Dat de leraar nooit in onze koffer ontbreekt
Hij had de leiding om ons de meest ruwe kant van de wereld te laten zien, dat deel dat het Westen van weinig belang achtte: "Bittere momenten voor een journalist: informatie van mondiaal belang hebben en deze niet kunnen doorgeven." Het veranderde ons perspectief en, zelfs als je het niet beseft, met elk van zijn stappen leerden we de onze te nemen.
AFRIKA
Ebbehout , nog een dag levend en de anderen
"In de Derde Wereld moet je twee dingen hebben: of tijd, of geld ”. De eerste les hebben we opgeschreven toen we met hem op het Afrikaanse continent stapten. En het is dat, of je gaat op een volledig georganiseerde tour, je je spaargeld overlaat of, als je besluit om het alleen te doen, je onder de lokale bevolking gaat mengen, je meerdere levens moet hebben. En geduld, heel veel geduld want "In Afrika bestaat tijd niet" , en we lachten terwijl Kapuscinski al vier pagina's had besteed aan het wachten op elke bus die hij nam om vol te raken. Uren konden verstrijken, maar die wirwar van ijzer begon pas toen alle plaatsen waren verkocht. Daar verliest de tijd zijn waarde, mensen arriveren wanneer ze aankomen, langzaam en ongehaast . Ten slotte, Waarom rennen we zoveel in het Westen?
We leerden dat omgekeerd racisme ook bestaat, gevolgen van 'de koloniserende blanken'. In veel Afrikaanse landen zijn we rijkdom, macht en geld . Onze voorouders waren verantwoordelijk om hen dat gevoel van minderwaardigheid bij te brengen. Ze zullen ons echter verwelkomen met een glimlach, een knuffel en ons onze naam, achternamen, of je getrouwd bent en zelfs onze Facebook vragen. Omdat, zoals Kapuscinski ons vertelde: “De belangrijkste ontdekking: mensen. Mensen van hier, van de plaats. Hoe ze passen in dat landschap, in dat licht, in die geur!” En alleen door ons met hen te mengen, begrijpen we dat “Afrika zijn eigen persoonlijkheid heeft. Soms is het een droevige persoonlijkheid, soms ondoordringbaar, maar altijd onherhaalbaar. Afrika was dynamisch, het was agressief, het was op jacht ”. Zoals zijn ontmoeting met die cobra die hem bijna zijn leven kostte en ons bijna zonder boeken achterliet.
Afrika in 'Ebbenhout'
AZIË
Reist met Herodotus Y de sjah
"Ik schreef inscripties op etiketten, namen van producten die in winkels werden uitgestald, woorden die ik hoorde bij bushaltes (...) Ik begreep dat elke wereld een mysterie met zich meebrengt en dat de toegang ertoe alleen door taal kan worden vergemakkelijkt." Hoeveel woorden uit verschillende talen hebben we opgeschreven in onze reisnotitieboekjes om ze keer op keer als papegaaien te herhalen. We hebben geleerd dat een bedankje in de lokale taal ons een beetje dichter bij de inwoners maakt, we stelen een glimlach van hen.
Culturele verschillen hebben ons ook geholpen om onze eigen identiteit te creëren: “Mensen creëren niet alleen cultuur en leven daarbinnen. De mens draagt het naar binnen, hij is cultuur (...) De indiaan is een ontspannen wezen; de gespannen en waakzame Chinezen” En we zoeken naar wat we leuk vinden in anderen om het op te nemen in onze manier van zijn. Met veel rust keren we huiswaarts, verlangen om goed te doen en met als doel onze levensstijl te veranderen . Het idee is goed, maar de glimlach duurt maar een paar dagen. De volgende ochtend, in de metro, zullen we net zo ongeduldig en onverdraagzaam zijn als altijd.
Hoewel we uiteindelijk allemaal voor hetzelfde vechten. We komen erachter met de sjah en met een Iraanse samenleving die we leuk vinden. Revolutionair, zonder angst . Ze gingen van de slechteriken in een Amerikaanse film naar de samenleving waarin we onszelf graag zouden zien weerspiegeld. “Wat de Perzen toestond om tweeduizend vijfhonderd jaar Perzisch te blijven, wat ons in staat heeft gesteld onszelf te blijven ondanks zoveel oorlogen, invasies en bezettingen, het is niet onze materiële kracht geweest, maar spirituele , onze poëzie en niet de techniek, onze religie en niet de fabrieken ”. En het is precies die poëzie en haar mensen waar we verliefd op worden als we Iran bezoeken.
Iran, de magie van het oude Perzië
LATIJNS AMERIKA
De voetbaloorlog en andere rapporten
"In Latijns-Amerika is de grens tussen voetbal en politiek zo dun dat het bijna onmerkbaar is." In een continent waar alles met passie wordt geleefd, sportkleuren zijn zelfs een reden voor oorlogen , zoals in het geval van degene die kort werd geconfronteerd met Honduras en El Salvador in de late jaren 1960, gedoopt door Kapuscinski in The Football War as Such.
In de Boca de Buenos Aires begrijpt men snel hoe gevaarlijk rood-wit tinten kunnen zijn in dit paradijs van geel en blauw; a River-Boca is altijd een staatszaak in Argentinië, en vaak een rookgordijn. Over het hele subcontinent roepen honderden partijen aanhangers in de strijd en kanaliseren ze de frustraties die worden veroorzaakt door gebrekkige of misbruikende politieke systemen: “In heel Latijns-Amerika, de stadions vervullen deze dubbele functie : in tijden van vrede dienen ze als speelplaats, en in tijden van crisis worden ze concentratiekampen.” Als je op reis bent, begrijp je deze radicalismen nooit, of ze nu politiek, sportief of religieus zijn. Alles stroomt op een andere manier.
Voetbal in Latijns-Amerika, een religie
Kapuscinski gaf ons die dorst om postzegels te verzamelen, nog steeds zonder te weten dat we reizigers zouden worden . "Het maakte niet uit welke of waar, want ik gaf niet om het einde, het doel, het lot, maar de loutere daad , bijna mystiek en transcendentaal, van het oversteken van de grens”. Omdat "Uiteindelijk bestaat wat we "reisbesmetting" zouden kunnen noemen, en is, diep van binnen, een ongeneeslijke ziekte". Moge de leraar nooit ontbreken in onze koffer.
Volg @raponchii
*** Mogelijk bent u ook geïnteresseerd in...**
- Als je een van deze tien boeken leest, bereid je dan voor om in te pakken
- De beste boeken voor op reis
- 30 onvertaalbare woorden in het Spaans die je zullen helpen reizen
- Iran, de magie van het oude Perzië
- Van de bank naar Patagonië in vier boeken
- Hoe een boek te lezen in een luxe trein
- hotelboeken
- Het boek maakte zijn augustus: beroemde bestemmingen dankzij literatuur
- Alle artikelen van Maria Crespo