Ik had de trein om 17:40 terug in Atocha en ik had in mijn hele leven nog nooit een AVE gemist. Nooit. Maar er is altijd een eerste keer (of zo zeggen ze, ik weet het niet zo zeker) voor bijna alles, zelfs voor een obsessieve neurotische stiptheid en om Laura op de zenuwen te werken vanwege die traditie van mij om een uur eerder op het betreffende station te zijn. Kleed me langzaam aan, ik heb haast, tenminste.
Op welk punt sloeg de middag om? we waren Javier Canada en ik praktisch openen Zalm Guru na een onvergetelijke lunch in ikigai -de discrete Japo van Flor Baja, "de overdekte" voor meer dan één en meer dan twee-, gigantische teddyberen die tafels bezetten, goed beladen met goede manzanilla en Madrid die op de deuren van de mambo klopte. Niemand klopt op de deuren van de mambo zoals Madrid.
Diego Cabrera doet al vijf jaar magie bij Salmón Gurú.
We kwamen Salmón binnen zoals de zeehonden die Bin Laden een vuur gaven in Islamabad: pim, pam, die tafel achterin, Vraag snel om twee drankjes, dat geeft me tijd, Ik heb een wekker gezet, pim, pam.
Ik was een beetje bezorgd (de waarheid) toen Cañada zijn hand opstak om de tweede te bestellen, een model gin fizz en nog een aardappel. Het deed me een beetje denken aan die anekdote — ik denk dat het werd verteld door David Gistau — van Don Manuel Alcántara die El Pimpi de Málaga binnenkwam: 'Een droge martini, alstublieft. Het is om de stem te verduidelijken".
Ik weet niet wat ik eerst deed, of ik een andere Old Fashioned moest bestellen om mee te feesten of het alarm uit te zetten omdat zelfs de meest ijverige zeehond niet in de trein arriveerde. En wat gebeurt er met zoveel mislukte plannen en zoveel onzin in het leven: dat als blijkt dat het mis is gegaan, blijkt dat het juist om die reden goed is gegaan.
Dat je er niet te veel over hoeft na te denken, koop gewoon een verandering van kleding voor donderdag en vraag om nog een ronde, nou De trein is al vertrokken en komt niet meer terug.
Ikigai.
ikigai Hij is waarschijnlijk de Japanner in Madrid die het meest (en de beste) is gegroeid en ik geloof echt dat hij dat traditionele mentale podium al volledig heeft betreden voor de waarheid van Kappo door Mario Payan umiko door Juan Alcaide & Pablo Marcos en Kabuki Wellington door Ricardo Sánchez.
In de kamer loopt hij Sara Achabar met Judith Ayago naar de wijnen (het komt van Nakeima, een andere tempel) en wanneer we terugkeren, vragen we dat? Yong Wu Nagahira Doe wat je echt wilt, maar kom niet tekort nigiris want dat is waar een sushiman het speelt: ik heb dit heel duidelijk.
Ze haalden ze achter elkaar uit, op het ritme van de middag en de sherry's - het leek wel een musical - en ik weet dat we het niet zullen vergeten de ingelegde horsmakreel, die zeebaars beurre blanc met cecina of de volgorde, geweldig, van de stier. Stier met vette ham en kaviaar, gezegend zij God.
Vijgen en inktvis nigiri.
Precies die nacht (en aangezien ik in Madrid verbleef) ging ik terug naar de Kabuki van de Wellington dat is dat restaurant voor eerste dates, scherp kaartje (het is het waard, elke euro) en schone schoenen. Voor velen liefde voor hem begon in dit hotel sushi en juist om deze reden keren we hier terug naar de bedevaart als de verloren zielen die we zijn.
Ik denk dat je je ontbijt, lunch en tussendoortje zou kunnen hebben nasu geen miso –aubergine met miso, sjalot en sesam, to die for– maar waar we heen gaan: blijven scoren in het spel van nigiris, gunkans en usuzukuri's. Je weet het misschien niet, maar je botervis met truffel Het is veruit een van de meest gekopieerde gerechten uit Spanje. Normaal.
Madrid salade nigiri met tonijnmarinade van Umiko.
Hoe dan ook, ik weet niet of het de tweehonderd nigiri's van de eigenaar zijn, maar bijna bijna, want het duurde niet lang voordat ik terugging naar de Villa en Hof terug naar de Japo, misschien meer in de vorm van de stad, dan ook dichtbij Atocha: Umiko, in de Literaire wijk.
Twintig perfecte rijstballen, honderd korrels voor elke hap (de canonieke nigiri heeft niet meer dan elf gram rijst, tien minder dan de ziel), een toetje om te onthouden genaamd de Pink Panther en deze zekerheid waarmee ik deze brief wil afsluiten , dit eerste cluster van onzin van velen die nog zullen volgen: Ik hoop dat je nooit vergeet dat het leven draait om plannen die goed gaan, maar ook, en bijna belangrijker, om het vuur aan te steken in degenen die fout gaan.