en verandert in schuim als de Kleine Zeemeermin van Christian Andersen terwijl de zon aan de horizon smelt. In diezelfde zee waarop Lluís Llach zinspeelt in zijn lied A White Cloud; in diezelfde golf die sereen eindigt en 'Misschien begint het door je te laten verslaan.'
Er is een deur in deze enclave die veel dieper en zuiverder is dan die in de kathedraal van Santiago. Het opent net met het laatste licht van de zonsondergang en doet dat opnieuw op de eerste momenten van de ochtend, en herinnert ons eraan dat er geen leven is zonder de dood: het moment van luscofusco, een uitzonderlijk woord van Galicische oorsprong dat zowel de betekenis van 'schemering' als 'dageraad' kan verenigen. De overgang tussen dag en nacht, het dagelijkse dat me zachtjes doodt, wanneer de magere oranje of roze stralen verantwoordelijk zijn voor het vervagen en ongedaan maken van de scheiding tussen leven en dood op de laatste plek op aarde waar de zon zich verbergt. De intense symbolische kracht van deze ervaring is niet alleen de moeder van verschillende culturen, maar ook van alle bestaande mystieke geloofsovertuigingen, en dat is zeker een reis waard.
Andere woorden voor het meest onbenoembare behoren ook tot het Galicisch-Portugees: heimwee, saudade en die mooie naam die iemand gebruikt die wezenloos staart, in een staat van afwezigheid of verrukking: bolboreta (letterlijk, vlinder); "je bent bolboreta gebleven" of "je bent weg" (ook al ben je hier)”.
'Con-templar' als de getemperde blik die een algehele visie op het bestaan verleent
Al deze betekenissen die van de Galicische taal naar het Spaans zijn getranscendeerd, zijn gerelateerd (en niet toevallig) aan het contemplatieve leven waarover de verlichte filosoof Byung Chul Han spreekt als een graal van onze moderne samenlevingen, omdat Het bevrijdt ons van de slavernij van prestaties en productiviteit.
'Overdenken' zoals de getemperde blik die een gezamenlijke visie op het bestaan geeft en verifieert dat we het echt begrepen hebben en klaar zijn om afscheid te nemen of de pagina om te slaan.
DEGENEN DIE VERLATEN
Al deze Coruña-persoonlijkheid die zo gewaardeerd wordt door buitenlanders is niet altijd grappig geweest voor de mensen hier. Dit volk hoeft geen afscheidsritueel te doen omdat het historisch gezien is blootgesteld aan afscheid nemen, afscheid nemen van waar ze het meest van houden, offers brengen: het afscheid van hun emigranten, enorm van de 18e eeuw tot de jaren 70 en de reden waarom de Spanjaarden in heel Latijns-Amerika bekend staan als 'Galicisch'; het afscheid van zijn vissers die maanden op zee doorbrengen; die van hun families die op hen wachten omdat er lange tijd geen andere manier was om te overleven.
Het afscheid van zijn vissers die maanden op zee doorbrengen
Het land van de schemering is overvloedig geweest in allerlei soorten escapisme en niet altijd gunstig. Zijn verhaal van verlatenheid en oude verliezen (zoals de nederlaag van Irmandiña in de vijftiende eeuw) is altijd in verband gebracht met een beetje een laag zelfbeeld. "Ziel dat je voor jezelf vlucht, wat zoek je, dwaas, in de anderen?", schreef Castro, wetende dat de grootste rijkdom ligt in de acceptatie van de eigen uniciteit.
Vanwege de spiritualiteit waar we het hier over hebben gehad, Galicië werd het eerste gescheiden koninkrijk van het Romeinse rijk. Priscillianisme verspreidde zich als water in deze streken, verzette zich twee eeuwen lang tegen het edict van Thessaloniki, drong erop aan de weelde van de Roomse kerk te verlaten en zich bij de armen aan te sluiten; slavernij afgeschaft en vrouwen een vrijheid en macht gegeven die ongekend was in de vierde en vijfde eeuw. Het resultaat hiervan is het eerste bekende manuscript in het vulgair Latijn, geschreven door een vrouw, Egeria, een pelgrim Prisciliaanse non uit Gallaecia in de 4e eeuw.
MEIGAS EN NUBEIROS: DE MYTHOLOGIE
In het rijk van het vage, waar de grenzen tussen illusie en werkelijkheid vervagen, de mythe weergalmt en niets is wat het lijkt. Naast het Romeinse erfgoed heeft Galicië: een voorouderlijke symbolische en mythologische rijkdom die het door de kerk genormaliseerde Spanje mist.
De meiga's, die ze spreken, daar zijn ze, hoewel verborgen
Als je plotseling vast komt te zitten in een mistbank of een onvoorziene storm, geef dan niet de schuld aan het weer. De verantwoordelijke zal dat zeker zijn een wolk of donder, een enorm wezen gekleed in zwarte huiden dat zich naar believen van de wolken en de bliksem van de lucht ontdoet. Op volle maannachten, in de buurt van de rivieren, kunnen ze naar buiten komen om je te ontmoeten de wasvrouwen, geesten van vrouwen die met bloed bevlekte lakens zullen wassen en uw hulp zullen smeken. Geef het ze niet. Je zou verstrikt kunnen raken in mededogen en meegesleurd worden door de stroming. Als je midden in een bos in de lucht een geur van gesmolten was waarneemt, misschien ben je zonder het te weten voor de entourage van zielen in pijn van de Santa Compaña die waarschuwen voor een verlies.
Maar maak je geen zorgen, om de wolken te verdrijven kun je altijd een beroep doen op de gunsten van de meiga's, die ze uitspreken, zijn er, hoewel verborgen. Een van de meest beschermende de Vrouwe van Castro. Bewoon de plaatsen van deze golvende cultuur, de heuvelforten, versterkte dorpen met een cirkelvormige plattegrond die dateert uit de bronstijd, gebouwd op een heuvel of berg. Als je goed met hem praat, zij zal u het geluk en de bescherming schenken die deze archaïsche dorpen van vreedzame en horizontale organisatie genoten.
Doe het laag en leeg van trots omdat dit land van historisch onderschatte macht heeft zijn dromen onder je voeten ontvouwd. Altijd meer van God dan van Caesar, meer goddelijk dan werelds.