De stad Bari heeft enkele van de beste architectonische juweeltjes van Apulië.
Wie zou je nu vertellen dat het huis van de kerstman niet onder de naaldbomen van de Lapse taiga ligt, maar wordt gewassen door de golven van de Adriatische Zee; het verhaal van de lange man met een witte baard die op zijn paard komt beladen met geschenken voor alle kinderen van de wereld begint in Bari, de hoofdstad van Puglia.
Voordat hij verder gaat, moet de bezoeker echter worden gewaarschuwd dat hij, voordat hij een oordeel velt over de stad die hij op het punt staat te ontdekken, de moderne uitbreiding die zich ten zuiden van de Corso Vittorio Emmanuele opent, moet vermijden en negeren. Flauw en druk met verkeer, de moderne Bari van rasterstraten en gebouwen van twijfelachtige bouwkwaliteit Het werkt als een ondoorzichtige verpakking voor het geschenk dat het verbergt zodra de eerste schok voorbij is: de oude Bari, Bari Vecchia.
Bari, alle charme van Puglia
Deze hoek van de hoofdstad Apulië is toegankelijk via verschillende open deuren in de muur of tussen versleten gebouwen. Een optie in "Romeinse stijl" is om het te doen via een tak van de Via Appia Traiana , die langs de zuidoostkust de stad ingaat en eindigt aan de voet van de oude haven. De veilige natuurlijke beschutting die wordt geboden door de zuidelijke baai van het schiereiland waarop Bari Vecchia ligt, is de oorzaak van zijn fortuin, maar ook van talrijke tegenslagen.
Nu, op zijn wateren zit het Teatro Margherita , de enige in Europa die op stelten rust. Voor ons wordt de eerste paradox gepresenteerd van een stad en een land, Italië, vol van hen; waar een vertegenwoordiger van de kunst en cultuur, bloedige gevechten vonden plaats om de controle over de haven, dezelfde waarop nu tentoonstellingen worden tentoongesteld (het Teatro Margherita huisvest sinds 2009 het Museum voor Hedendaagse Kunst van Bari). Wat was altijd de oorzaak van zulke strijd? De bevoorrechte maritieme locatie van de stad, eeuwenlang beschouwd als "de deur van het Oosten".
Het Teatro Margherita is het bewijs dat Bari niet alleen van de geschiedenis leeft, maar ook een bron van kunst en cultuur is.
Bari is een Adriatische stad, maar het ziet er voor de Egeïsche Zee uit als de zoon voor de vader, en de arm voor de rijken; van daaruit zouden de relikwieën, de specerijen, de rijkdommen, de schepen en de mannen komen die Bari . zouden maken een gewenste en binnengevallen stad zowel door Byzantijnen, Noormannen, Italiaanse hertogen en Duitse keizers als door de koningen van Spanje, Frankrijk en de sultans van Istanbul.
De aanwezigheid van zulke illustere steden tussen de geplaveide straten van Bari Vecchia is voelbaar vanaf de architectuur van oude paleizen en verborgen kerken, zelfs in de lokale gastronomie, vol knipogen naar oosterse smaken. De witte steen van Apulië dient als een schilderachtig schild tegen de mediterrane zon die de beroemde hemel van de hiel van Italië doorkruist zonder wolken die zijn pad kruisen.
Dit is niet het geval tijdens een wandeling door Bari Vecchia, dat de voorbijganger een labyrintische lay-out, intact erfgoed van zijn islamitische architectuur . De binnenpatio's van de huizen bruisen van het leven, en terwijl de kinderen tussen de geraniums, jasmijn en bougainvillea spelen, werken de nonne aan lange houten tafels om de kokette orecchiette , een soort pasta in de vorm van een kinderoor.
Orecchiette is een typische Apulische pasta die de vorm van een oor nabootst, vandaar de naam
En dus, terwijl we alleen maar aan eten denken, komen we de coquette tegen Kerk van San Marco van de Venetianen, midden in het middeleeuwse centrum . De verbinding tussen Bari en de stad van de lagune dateert uit het jaar 1002, toen de Venetianen de tralies leken te bevrijden van een langdurige islamitische belegering. Sindsdien ging de vriendschap uit naar meer, en de Venetiaanse zeelieden vonden in Apulië iets dat de zeelieden van Bari al op hun zeereizen gebruikten: de eerder genoemde orecchiette .
Dankzij deze pasta, waarvan de eerste verslagen zijn (de "oren" worden al genoemd in documenten uit de 12e eeuw), hadden de matrozen van Bari een goedkope, duurzame en substantiële ranch voor hun bemanningen veilig gesteld en konden ze het zich veroorloven om te zeilen naar plaatsen zo ver weg als Kijken (modern Demre, Turkije). Bari-zeelieden arriveerden in 1087 in deze Turkse stad met de eerste van de geschenken die Bari beroemd zouden maken in heel Europa. Nadat ze hun bedrijven in Mira hadden gesloten, keerden ze terug naar hun thuisland met de relieken van de vereerde Sinterklaas.
Als een geschenk van de zee aan de stad, de botten van de heilige (die in de landen van de orthodoxe traditie degene is die verantwoordelijk is voor het bezorgen van de kerstcadeaus) rust aan de Middellandse Zee, op de plaats waar de ossen die hen sleepten, besloten te stoppen met lopen. Terwijl ik een heerlijk nocciola-ijs voor de witte façade van de basiliek houd, tussen zoete tongen, aanschouw ik de prachtige beelden van dezelfde ossen die waken over de bezoekers in de schaduw van de halfronde bogen.
De hoofdstad van Apulië, kruispunt van culturen
De Basiliek van Sint Nicolaas Het is een lust voor het oog: het redt het beste voorbeelden van beeldhouwkunst van de elegante Romaanse pullés , en zijn eigen architectuur, die het uiterlijk behoudt van een fort dat het in de Byzantijnse tijd had, heeft ook een sterke Noord-Europese indruk. De torens die de gevel flankeren, hoog en stevig, lijken een geschenk uit het verre Normandië. Dit zijn enkele van de geschenken die sommige en andere steden in Bari hebben achtergelaten, evenals de warme zon die je aanmoedigt om te lopen, en de blauwe zee die je uitnodigt om te zwemmen.
Vóór de aanleg van de weg die langs de stadsmuren loopt, de golven kabbelden aan de apsis van de Sint-Nicolaasbasiliek , maar vandaag, vanuit het majestueuze interieur, is het onophoudelijke geruis van de golven nog steeds te horen. Daarom ren ik, bezweet en nog steeds versuft door wat ik tot nu toe heb gezien, door de steegjes op zoek naar een strand, een golfbreker , of een waterparadijs waar u de verfrissende Middellandse Zee kunt proeven.
Loop onder de arcades van de barokke paleizen, handtekening van de illustere potentaten van de Spaanse monarchie die hun fortuin maakten in Apulië terwijl je drukke tafels en zweterige obers ontwijkt. 'S Nachts zullen deze zelfde terrassen met uitzicht op de zee, evenals de tuinpatio's verborgen tussen kleine pleinen, vol zitten met elegante kinderwagens die de dorstige kelen willen verlichten met koud bier en droge amaro.
Verdwalen in de straten van Bari is een van de beste plannen.
Later zou ik kunnen kijken hoe de nacht van Bari Vecchia trilt niet, maar ademt, als een oude visser in een rustige nacht , met uitzicht op de havenpromenade. Ik heb geschenken gezien voor smaak, zicht, aanraking en gehoor, maar het lijkt erop dat Bari terughoudend is om me de dip aan te bieden waar ik naar op zoek ben.
De kantelen van het Normandische kasteel sporen me aan om me dreigend om te draaien, en ik kijk uit naar de brede pier die uitkijkt over de Adriatische Zee, op zoek naar scheuren. “Bari heeft geen strand, omdat het er geen nodig heeft”, legt Gaetano me uit, een man van in de zestig met wit haar op zijn borst, die halfnaakt over de promenade van de stad loopt. Hij ziet mijn gezicht met parels van het zweet, wijst me naar een kraam verborgen in de schaduw van palmbomen, en geeft aan dat ze de beste yoghurtshake in de stad verkopen, ijskoud.
Het vinden van het beste van Griekenland in Italië compenseert het niet vinden van een baai , zeg ik tegen mezelf terwijl ik proef van het geschenk dat Bari me aanbiedt in de schaduw van de muren. Plots ruik ik weer de geur van inktvis met uien en verse basilicum. Mijn maag knort, opgelucht: Kerstmis, in Bari, houdt nooit op.
Bari Vecchia is de schat die verborgen ligt in het hart van het moderne Bari.