Isla Cristina, Huelva.
Behalve de Sevillianen die Punta Umbría verdringen zodra El Giraldillo begint te zweten, en de Extremaduranen die ervan dromen de hoogten van de bergen opzij te schuiven om een beetje dichter bij de zee te komen, er zijn er maar weinig die Huelva tot de meest gewilde bestemmingen in Andalusië plaatsen. Het industriële heden, imposant maar zonder schoonheid, bezorgde het een onvriendelijke faam, en meer, als je Cádiz als buur hebt.
De oude Onuba is echter zo oud als haar familielid uit Cádiz, en het houdt in zijn omgeving enclaves en erfgoed die het waard zijn om elk spoor van verontreiniging volledig op te ruimen. Kijk weg van de fabrieken en pak een bikini en zwempak: Huelva verborg alleen zijn geheimen.
Luchtfoto van de Plaza de las Monjas.
HUELVA
De Plaza de las Monjas is de perfecte plek om de hartslag te voelen van een stad gesticht door de Feniciërs waarvan de straten, enigszins bergafwaarts, leiden naar het water van de rivier de Odiel. De kinderen profiteren van de ruimtelijkheid van het plein om weg te rennen, in de schaduw van de neo-mudejar-gevels die achter de bomen verschijnen. Er zijn ook tegels in sommige gebouwen in Huelva, wat ons eraan herinnert dat Portugal niet ver weg is. De gastronomie is echter puur Andalusisch: Er is niemand die zijn troon grijpt van de Cruzcampo, of de octopus of garnalensalades, of de serranito, of het gefrituurde voedsel van alle kleuren en soorten dat kracht geeft aan zuiders eten.
Als lokale bijdrage verdienen ze een aparte vermelding de coquinas, kleine kokkels vergezeld van knoflooksaus waar zelfs de best opgeleide mensen hun vingers bij aflikken. Om ze te proberen, ga naar Bar Juan José (C/Villa de Mundaka), of ga op het terras van La Teja (C/Arcipestre Manuel González García) zitten om uw coquinas te begeleiden met een octopussalade dat zal je doen dromen in wit en groen. Je kunt ook de Jabugo-ham niet missen, die nodig is om de wandeling naar de oevers van de Odiel, waar de haven van de stad ligt, het hoofd te bieden.
De Tinto-rivier en de Odiel-rivier komen samen in de monding van Huelva, met het klooster van La Rábida aan de rechterkant.
Breed en bevaarbaar tot enkele kilometers boven de monding, zijn de rivier de Odiel, evenals zijn broer Tinto, de toegangspoort voor talloze bezoekers. aangekomen op het Iberisch schiereiland. Tartessos werd geboren in zijn wateren, dat echt Iberische mysterie dat bloeide als een beschaving terwijl de rest van Europa nog steeds verankerd was in grotten. Langs zijn banen gingen dezelfde mensen die Huelva omringen, de Feniciërs, Carthagers, Romeinen, Noord-Afrikanen en Engelsen op zoek naar de rijkdommen van Iberia. die alles wilden bezitten wat dit rijke land te bieden had. In de tegenovergestelde richting, voortgestuwd door de stroming, vertrokken Columbus en de gebroeders Pinzón naar de Nieuwe Wereld, evenals de grote bemanning uit Palos, Huelva en Moguer die de ontdekker vergezelde. En ten slotte, toen we de Odiel op gingen, kwam het fenomeen en de sport die passies losmaakt en harten ontroert in ons land, aan boord van een Engels schip: voetbal.
Alles wat gezegd is, springt op onze rug als we langs de Muelle del Tinto lopen, een enorm ijzeren ponton dat in het water van de rivier de Odiel wordt geïntroduceerd. Dit civieltechnische werk werd uitgevoerd in het midden van de 19e eeuw, toen belangrijke mijnbouwbedrijven met Brits kapitaal hun zinnen zetten op de verre Riotinto-mijnen, en ze moesten een manier bedenken om de tonnen erts in zee te lozen.
De ijzeren voetsporen van de industriële revolutie bereikten Huelva eerder dan vele andere plaatsen in Spanje, en de spoorlijn werd vergezeld door een grote populatie Engelsen die deel gingen uitmaken van de wijk Huelva. Ter herinnering aan deze relatie is de English Quarter, een klein blok waar de huizen doen denken aan de volksbuurten van Manchester, en dat bevestigt een houding die Huelva altijd lijkt te hebben gedragen: naast de Odiel zullen buitenlanders altijd een zitplaats vinden.
Toegangspad naar het strand van Los Enebrales.
VAN DE JUNIPERBOMEN TOT DE ROMPIDO
Na de eetbui tussen de terrassen van Huelva, is het tijd om een zee te naderen die schreeuwt om een duik. Punta Umbría is zonder twijfel de meest populaire en bekende bestemming, en om deze reden is het de moeite waard om andere enclaves te bezoeken. Vlakbij is het strand van Los Enebrales, verstoken van gebouwen op het strand, verborgen achter de dennen en jeneverbessen waaraan het zijn naam ontleent. Begin door het zand te lopen en observeer de weerspiegeling van de zon op het patina van het water dat door het getij is achtergelaten, en je zult een van Huelva's beste geheimen hebben ontdekt: zijn dorados. De lucht breekt in stukken als de schemering valt, en de helderheid van het zand lijkt een ongelijk gevecht aan te gaan met de zon die ondergaat in Portugal. Het is tijd om te baden en je te laten wiegen door de golven van de zee.
De stranddag kan eindigen in El Rompido, een charmant dorpje van vroegere en huidige vissers waar ouderen hun botten blijven opwarmen met vuurpotten. De huizen slapen op het zand, voor de monding die de rivier de Piedras vormt en die een enorme zandtong vormt die per veerboot te bereiken is. Gefrituurde zure room, garnalen en coquina's vliegen uit de dienbladen van de obers van restaurant Doña Gamba, wiens schoenen bevlekt raken met strandzand. **Als het licht van de vuurtoren op ons schijnt, weten we dat het tijd is om naar huis terug te keren. **
De Pijl van El Rompido, ingelijst tussen de rivier de Piedras en de Atlantische Oceaan.
ISLANTILLA EN MAZAGÓN
Aan de twee uiteinden van de kaart zijn twee bekende stranden, en daarom minder het vermelden waard. Islantilla wordt bezocht door caravanisten en nomaden die de schaduw van de pijnbomen zoeken om hun busjes te parkeren, op een gitaar te tokkelen en hun terugkeer naar een Noord-Europa dat ze absoluut missen uit te stellen. De zuidwestelijke grens van ons land trekt talloze artiesten en bohemiens aan die inspiratie zoeken in het zuiden in de eeuwige daglichturen, en het is in het zand van Islantilla waar velen de gedichten en liederen componeerden die later hun leven zouden leiden. Vanaf het zand ruik je de gegrilde vis die wordt gekookt op het nabijgelegen Isla Cristina, een beroemde en belangrijke vissershaven, waarvan de zeilers in het verre Mauritanië vissen. Afrika ruikt naar sardientjes, maar blijft verscholen achter de horizon.
Islantilla.
Mazagón is een mooie uitzondering in de reeks stranden van Huelva, omdat het kliffen heeft die ongeëvenaard zijn tot we de Portugese Algarve bereiken. Het rood dat de steen ontwaakt wanneer hij de ondergaande zon volledig ontvangt, tekenen tonen die typisch zijn voor een western, weerspiegeld in de Atlantische Oceaan. Mazagón wordt veel bezocht door surfers, ruiters en yogaliefhebbers, die uitkijken vanaf de top van de kliffen om de ondergaande zon te begroeten vanaf een bevoorrecht balkon.
De zonsondergangen in Huelva zijn een leidmotief dat moeilijk weg te werken is, aangezien dit een land is dat naar het westen kijkt, zoals Columbus deed in zijn tijd, terwijl hij zich Amerika voorstelde. Niemand kan moe worden van het lopen door een arena die zoveel voetstappen heeft ontvangen, afkomstig uit nieuwe en oude werelden. Huelva is het bed van de zon, de bakermat van de wind en de zetel van reizigers. **Hier leeft en rust de ster die ons elke dag verlicht: en zal ons altijd met open armen ontvangen. **
Mazagon-strand (Huelva).