De foto van de grote cruiseschepen door de kanalen van Venetië, in hoogte concurreren met de palazzi, het verbaast, beangstigt en brengt ons in verlegenheid. Het is misschien wel een van die beelden die het grofste van het massatoerisme laten zien.
En uit dat beeld en de beweging daartegen is ontstaan onder de Venetianen die het einde eisten van de doorgang van deze grote schepen daar ("Fuori Grandi Navi") werd geboren Venetiëfrenie, de laatste film van Álex de la Iglesia (theatrale release op 22 april).
"Het was altijd Venetië, het was er vanaf het moment dat Álex aan het verhaal dacht", bevestigt hij. Carolina Bang, producent van de film Venetiëfrenie. “Als er een toeristische plaats is die we allemaal in gedachten hebben, dan is het Venetië, vanwege het aantal toeristen, vanwege die absoluut te grote oceaanstomers; en dan is er die blik van terreur van de stad, met zulke oude gebouwen.
Álex de la Iglesia met drie van zijn acteurs: Enrico Lo Verso, Silvia Alonso en Ingrid García-Jonsson.
De regisseur van The Day of the Beast is als eerste opgenomen in deze kritiek op het massatoerisme. Omdat hij ook een van degenen is die Venetië zo vaak heeft bezocht als hij kan. Sinds zijn tienerjaren is hij een bezoeker en is hij veel van zijn films gaan presenteren op het filmfestival. Mensen zijn steeds egoïstischer en we denken dat we speciaal zijn en we denken niet aan onze omgeving, sterker nog, hoe meer we onze omgeving, een plek, hoe meer het ons fascineert, hoe meer we het uitbuiten. Zoals het in Venetië gebeurt.
De hoofdrolspelers van de film Venicephrenia het zijn vijf Spaanse vrienden die met een van die cruiseschepen in de grachtenstad aankomen, in volle carnaval, wanneer de kleine straatjes overlopen met meer mensen. Ze arriveren met veel lawaai, zoals zovelen, in een soort van zeer dure vrijgezellenfeest, met gehuurde kostuums, met een hotel met uitzicht op het Canal Grande, diner en de droom om stiekem een privé palazzofeest binnen te sluipen.
Angstaanjagend Venetië.
Ze trekken meteen de aandacht van die Venetiaanse buren die het toerisme beu zijn, die Ze beschouwen ze als "de pest", "de ergste ziekte van de 21e eeuw". En op dat moment rent een moordenaar van toeristen door de straten en bruggen, onopgemerkt tussen zoveel maskers en fanfare.
De film toont het moeizame en controversiële debat tussen de Venetianen onderling: zij die toerisme ronduit afwijzen, zij die weten dat het nog steeds een stad is die juist van die toeristen leeft.
EEN UNIEKE OPNAME
Schieten in Venetië was verplicht voor het team. Het was essentieel. En dat is gelukt, met veel hulp van de stad, in het najaar van 2020. In tegenstelling tot wat men zich kon voorstellen, speelde de pandemie in zijn voordeel. "Het zou niet mogelijk zijn geweest om op een ander moment te fotograferen", zegt Bang. ze konden profiteer van een volledig leeg Venetië, een nog verbazingwekkender beeld: het San Marcoplein zonder ziel. “Aan de ene kant was het makkelijker, met gecontroleerde straten; aan de andere kant moesten we ze vullen met figuratie, met mensen op carnaval”, legt hij uit.
Bij het filmen.
Nog een uitdaging voor de uitdaging die de stad van nature al heeft. “Er zijn geen auto’s, alles gebeurt op boten. Elke keer dat we artistieke apparatuur, kostuums, elektrische apparatuur moesten verplaatsen, gebeurde dat in niet al te grote boten”, herinnert Carolina Bang zich. “Daaraan voeg je toe dat Je hebt geen normale winkels zoals in elke wijk in een andere stad... Logistiek was het heel ingewikkeld. Het was de moeilijkste productie die ik ooit heb gedaan."
Ze rolden overal waarborgt. “Van het meest toeristische deel tot het meest noordelijke gebied waar altijd minder bezoekers zijn en er meer Venetianen wonen”, zegt hij. Ook op een aantal eilanden. Poveglia, Het speelt bijvoorbeeld een fundamentele rol in die verantwoordelijke en een beetje angstaanjagende pro-toeristische beweging vanuit de ogen van De la Iglesia.
EEN PERSOONLIJK VENETI
Tussen pre-productie en filmen, Carolina Bang, Álex de la Iglesia en een deel van het team ze woonden bijna vier maanden in Venetië. "Het was een Venetië dat ik nog nooit had gezien, omdat ik er altijd als toerist was geweest", zegt hij. Leef het rustig en leef het zonder mensen.
Cruiseschepen, een griezelig beeld.
“We zijn klaar met filmen en we gingen een cocktail drinken bij de mythical Harry's Bar en we waren alleen herinneren. "Het was een vreemd en kostbaar gevoel."
Onder zijn persoonlijke aanbevelingen voor dit echtpaar dat naast Harry's ook de stad kent, de Do Forni-trattoria, "Typisch Venetiaans eten". "Ook Da Raffaele, die veel zeevruchten bevat”, voegt hij eraan toe. En als punten die een beetje buiten de meest voorkomende toeristische routes liggen: de Campo Santo Stefano. Of bezoek de eilanden, ga naar Murano, Burano, Giudecca… al die minder drukke eilanden”.
Fuori Grandi Navi!