Goed en in het Duits eten in Berlijn? Aber natuurlijk!
De journalist Felix Denk, voedselrecensent van het Berlijnse entertainmentmagazine Zitty, zegt dat het moeilijk is voor de keuken van een land om op te vallen als er nauwelijks nationale trots is. Nu de jaren voorbij zijn en het Duitse gevoel definitief afstand heeft genomen van historische clichés en schaamte, zijn Duitse restaurants en chef-koks bereid om de wereld te laten zien dat haar culinaire traditie meer is dan alleen varkensvlees, worst, schnitzel of zuurkool (de zuurkool van je leven) . En voor het geval het niet meer is dan dat: ze zijn van plan zichzelf opnieuw uit te vinden op een manier die de moeite waard is.
FLORIAN
Aan de Grolmanstrasse 52, vlakbij Savigny Platz, vind je deze klassieker met recepten die een huisgemaakte stijl behouden. Het heeft alles om de Duitse gastronomische ervaring op een bevredigende manier en zonder grote inspanningen te voltooien: de prijs is meer dan correct en de keuken blijft open tot niet-Duitse uren (in feite tot het ochtendgloren). Alles is zo huiselijk dat het handgeschreven menu doet denken aan een buurttaverne. Het doet concessies aan clichés als varkensworst, zij het in de stijl van Nürnberg , en een van hun specialiteiten is de Beierse paddenstoelenragout met pasta. De Chileense schrijver Antonio Skármeta heeft het onder zijn favorieten, en veel van de beroemde bezoekers van de stad stoppen bijna altijd op het bochtige uur.
HARTMANN'S
Dit minder bruisende restaurant in Kreuzberg, vernoemd naar chef-eigenaar Stefan Hartmann, geeft al vijf jaar een draai aan de gastronomische traditie van het land, maar zonder overboord te gaan. De "twist" gaat door verlicht de calorie-inname en voeg een mediterraan tintje toe aan je menu. Pompoenroomsoep met kreeft of gekruide zalm met bloemkool en kappertjes zijn enkele van hun winnende combinaties. De inrichting is pretentieloos en de prijs is die van een etablissement dat in 2010 een Michelin-ster voor Duitsland won. Het is gelegen aan de Fichtestrae 31.
Hartmann's: luchtige Duitse gastronomie
KOFFIE EINSTEIN STAMMHAUS
Ondanks de naam en zijn status als literair café, een van die kunstenaars en schrijvers met een 19e-eeuws complex, is het een must-see op de Duitse culinaire route in Berlijn. De netheid van lijnen in het interieur en een tuin die in de zomermaanden sterk wordt aanbevolen, zijn zeker een bezoek waard aan Kurfürstenstrasse 58. Kijkend naar het menu, waar het allemaal om draait, biedt het ook enkele typisch Duitse gerechten, maar nummer één is hun apflestrudel geserveerd met vanillesaus. Het is een van de beste appeltaarten van de stad en een van de meest typische snacks van het land. . Anekdotisch gezien diende het gebied dat gereserveerd was voor de Lebensstern-bar als decor voor Inglourious Basterds van Quentin Tarantino.
Einstein Stammhaus Café: een van de beste appeltaarten
SCHNEEWEISS
Hoewel de Duitse keuken in de schijnwerpers staat met andere recepten uit de Alpen, met name Oostenrijk en Frankrijk, is het menu van dit restaurant aan de Simplonstrasse 16 trekt lokale hipsters aan die beginnen te denken dat Duits eten cool is . Ondanks de doelgroep is de sfeer niet al te snobistisch, iets wat aan de andere kant niet zou samengaan met een eerlijke benadering van de landskeuken. Het wit dat de boventoon voert in de decoratie lijkt meer een eerbetoon aan American Psycho dan een verwijzing naar de naam van de plaats, "sneeuwachtig" of "wit als sneeuw". Nog een van zijn sterke punten om te zien en gezien te worden: de weekendbrunch (die heeft er natuurlijk een).
Schneeweiss: Duitse hipsterbrunch
ZUM SCHUSTERJUNGEN
Deze locatie in Prenzlauer Berg (Dazingerstrasse, 9) is niet dat het een huiselijke, lokale sfeer heeft, het is letterlijk een hoekcafé met bier. Het besteedt ook speciale aandacht aan zijn voedselmenu en in dit geval blijft men niet gespaard van krachtige sauzen. Een enorme lijst met gerechten en erin veel worst, veel gehaktbal en natuurlijk veel aardappel . Niets vernieuwends deze keer. En het is dat zijn motto het idee verdedigt om de klant te voeden alsof hij in het huis van de moeder is. Wat betreft de decoratie, het is pure onvrijwillige "kitsch". Het probleem is dat het, omdat het zo authentiek is, ingewikkelder is om het stembiljet te bewaren terwijl de ober Engels of Spaans spreekt. Gelukkig is het menu geschreven in de taal van Shakespeare en Cervantes.
Zum Schusterjungen: veel worst en veel gehaktballen