De Uros-eilanden, drijvend op Titicaca
Laten we beginnen met een: de legende vertelt... want er zijn er juist velen die verankerd zijn gebleven in de Titicacameer , er zijn er zoveel dat zij degenen zijn die het beste het verhaal van dit meer vertellen en degenen die nog steeds de cultuur van zijn volk.
Er is sprake van verborgen schatten op de eilanden die alleen zichtbaar zijn voor degenen die het verdienen, van offers aan het water uit dankbaarheid voor het voedsel dat het hen aanbiedt, van dood die bij het vallen van de avond tot leven komen om voor het gerecht te brengen wat er overdag is gebeurd en die spreken over niet meer wensen dan alleen nodig is. Wat voor hen nodig is, is zo weinig dat het een samenvatting geeft van de levensstijl van de pre-Inca-bevolking van de oeros.
Het bevaren van deze wateren en genieten van hun rust verdient een reis op zich. De landschappen van Titicacameer ze lijken meer op een overbelichte ansichtkaart dan op iets echts, hoewel het waar is dat het met bijna alle beelden gebeurt die, na een reis naar Peru, in het geheugen worden opgeslagen. Kan hoogteziekte zijn, maar nee: Het zijn ervaringen en ze zijn echt. Het water reflecteert elke blauwtint in de lucht, waardoor het oneindig is, een blauw dat alleen wordt onderbroken door het groen van de lisdodde . Een plant die niet moet worden beoordeeld op zijn ogenschijnlijke eenvoud, want waar je hem ziet, biedt hij al eeuwenlang een thuis en voedsel aan de honderden families die op de eilanden wonen.
Toeristen op de drijvende eilanden
De bevolking pre-inca van de Uros besloten zich te vestigen in de Titicacameer om defensieve redenen en realiseerde zich al snel dat er niet genoeg land was om ze allemaal te huisvesten. Toen begonnen ze te bouwen kunstmatige eilanden gemaakt van de plant die vandaag de dag nog steeds het meer bevolkt.
Tegenwoordig hebben de Uros veel van hun gebruiken bijna intact, inclusief hun opmerkelijke vaardigheid met het riet. Zowel de drijvende eilanden, hun huizen of hun boten zijn gebouwd met deze plant, zonder val of karton . Er zijn veel ongelovigen die eenmaal op het eiland een paar sprongen moeten maken en het moeten laten schudden om het te geloven. De bewoners van de eilanden onderhouden ze zelf bijna dagelijks en voegen nieuwe rietlagen toe om de ontbinding van de vorige te compenseren. Deze kunnen tot 30 jaar
Ondanks de duidelijke nadelen van het leven op een drijvend eiland, oeros ze hebben de vrijheid om hun huis te verplaatsen wanneer ze het nodig hebben, of zelfs in delen te verdelen om aparte families als er geen betere manier wordt gevonden om verschillen op te lossen.
ecologische voorzieningen
Ook: dankzij dat merkwaardige woord, globalisering Een paar jaar geleden openden de bewoners van de Uros hun deuren voor toeristen, niet alleen om ze overdag te bezoeken, maar ook om ze 's nachts te ontvangen. Degene die bekend staat als ecotoerisme Het is een economische stimulans geweest voor de oeros , die nu worstelen om hun traditionele levensstijl te behouden, maar zonder een deel van de vooruitgang van de samenleving op te geven.
Cristina Zuid , promotor van dit initiatief, woont met haar gezin op een van deze eilanden, Oeros Khantati en opscheppen over slogan ‘Vijf Matshotel met Drijvende Bedden’.
Reserveringen worden gemaakt per e-mail naar [email protected] en het is zijn dochter, die studeert aan de Universiteit van Puno, die verantwoordelijk is voor het beheer van de reservaten vanaf het vasteland. De nacht is rond 45 euro en omvat de rondvaartboot van Puno naar het eiland, drie dagelijkse maaltijden en introspectie in hun cultuur door hen te vergezellen om te vissen of te zien hoe de vrouwen weven.
Bij het vallen van de avond beginnen de eindeloze gesprekken, deze zijn ook bij de prijs inbegrepen. Ze zitten op de grond, de stoelen zijn voor toeristen, en ze beginnen de liedjes en de uitwisseling van verhalen tussen beschavingen die zo ver weg zijn.
Geluk in Uros Qhantati
De eilanden, en met hen Cristina, werden populair na verwelkoming in een van hun hutten een journalist voor een bekende reisgids. Ze kwam opdagen met haar geloofsbrieven en dacht dat ze indruk op hen zou maken, maar voor hen klonk het destijds allemaal niet van deze wereld. Van dat bezoek een paar jaar geleden, maar Christina Hij wordt nog steeds emotioneel als hij zijn naam en die van zijn eiland op de pagina's ziet en de verandering ziet die sindsdien in hun leven heeft plaatsgevonden.
Er zijn andere extra routes in de Titicacameer naar natuurlijke eilanden zoals Taquile of Amantani die de perfecte aanvulling zijn om na een paar dagen op riet voet op vaste grond te zetten en te boeken vanaf de Uros-eilanden. Op deze andere eilanden is niet alleen het type terrein anders, de cultuur van de bevolking is dat ook heel erg. Taquille Island staat bekend om de rijkdom en kleur van zijn textiel, dat zijn niet de vrouwen die het bewerken, maar de mannen en zij moeten de techniek goed verfijnen om een goede vrouw te krijgen.
Als je nieuwsgierigheid op dit punt is gewekt, vertellen we je dat de dichtstbijzijnde stad bij deze eilanden is Vuist en de luchthaven is Juliaca. Een andere manier om toegang te krijgen tot de eilanden is per catamaran die het meer oversteekt vanuit Copacabana , Bolivië. Dit laatste is niet het goedkoopste transport, maar zonder twijfel het meest memorabele.
backpackers van de wereld , we hebben nieuws voor je, het beste van Peru het zijn niet zijn juwelen en Inca-mysteries, maar zijn mensen. En dat is iets wat in de gidsen niet te zien is, dat moet je zelf ervaren. Wilde je geen unieke ansichtkaart? Hier heb je het.
Het advies: Probeer het regenseizoen, van november tot maart, te vermijden. Draag medicijnen in uw rugzak om migraine te verlichten die gewoonlijk veroorzaakt hoogteziekte probeer tijdens de eerste uren daar, als je niet durft, muña-infusie of kauw op cocablad. En vergeet niet om bescherming tegen de zon mee te nemen: hoewel de wind fris is, is de zon bijna 4 km boven zeeniveau intenser.
*** Mogelijk bent u ook geïnteresseerd in...**
- 50 meren over de hele wereld waar je een duik kunt nemen
- Opkomende machten aan tafel (II): Peru
Zonsondergang vanaf Cerro Calvario, in de buurt van Copacabana