We missen het dansen, vrij en zonder afstanden te meten
Er is een week van het jaar die bijzonder goed rijmt op woorden als charanga, verbena, lunch, kelder, kwinten, feestvreugde, zorgeloos en reünies. In die week, degene met 15 augustus tussen zijn dagen, de onze steden, de jouwe en de mijne, verkleed je feest.
Bij de dorpsfeesten gebeurt het net als bij de aardappeltortilla's: we weten allemaal wie het beste doet. En net als bij tortilla's zijn er geen argumenten nodig om onze stelling te rechtvaardigen. Hoe ga je iemand uitleggen hoe het voelt om terug te gaan naar de zomers van je kindertijd, je puberteit of, zonder al te ver te gaan, vorig jaar? Het kan niet. Het leeft. Zo is het, punt uit.
Wat zijn ze speciaal er zijn mensen die hun vakantie om hen heen organiseren om niets te missen.
Het is op die dagen dat Spanje geleegd het houdt op een beetje minder te zijn en wanneer een stad aan schoonheid wint. Niet zozeer voor de wimpels die het budget toelaat om de straten te versieren, maar voor de vreugde en het licht dat voortkomt uit het zien van kinderen, kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen.
Velen van hen worden van jaar tot jaar ontvangen en hoewel we hebben geleerd dat videogesprekken dienen om de gezichten niet te vergeten, er gaat niets boven een goede knuffel en bijpraten met familie en vrienden zoals het altijd is gedaan: wijn of bier door.
Ze zeggen dat in de steden, en meer nog op feestjes, je drinkt te veel; en ik antwoord altijd dat het normaal is, dat 365 dagen een lange weg gaan en dat onder het nieuws te vertellen er kunnen drankjes zijn die moeilijk te verteren zijn en nieuws dat moet worden geroosterd.
Maar wees voorzichtig, probeer geen indruk te maken. Die onlangs uitgebrachte promotie, het gezin dat je begint te vormen of dat je een chalet in eigendom hebt gekregen, zal er weinig toe doen. Je blijft altijd 'het meisje van', 'de jongen van', 'die van de bakker' of 'die van de bar'.
Het heeft geen mysterie of verlies. Laat achter waar je vandaan kwam om je te concentreren op de realiteit van waar we zijn.
Dit kan ertoe leiden dat we in de val lopen van te geloven, zoals Serrat zong, in de gelijke macht van de partij. Maar vrienden, laten we onszelf niet voor de gek houden, er zijn hier altijd lessen geweest. Of ga je me vertellen dat een steen met een bank hetzelfde is als zonder?
Hier ben je niemand als je niet weet hoe je jezelf moet verdedigen in de pasodoble
Oh, als die banken konden praten. Als die banken konden praten, zouden ze als eerste zeggen dat ze schoongemaakt moeten worden. Dan zouden we hun stilte moeten kopen omdat dorpsfeesten zijn het thuisland van vele eerste keren.
De eerste zonsopgang met vrienden, de eerste drankjes, de eerste avond feesten zonder tijd om naar huis te gaan, want de stad is al thuis, iedereen kent elkaar en er is niets om je zorgen over te maken. De eerste keer dat een badjas en flippers je hielpen op een spree omdat je weet wanneer de kostuumwedstrijd begint, maar de lijn die het einde markeert vervaagt. Hetzelfde geldt voor bingokaarten, dat je in het ene spel met het andere in de war raakt en dat je het niet hardop durft te zeggen omdat bingo heiliger is geworden dan de processie en het enige dat het plein tot zwijgen brengt.
Hoe stil wordt dat plein dit jaar...
We missen het dansen, vrij en zonder afstanden te meten. We missen het springen als een gek als Pagan Party speelt; zing luid Torero; let op de zanger van het orkest als hij ons vraagt om onmogelijke bewegingen op het ritme van Paquito, de chocolatier; wat als, We missen ook het dansen van 'agarraos', wat in elke zichzelf respecterende dorpsverbena wordt gedaan. Hier ben je niemand als je niet weet hoe je jezelf moet verdedigen in een dubbele pass.
En wanneer de dans eindigt, omdat deze altijd eindigt; na de laatste nacht van verbena, we keren terug naar ons leven, naar wat er gebeurt tussen het feest van het ene jaar en het volgende, verstrikt in verplichtingen van beton en asfalt en met het gevoel dat de steden en hun festivals niet alleen voor de zomer moeten zijn.