De Carligto
Ze kwamen uit verre oorden na hun mysterieuze legende en hier vonden ze hun paradijs. Deze kolonisten ontdekken ons de andere Costa del Sol, weg van herenhuizen en drukte.
We gaan de fout in als we het hebben over de Costa del Sol we worden alleen overvallen door die clichés die we associëren met Marbella. Want als we besluiten om te kijken ten oosten van Málaga, er is een andere Costa, ook del Sol, die leeft zonder lawaai te willen maken, minder druk en ver van alle uiterlijk vertoon.
Het is de kustlijn die het profiel bepaalt van ** de Axarquia, ** een van die plaatsen waar meer dan één stereotype de vrije loop kan laten, ja, maar in dit geval zijn ze toegestaan, omdat ze zijn geboren uit die romantische reizigers die , ten zuiden van Despeñaperros, geprezen een schilderachtige esthetiek, een overstromend licht, een verwoestend landschap...
Vissershaven van Caleta de Vélez
Wat als, een andere legende volgens welke er nog steeds hoop is om paden te kruisen met een bandiet op de weg -in Alfarnate Trouwens, de oudste verkoop in Andalusië is bewaard gebleven, voor het geval iemand wordt aangemoedigd.
Tegenwoordig zijn er niet weinigen die uit verre landen naar hier komen op zoek naar dat denkbeeldige zo... authentiek? Sommigen zouden zeggen "landelijk" ... en anderen zouden gewoon binnen blijven "folkloristisch". Voor mij, Axarquia belichaamt 'het echte Spanje'.
bezoek veel van de kleine dorpjes, romantisch en witgekalkt, het is alsof spring terug in de tijd, met kuddes geiten verspreid over de heuvels, grazende ezels in de verte, smalle steegjes lang voor de uitvinding van de auto, en herenhuizen op elkaar gestapeld op de hellingen van de sierras.”
De woorden zijn van Allan Hazel, Amerikaan die met de Nederlander Marc Wils elf jaar geleden "het lawaaierige en meedogenloos drukke leven van Londen" verliet.
Samen kwamen ze aan in een klein stadje in het binnenland van deze regio van Malaga, Canillas de Aceituno –het balkon van de Axarquia– om ** El Carligto te runnen, een exclusieve boerderij die bewust uit de bewoonde wereld is verwijderd**, die zijn naam ontleent aan een merkwaardige fonetische aanpassing van de eucalyptus die het eigendom definieerde, en waarvan men zou kunnen denken dat het zich in de top van de wereld.
El Carligto-kamer, waar de witte kleur zich vermengt met de warme tinten van het hout en de leemvloer
In de 31 steden en 67 districten van de Axarquia lijkt de tijd niet vooruit te willen. Tijd noch auto's kunnen het zich veroorloven om haast te maken.
Met sommige meer dan bochtige wegen en een asfalt dat versteend lijkt te zijn sinds de jaren 70 reageert de duur van de reizen niet op enige logica, en het concept van dichtbij kan meer dan één verrassing bevatten.
En dat isolement – ook veroorzaakt door een doolhof van kilometers onverharde lanen waaruit witte stippen in de vorm van miniboerderijtjes tevoorschijn komen, verspreid, willekeurig – heeft het zeker mogelijk gemaakt, Ondanks de zee als gezelschap, "is het toerisme hier niet uit de hand gelopen."
zegt de Nederlander Clara Verheij, eigenaar met haar man, André Both, van ** Bodegas Bentomiz **, in Sayalonga.
Meer dan twintig jaar geleden zochten ze een verandering van leven en kwamen naar de Axarquia met de bedoeling om “mooie huizen bouwen” , terwijl zij, een antropoloog, zich toelegde op het onderwijzen van Engels.
Het Mudejar-verleden in Árchez, een ander dorp van de Axarquia
Ze vestigden zich op een boerderij omringd door wijngaarden, en wat begon als een hobby werd een manier van leven en ze bouwden er zelfs een prachtige op Bauhaus geïnspireerde wijnkelder, trouwens.
“Als je ondernemer bent, er zijn veel mogelijkheden op dit gebied. Mogelijkheden waar de lokale bevolking normaal gesproken geen gebruik van maakt”, merkt Clara op. Tegenwoordig kennen ze die steile terreinen al heel goed waar zelfs ezels niet mogen komen; hoewel je daar zult ontdekken, de wetten van de zwaartekracht tartend, gebruinde landgenoten met hun espadrilles.
En vandaag weten ze ook dat de bries van dichtbij alboraanse zee, de hoogte van de wijngaarden en de leisteenbodems zijn perfect voor hen om vooruit te komen druiven zoals Muscat van Alexandrië –zijn droge Ariyanas verdient het om als witte kopbal te worden geplaatst– of brak het
De bergen van de Axarquia in Frigiliana
Hij keek ook naar de Axarquia, en ook daarbinnen, de Engelse Tanja Molenaar. ** Frigiliana is het mooiste dorp van Malaga, ** misschien in Andalusië en, als we aandringen, bijna, bijna in Spanje.
Negen jaar lang, en zoals steeds meer buitenlanders doen, kwam Tanya hier alleen voor een paar dagen vakantie in de winter -zomer is iets anders, en velen weten al dat in haar land van herkomst de verstikkende landwind niet eens verschijnt-, maar anderhalf jaar geleden opende hij een klein boetiekhotel, Miller's.
Deur en sinaasappelboom in Frigiliana
De gegevens zeggen dat een op de drie inwoners van Frigiliana is een buitenlander (zoals ook gebeurt in Comares, in Cómpeta...) .
Je zult ze zien rondlopen in de kronkelende geplaveide straten, een van die huizen binnengaan met gevels die zo wit zijn dat ze elke ochtend lijken te worden geverfd, uit hun gekleurde deuren komen en... natuurlijk verleid door “De warmte van de mensen en hun aanleg voor een goed feest op elk moment”, geeft Alan Hazel van El Carligto toe.
Typische witte straat van de stad Frigiliana
"Plaatsen hebben niet het recht om zo waanzinnig lekker te zijn," zei de Amerikaanse schrijver John Dos Passos over Nerja, de maximale uitdrukking van wat een Toren van Babel betekent, hoewel het voor veel van deze 'geadopteerde' buitenlanders, de toch al 'axarquicos', misschien - en merkwaardig genoeg - al te toeristisch is.
Maar ook hier de wijk Maro, van waar, weer naar het oosten kijkend, beginnen degenen die ongetwijfeld zijn de mooiste en meest wilde stranden en de meest fascinerende kliffen van de kust van Malaga.
Een kust die vissen herbergt met namen die uit een kinderverhaal lijken te komen: kathaai, soldaat, smid, sampedro... en die op volgorde zijn geplaatst in de Caleta de Vélez vismarkt, concurreren met de beste langoustines aan de kust en tussen hoeveelheden dunne schelpen en sardines.
gezegend respect, dat de foodie-legende van de strandbars van deze kust voedt.
De traditionele sardinespies uit Malaga
in de Axarquía er worden tientallen talen gesproken; maar er zijn ook duizend-en-een randen die de orografie markeren, en drie klimaten die constant het tegenovergestelde lijken te zijn. Dit is dan ook een ongelijksoortig gebied.
Daarom kunt u terecht bij de zgn “Zuid-Pyreneeën” –lees Alfarnate, met een benijdenswaardige boomgaard en waar zelfs in de winter sneeuw ligt–, en land in een binnenland, droger, meer oker, gebouwd met amandel- en olijfbomen.
En ook, ja, kuddes geiten die auto's verlammen, totdat hij, eenmaal voorbij het stuwmeer van Viñuela - in een blauw dat lijkt te zijn overgenomen van een ansichtkaart uit de jaren 60, en met het 'oog' op La Maroma, de hoogste top van de provincie - verschijnt, in de vlakte, al dicht bij de zee, waar? een tapijt van subtropisch fruit vervoert ons naar Californië zelf.
Kliffen van Maro-Cerro Gordo
Dit beeld en dit klimaat inspireerden de Duitse wetenschapper Hans Dieter Wienberg een boost geven in de jaren 70 avocadoproductie in de regio.
"We brachten duizenden en duizenden botten mee uit Mexico, we kweekten planten en leerden hoe ze te kweken in kwekerijen", herinnert hij zich jaren geleden. Vandaag de dag, Het is de Spaanse regio waar de meeste avocado's groeien.
Enkele van de grootste producenten van wilde Aardbeien, van koriander en de nog exotischer eetbare bloemen, zoals Peter Knacke en Til Runge.
Ook Duitsers, die erin slaagden elBulli, Dani García, Pedro Subijana en zelfs Franse chef-koks kennis te laten maken met de stad benamocarra, waar ze hun bedrijf Sabor & Salud hebben geïnstalleerd.
Roscos carreros typisch voor de stad Alfarnate, met een vleugje anijs, kaneel en kruidnagel
Zonder de magie en complexiteit van het terrein zou de Axarquia natuurlijk niet (dezelfde) betekenis hebben. Nou, zonder en, vandaag, zonder deze nieuwe 'kolonisten' die hier hun territorium hebben gevonden.
laten we hopen dat de serene 'verovering' niet verder gaat... en dat we er in de toekomst geen aanspraak op hoeven te maken.
_*Dit artikel en de bijgevoegde galerij zijn gepubliceerd in de nummer 121 van het Condé Nast Traveler Magazine (oktober). Abonneer je op de gedrukte editie (11 gedrukte nummers en digitale versie voor € 24,75, door te bellen naar 902 53 55 57 of van onze website ) en geniet van gratis toegang tot de digitale versie van Condé Nast Traveler voor iPad. Het oktobernummer van Condé Nast Traveler is beschikbaar op: de digitale versie om ervan te genieten op je favoriete apparaat. _
Coquinas in de vismarkt van de haven van Caleta de Vélez