Welke rol spelen souvenirs bij culturele toe-eigening?
Voor reizigers met een ijzeren ethiek, culturele toe-eigening het kan en moet een grote zorg zijn. Op sociale media woedden al jaren discussies over het onderwerp. We zijn op een punt gekomen waarop de meeste mensen weten en begrijpen dat ze niet naar een muziekfestival moeten gaan met een hoofdtooi in Indiaanse stijl en dat het dragen van traditionele kostuums als Halloween-kostuum niet de juiste keuze is. . Hoe dan ook, als het gaat om de souvenirs die we kopen als we reizen, wordt het wazig.
Per definitie, souvenirs zijn ontworpen om ons te herinneren aan een plek in de wereld die niet van ons is. Er zijn mensen die beweren dat reizen juist om deze uitwisseling gaat. Het kan echter moeilijk zijn om niet in culturele toe-eigening te vervallen als je je op een markt aan de andere kant van de wereld bevindt waar je nog maar een paar dagen in contact bent met de lokale cultuur. Helaas worden er, zelfs met de beste bedoelingen, fouten gemaakt waardoor een vraag onbeantwoord blijft: Welke verplichting hebben reizigers om ervoor te zorgen dat hun aankopen geen problemen veroorzaken?
De akabeko (of rode koe) is het symbool van de Japanse regio Aizu
“Vanuit cultureel oogpunt, zelfs vanaf het eerste contact tussen Hawaiianen en de buitenwereld, er was al een verlangen om weg te geven en te ruilen”, legt Noelle Kahanu uit, een specialist in de openbare geesteswetenschappen en inheemse Hawaiiaanse programma's aan de Universiteit van Hawaï in Mānoa, die ook ervaring heeft met monumentenzorg en culturele kwesties op het vasteland. "Hawaiianen wilden hun [mana], of dingen die er toe deden, projecteren die vormden wie Hawaii was. Dat verlangen om [deze dingen] op andere plaatsen te manifesteren, is iets dat al eeuwen bij ons is.”
Als we deze context kennen, vragen we ons af hoe we deze traditie willen bestendigen. "De vraag is daarom wat het doel is [waarvoor deze uitwisseling plaatsvindt]?" zegt Kahanu, wie vraagt zich af of Souvenirs worden gezocht als een manier om herinneringen te bewaren, als je koopt wat je wilt is om de gemeenschap van lokale kunstenaars te ondersteunen; of als het meer te maken heeft met het vinden van iets om aan vage behoeften te voldoen, zoals het brengen van snuisterijen voor iemand die een geschenk verwacht bij onze terugkeer of het brengen van iets "relatief tropisch" alleen omdat het er geweldig uit zou zien in de nieuwe gastenbadkamer.
Kahanu moedigt reizigers aan, zowel in Hawaï als elders, om na te denken over de bedoelingen van de reis zelf: waarom je reist, waar je naartoe gaat en de voetafdruk die je achterlaat. Dit stilstaan bij het denken zal leiden tot rijkere ervaringen en zal de reiziger helpen om souvenirs te ontdekken waarmee ze een echte band hebben.
Een stuk van het TASA-project krijgen, zoals deze mand, draagt bij aan de bescherming van traditionele kunsten
Echter, voor zover betaalproces Zoals het gaat, zijn er verschillende dingen om in gedachten te houden. Nasozi Kakembo, eigenaar en oprichter van xN Studio, een fairtradewinkel gericht op woondecoratie, selecteert en verkoopt objecten op haar website op dezelfde manier als zij vindt dat reizigers het kopen van dingen uit andere culturen moeten benaderen, hetzij in een winkel aan de andere kant van de wereld of online.
“Als ik de beschrijving [voor een product] op internet schrijf, Ik geef prioriteit aan de oorspronkelijke betekenis en context van het object en zijn waarden, naast het verkopen voor zijn esthetische deugden”, zegt Kakembo. “Het verhaal heeft voor mij net zoveel waarde als het object zelf en ik wil dat iedereen die mijn kanalen bereikt deze informatie ook heeft.”
Voor Kakembo vereist het goed vertellen van het verhaal, op een manier waardoor ze zich op haar gemak voelt bij het verkopen van in Oeganda gemaakte producten aan bijvoorbeeld Amerikaanse klanten, begrijp de culturele context van het object waar het vandaan komt, en wees nauwkeurig in het gebruik van de juiste namen voor het stuk en de mensen die het hebben gemaakt en gebruikt.
Souvenirs met een ziel
Probeer in feite tegen te gaan wat er vaak met veel van deze stukken gebeurt. “Objecten uit Afrika zijn toegeëigend, in termen van het verwijderen ervan en het zich toe-eigenen van hun identiteit,” zegt Kakembo. “Ik heb West-Afrikaans textiel gezien in Oeganda. Ik heb Juju-hoeden gezien, die uit Kameroen komen, op markten in Kaapstad. Ik verwacht niet dat de gemiddelde reiziger het weet, maar Ik hoop echt dat hij de verkoper vraagt waar het product vandaan komt.”
Amy Yeung, Diné-oprichter van Orenda Tribe, een in New Mexico gevestigd merk dat kleding van over de hele wereld transformeert en inheemse stukken verkoopt, is het daarmee eens. "Als je nieuwsgierig bent, als je iets moois in je leven wilt introduceren, zoek dan de geschiedenis ervan", zegt Yeung. “Mensen zijn gewend om te zoeken voordat ze kopen. Dus doe het vind de beschrijving van wat het is [voordat je het koopt].”
Als je de context van een stuk hebt, vertel het dan als je het aan iemand anders geeft en wees specifiek met wat je weet, moedig Kakembo aan. "Als je iets hebt gekocht van een lid van de Baganda-stam in Oeganda, zeg dan niet: 'Oh, dit komt uit Afrika.'" Hij stelt voor om gegevens op cadeaubonnen op te nemen, zodat deze referenties kunnen blijven worden gegeven als het object de wereld rond blijft reizen. "Het vertellen van het verhaal is een zeer krachtig tegengif tegen toe-eigening."
Kahanu, Kakembo en Yeung benadrukken ook het belang van de prijs die u voor iets betaalt en aan wie u het betaalt. Is het object dat je zoekt gemaakt door iemand uit de cultuur die het vertegenwoordigt? Komt de verkoper uit de community? Kahanu hoopt dat meer bestemmingen, waaronder Hawaï, gestandaardiseerde methoden zullen gebruiken om aan te geven wanneer een werk door inboorlingen is gedaan, zoals ze hebben gedaan in Alaska met de Zilveren Hand of in Nieuw-Zeeland met de Toi Iho op stukken gemaakt door Maori-ambachtslieden.
Kom niet terug uit Marrakech zonder hen
"Als iemand die niet inheems is een inheems stuk verkoopt, zit er zeker een kapitalistische impuls achter", zegt Yeun. "En de verkoopprijs zal veel hoger zijn dan wat aan de producent zal worden betaald." Zijn team heeft zojuist een portal op de Orenda Tribe-website gemaakt waar Diné-wevers hun creaties kunnen verkopen zonder naar markten of ouderwetse kraampjes te hoeven gaan die de tijd van de kunstenaars devalueren.
In de afgelopen tijd zijn ze allemaal van mening dat: het belangrijkste onderdeel van de discussie is het gesprek zelf. Iedereen die op zoek is naar duidelijke regels over wat wel of niet oké is om te kopen of te dragen, gebaseerd op wie ze zijn en waar ze zijn, zal die niet vinden. Kahanu en Kakembo zeggen bijvoorbeeld dat ze er niet zeker van zijn dat objecten, zelfs ceremoniële, verboden terrein zouden moeten zijn voor reizigers als de juiste kennis en respect aanwezig zijn.
In dit land van grijstinten, dialoog is effectiever gebleken dan lelijk maken. "We kunnen niet tegen mensen schreeuwen als ze iets niet weten", zegt Yeung. In plaats daarvan, moedig aan praten over de oorzaak van een gebrek aan kennis of vervorming. Ze vraagt zich ook vaak af hoe ze een belangrijkere rol zou kunnen spelen bij het onderwijzen van anderen in de culturele normen en gebruiken waarvan ze zich bewust is.
Bedenk of wat je gaat kopen de lokale artiestengemeenschap zal ondersteunen
Langetermijn, Het gaat er niet meer alleen om hoe je de producten koopt, maar hoe je ermee om blijft gaan. "Ik denk dat het beter is om te investeren in iets waar je om geeft en misschien kan het aan je muur hangen of op een plank staan, in plaats van in een doos te eindigen", legt Kahanu uit. "Het verlangen om iets [van een bestemming] te hebben, kan echt zinvol zijn als je investeert in naar huis gaan met iets dat het waard is om te laten zien en te zien."
"Als je het netjes krijgt en er een eerlijke prijs voor betaalt, dan mag je ermee doen wat je wilt: gewoon het object blijven respecteren." Voor iemand met een oprechte interesse in de wereld is dat niet te veel gevraagd.