Luna in Le Rouquet, gekleed in een Faith Connexion-jas, een Louis Vuitton-shirt, Isabel Marant-broek en Chloé-schoenen.
In het Quartier Latin van de Franse hoofdstad zijn er sporen van een op handen zijnde revolutie. we volgen ze met Luna Picoli-Truffaut , erfgename van de lente 50 jaar geleden. Wees realistisch, vraag naar Parijs.
Pourtant j'étais très belle / Oui, j'étais la plus belle / Des fleurs de ton jardin. De naakte stem van Catherine Deneuve echoot in een donkere kamer waarin een neonbloem zweeft. Over zijn volwassen en melancholische timbre wordt een ander geluid gesuperponeerd, zoet en afgeleid. Het is van Luna Picoli-Truffaut, de actrice en illustrator –ook zangeres en occasioneel model– dat heeft ons naar Kamel Mennour-galerij, een van zijn favorieten in Parijs.
We zijn ondergedompeld in een werk van Claude Levêque, een eerbetoon aan het lied 'Mon ami la rose' die Françoise Hardy populair maakte en een delicate verwijzing naar de vergankelijkheid van verloren paradijzen. "Toch was ik heel mooi, ja, de mooiste van de bloemen in je tuin", fluistert Deneuve, en Luna ook. Hier, in het 5e en 6e arrondissement, in het Quartier Latin, broeinest van studentenprotesten 50 jaar geleden, hebben we het teken van de Franse mei.
Ook in het multidisciplinaire, rusteloze en idealistische karakter van deze jonge Parijzenaar geboren in 1987, wiens fluwelen stem we enkele jaren geleden hoorden op de soundtrack van Rosalie Blom, een film van Julien Rappeneau. Het wordt snel opgemerkt in hun levendige en strijdlustige gesprek, dat springt van de Weinstein-zaak naar... Louis C.K., wiens zwarte humor je niet anders kan dan bewonderen en degene die hij vindt, oog, zeer teder. Of in zijn zorgeloze natuurlijke elegantie, of in zijn vele, vele artistieke zorgen.
Luna Picoli-Truffaut in Le Rouquet met trenchcoat van Christian Dior en Nike-sneakers.
Maar de kleindochter van François Truffaut –bewerker van de Nouvelle vaag, symbool van de Franse mei, die drie jaar voor de geboorte van Luna stierf– laat zien dat die afdruk, met pardon van het cliché, in de genen zit. “Vroeger had ik het thema van mijn achternaam. Voor mij betekende Truffaut niet hetzelfde als voor cinema, cultuur of de representatie van Frankrijk in de wereld, maar eerder de grappige en creatieve man die ik heb gekend door anekdotes en kleine details van zijn leven, zoals het soort vader dat het was".
Zijn moeder is de fotograaf en actrice Eva Truffaut, een van de drie dochters van de filmmaker, en zijn grootmoeder, met wie hij een zeer hechte relatie heeft, Madeleine Morgenstern. “Ze heeft me altijd veel over hem verteld. Hij runde zijn productiebedrijf toen hij stierf en ik bracht daar een groot deel van mijn jeugd door, elke woensdagmiddag, in het kantoor van mijn grootvader. Dus ik ontmoette hem ook via persoonlijke spullen. En zijn films natuurlijk.
Jouw favorieten? “Dat verandert tegelijk met jezelf. Ik heb onlangs herontdekt De sirene van de Mississippi (1969). Ik hou van de dynamiek van de personages, hoe ze mannelijke en vrouwelijke rollen uitwisselen, het heeft veel kracht." Buiten de familiesfeer koos hij er altijd voor om zijn afkomst geheim te houden. “Nu ik filmanalyse heb gestudeerd, kan ik zijn cinematografische erfenis en zijn werk als criticus echt waarderen. Toen ik zijn boeken las, dacht ik: 'Ik vind deze man leuk' [lacht].'
Er zit iets in het karakter van de filmmaker dat ze, legt ze ons geamuseerd uit, liever niet verklapt. "Mijn moeder heeft altijd gezegd dat we het goed met elkaar zouden kunnen vinden vanwege ons ietwat gekke gevoel voor humor, hoewel andere vrouwen in de familie deze kant hebben. Wij zijn een familie van vrouwen. Allemaal met dezelfde humor en gevoeligheid, willen we dat het leven iets buitengewoons en leuks is. Creatief in ieder geval."
Gevormd in Schone Kunsten in Parijs, Luna studeerde ook aan de New York School of Visual Arts, een stad die voor haar staat voor emancipatie – “Het is een ander thuis voor mij” – en waar ze altijd graag naar terugkeert. Hoewel ze met haar praat, wekt ze de indruk dat ze overal ter wereld gelukkig zou zijn: "Ik denk niet dat er een plek is die ik niet zou willen kennen: ook al is het esthetisch niet mooi, er valt altijd iets te leren van de ontmoeting met de ander."
Luna draagt een trenchcoat van Sonia Rykiel, haar eigen t-shirt en broek van Margaret Howell.
Nieuwsgierigheid heeft aan haar gewerkt sinds ze een kind was; haar ouders moedigden haar aan om te doen wat ze wilde en ze probeerde alles: zwemmen, paardrijden, altviool op het conservatorium, gitaar... “Mijn moeder was een styliste in de jaren 80, dus ze had altijd een zeer sterk esthetisch gevoel, en mijn vader was een fotografie-assistent, werkte met hedendaagse kunstenaars en creëerde later zijn eigen kunstproductiestudio. Ze waren erg vrij en open, het zou nooit bij hen zijn opgekomen om mij te beperken.”
Hij zei echter niets tegen hen toen hij theater begon te studeren: “Ik wilde sommige dingen niet horen, zoals hard werken, erg competitief en moeilijk. Het is waar, maar ik was zo opgewonden... niet om een grote actrice te worden, maar om mijn zelfvertrouwen op te bouwen. Ik voelde me verstrikt in een paradox: Ze was erg verlegen, onzeker, onhandig en nerdy, maar tegelijkertijd de familieclown, erg spraakzaam en een beetje tomboy-achtig, heel direct als ze wist wat ze wilde”.
En wat hij een paar jaar geleden wilde, was om te verschijnen in... Stalin's couch (2016), een film geregisseerd door Fanny Ardant, de laatste romantische partner van haar grootvader, waarin ze de poster deelde met Gérard Depardieu. “Fanny had hem niets over mij verteld en hij vroeg me of mijn familie tot de filmwereld behoorde. Ik vertelde hem dat mijn grootvader dat had gedaan en dat ze in feite allebei hadden samengewerkt. Zijn reactie was erg emotioneel”, herinnert hij zich zijn ervaring met de hoofdpersoon van De laatste metro (1980) of The woman next door (1981).
“We schoten een dramatische en intense scène en ik was erg nerveus. Gérard kneep me om me serieus en gefocust te houden. Ik hield van. En Fanny is heel Parijs, verfijnd en vol fantasie, echt cool”.
Luna in Kammel Menour, naast een werk van Latifa Echakhch, met een Prada bustier, een Lutz Huelle shirt en J.M. Weston.
Verbeelding aan de macht, zoals Sartre vroeg toen ze op zoek waren naar het strand onder de kasseien, zou het motto kunnen zijn van dit meisje met enthousiasme aan de oppervlakte, die ze droomt ervan om te werken op elk gebied dat met beeld te maken heeft: mode, film (als actrice of regisseur, maar ook als art director), fotografie, tekenen... En met het publiceren van een verhalenboek 'met verschillende schrijfvormen, dialogen, tekeningen, flauwe grappen en foto's'.
Hij heeft ons verteld dat Le Champo (rue des Écoles, 51) is een van zijn favoriete bioscopen, en we liepen voor een andere emblematische kunst- en essayruimte in de jaren 50 en 60, Le St André des Arts. We veronderstelden over cinefilie - er wordt gezegd dat Metropolis (1927, Fritz Lang) haar eerste filmliefde was - maar wat we niet wisten is dat ze gepassioneerd is - "Geobsedeerd!" - van het sociale netwerk brievenbus , waar hij elke titel verzamelt die indruk op hem maakt: Bepaalde vrouwen, door Kelly Reichardt; De onzichtbare draad, door Paul Thomas Anderson; Nu ja, niet eerder, door Hong Sang-Soo; Madame Hyde, door Serge Bozon; Elle door Paul Verhoeven.
“Eerst wist ik niet wat ik moest denken van deze laatste, met in de hoofdrol Isabelle Huppert [Het gaat over een vrouw die wordt verkracht], maar als iets me verontrust... vind ik het goed." Hij is ook een grote fan van Almodóvar – “Hij creëert complexe en prachtige vrouwelijke personages” – of van de gebroeders Duplass en de Safdies, onderdeel van de golf van indie-cinema genaamd mumblecore. Ook de nieuwe televisie –Transparent, Fleabag, The Handmaid’s Tale...– wekt zuchten van bewondering bij hem.
Luna aan de rue Cujas in een jasje, shirt en broek van Céline en schoenen van Chloé.
Een van de strakste en meest persoonlijke portretten van de revolutie van 1968 werd in 2012 gemaakt door Olivier Assayas, ook onder zijn favoriete regisseurs. Een bekende bewonderaar van Truffaut, de bedenker van Personal Shopper en Viaje a Sils Maria bracht in After May de drift op van een beweging vol tegenstrijdigheden die haar kracht baseerde op de drive van een dromerige en rebelse jonge bourgeoisie.
Wat is er ooit gebeurd, kan het nog een keer gebeuren?, vragen we ons af terwijl we door de Sorbonne en de kruising van de boulevard Saint-Michel en de rue Vaugirard dwalen, scenario's van revolutionair denken een halve eeuw geleden, of langs de Boulevard Saint-Germain, ooit een landschap van barricades.
afgelopen februari, Maria Grace Chiuri wekte de geest van '68 op voor een Dior-show in het Musée Rodin in Parijs. diezelfde maand, Alessandro Michele –een van de ontwerpers die Luna, die als tiener bij Nicolas Ghesquière in Balenciaga stage liep, bewondert, samen met anderen zoals Martin Margiela, Phoebe Philo of Isabel Marant – lanceerde een campagne om gucci die Liberté, égalité, sexualité opnam.
Maar het was een derde gebeurtenis die op dezelfde data plaatsvond en die revolutionaire echo's in de geest van deze Parijzenaar bracht. “Ik denk aan de schietpartij die plaatsvond op een middelbare school in Florida [waarbij 17 mensen stierven] en in de reactie van de kinderen tegen wapens, die uit protest de lessen verlieten, met het risico geschorst te worden, en het geeft me hoop. We reageren nog steeds op de onzin.”
Luna draagt een trenchcoat, top en broek van Aalto en schoenen van Chloé in de veteraan Saint-André des Arts-bioscoop.
Na de verkiezing van Donald Trump als president begon Luna te werken aan een feministische blog – @lunapicolitruffautillustration – waar ze portretten deelt zoals die van de antropoloog Françoise Heretier, de journalist Nellie Bly of de Pakistaanse activist Malala. “Ik vond het essentieel om voor iedereen iets creatiefs te doen. Dit project moedigt me aan om mezelf te cultiveren en te leren van vrouwen van wie ik nog nooit heb gehoord. De tijd nemen om iets te creëren kan een politieke houding zijn. Iets met betekenis, waarbij de gemeenschap betrokken is, kan een soort oplossing zijn.”
Zijn literaire referenties variëren van het sarcasme van Dorothy Parker tot het realisme van Joan Didion, tot de humor van Roxane Gay, auteur van Bad Feminist. Namen die een ander landschap van een nieuwe 68 vormen: de virtuele. “Wat de nieuwe generaties kenmerkt, is dat informatie overal is. Soms genereert het buitensporig veel lawaai, maar het is in staat om mensen die je nog nooit eerder hebt gezien te verenigen in een wereldwijde beweging. Ik denk aan de #metoo en de #balancetonporc (meld je varken), hoewel ik van dat laatste niet gek word, en Ik hou ervan als vrouwen hun stem verheffen”
Wat betreft de kritiek die het manifest tegen deze bewegingen en "seksueel puritanisme" opriep ondertekend door de schrijfster Catherine Millet of de actrice Catherine Deneuve – die voor haar hoofdrol in films als Belle de jour zelf het symbool is van een seksuele revolutie, misschien meer gedroomd dan gerealiseerd –, Luna verdraait het gebaar.
“Ik ben het helemaal niet met hem eens en ik denk dat hij de aandacht afleidde van noodzakelijke zaken als toestemming of intimidatie op straat en op het werk. Dit was niet het moment om details van een bepaalde sociale en culturele context ter sprake te brengen. Discussiëren en dialogeren is belangrijk, maar er is een tijd om gewoon je mond te houden en naar de ander te luisteren. Natuurlijk moet de actie niet repressief maar educatief zijn. Je moet jezelf opvoeden."
We nemen metrolijn 10 richting Boulogne en naarmate de tijd dringt, vliegen de vragen alle kanten op. Ben je van plan een album op te nemen? Behoort Fahrenheit 451 tot je favoriete films? Hoe zou u Parijs omschrijven? –“Ik wist dat je me dat zou vragen, ik heb geen idee!” – Denk je dat Jules en Jim voor vrije liefde pleitten of bekritiseerden ze het? Truffaut's bioscoop, we waren het erover eens, riep vragen op, geen antwoorden. En in die vragen in de lucht, ook de ziel van de Nouvelle vaag en de Franse mei, ligt de tijdloze magie van een revolutie die altijd wacht.
De Grand Galerie de l'Évolution, een van Luna's favoriete plekken.
HET REISBOEKJE VAN LUNA PICOLI-TRUFFAUT
HOE KRIJG JE
** Air Europa ** Vanuit Madrid en Barcelona bereikt u de Franse hoofdstad in slechts een paar uur. ** SNCF ** Een meer romantische manier om er te komen is door Frankrijk met de trein te doorkruisen. Vanaf Madrid is het ongeveer 10 uur en € 130 de reis.
WAAR TE SLAPEN?
Hotel Molitor Parijs (13 Rue Nungesser et Coli; vanaf € 215). Dit stadscomplex in het 16e arrondissement, naast Roland Garros, is een van de emblemen van de stad. De zwembaden (verwarmd binnen en buiten) hebben een spannende geschiedenis met betrekking tot kunst en de avant-garde. Plus? Een heerlijke Spa van Clarins.
MIJN FAVORIETE MUSEA
Het Palais de Tokyo (13, Avenue du Président Wilson). Ik ben opgegroeid met het keer op keer bezoeken van dit museum om geweldige tentoonstellingen te zien. Probeer ook skateboarden te leren op de esplanade tussen het Palais en het Museum of Modern Art.
Galerie du Jeu de Paume (1, Place de la Concorde). Het heeft altijd een grote selectie van fotografiekunstenaars. Het is ook de plek waar ik filmanalyse heb gestudeerd.
Atelier Brancusi (Plaats Georges-Pompidou). Geweldige enscenering met het werk van Constantin Brâncuşi. De relatie tussen de ruimte en haar sculpturen is geweldig en het is altijd leuk om een kijkje te nemen naar haar Princess X.
Grande Galerie de l'Evolution (36, rue Geoffroy-Saint-Hilaire). Een magische weergave van dieren die altijd de kostbare gevoelens van de kindertijd naar boven haalt.
KUNSTGALERIJEN Le Bal (6, Impasse de la Defense). Programmeer interessante en noodzakelijke tentoonstellingen. Het heeft ook een zeer mooie boekhandel en een café.
patrick seguin (5, Rue des Taillandiers F-75011). Deze prachtige ruimte heeft prachtige stukken van mijn favoriete ontwerpers van de 20e eeuw, zoals Le Corbusier, Charlotte Perriand of Jean Prouvé. Kamel Mennour (47, rue Saint-André des Arts / 6, rue du Pont de Lodi). Enkele van de grootste hedendaagse kunstenaars -Anish Kapoor, Claude Lévêque, Tadashi Kawamata, Martin Parr...- zijn door deze ruimte gepasseerd.
Monteverita (127, rue de Turenne). Deze nieuwe galerij vertegenwoordigt geweldige artiesten waar ik van hou, zoals Caroline Corbasson, een van mijn beste vrienden, of mijn oude leraar James Rielly.
Atelier Brancusi
Bioscopen
Stichting Jérôme Séydoux-Pathé (73, Gobelinslaan). Het is mijn favoriete plek om stomme films te kijken. Soms begeleidt mijn vriend hen op de piano. De bovenste ruimte van het gebouw is heel bijzonder, waar je een transparant dak kunt zien, het werk van Renzo Piano.
Le Champo (51, rue des Écoles). Een perfecte bioscoop om klassiekers te ontdekken of te herontdekken. Heel Parijs en heel klassiek.
THEATERS EN CONCERTZAAL
** Philharmonie de Paris ** (221, Avenue Jean Jaurès). Van fantastische klassieke muziekconcerten tot meer indiepopartiesten. Het is een van mijn essentiële plekken geworden om van livemuziek te genieten. Het geluid is ongelooflijk.
Théâtre des Bouffes-du-Nord _(37 bis, blv. de la Chapelle) _. Een absoluut romantische en prachtige plek en een goed podium voor toneelstukken en concerten.
BOEKWINKELS
San Francisco Boek Co . (17, rue Monsieur le Prince). Leuke tweedehands boekenwinkel. Een van mijn beste vrienden, die een graad in Engelse literatuur heeft gestudeerd, heeft me kennis laten maken met deze plek en we gaan meestal samen.
Shakespeare & Co. _(37, rue de la Bucherie) _. Een klassieker waar ik vanwege zijn charme altijd naar terugkeer, nu ook om een warm drankje te drinken in het nieuwe café.
Boekhandel Centre Pompidou (Plaats Georges-Pompidou). Een van de meest complete selecties van kunstboeken.
Violette & Co. (102 rue de Charonne). Feministische boekwinkel met een grote selectie boeken (overweldigend Frans vertaalde versies).
De Claire Kamer (14, rue Saint-Sulpice). Gespecialiseerd in fotografie. Tijdens mijn jaren als student Beeldende Kunst heb ik er veel tijd aan besteed.
**LEUKE PLAATSEN (EN ‘FRANSJES’) **
Palais des Etudes _(14, Rue Bonaparte) _. Misschien wel het mooiste deel van de School of Fine Arts. Wanneer ik in de buurt ben, kom ik graag langs.
Deyrolle (46, rue du Bac). Eigenzinnige en leuke taxidermische boetiek. Ik ging er als tiener altijd heen en kocht opgezette vlinders voor mezelf.
Academie de Billard Clichy-Montmartre (84, rue de Clichy). Een zeer cinematografische locatie waar oudere mannen pool spelen. Ik ontdekte het samen met mijn moeder.
BAM Karaokebox (40, Avenue de la République). Mijn vrienden en ik hebben een smakeloze traditie om onze verjaardagen te vieren met karaoke. Deze is gloednieuw en heeft een roze kamer genaamd Paradise, heel Guy Bourdin, en een meer Wes Anderson-achtige kamer met apenbehang, wat het geheel nog meer kitsch maakt.
Trappen van de boekhandel Shakespeare & Company, een herkenningspunt in District V.
LOPEN
Avenue Frochot (District IX). Mooie en privéstraat waar mijn grootvader een deel van Los 400 coups neerschoot. Een mooie herinnering.
Coulée Verte René-Dumont (12e arrondissement). Prachtig, vooral in de lente en zomer. Het is net de Parijse versie van de High Line in New York. Het roept mooie herinneringen op aan de tijd die ik daar doorbracht.
Bercy Park (12e arrondissement). Ik ga daar graag picknicken als het mooi weer is. Er is een grote verscheidenheid aan planten en bloemen voor een stedelijke omgeving. En het is dicht bij de Cinemathèque.
EEN KOFFIE
Het recyclen (83, boulevard Ornano). Een charmante ruimte met een zeer goede energie. Eetkamer, winkel en doe-atelier met een ecologische en informatieve filosofie.
L'onwaarschijnlijk (5, rue des Guillemites). Een lief klein 'geheim' café in het hart van de Marais.
WAAR TE ETEN
Boutique Yam'Tcha (4 rue Sauval). Ik hou van alles aan deze plek, van de charmante ruimte tot de ongelooflijke Chinese en Franse fusiongerechten, tot het geselecteerde theemenu.
echo deli (95, rue d'Aboukir). Onlangs geopend, serveert deze deli gerund door een vriend fantastische Californische gerechten. Alles is zo smakelijk en smakelijk dat het moeilijk is om het bord niet schoon te maken. Ineko Koffie (13, rue des Gravilliers). Verfijnde mediterrane gerechten van hoge kwaliteit in een aantrekkelijke ruimte.
EN HEBBEN DINER
soja (20, rue de la Pierre Levee). Geweldige vegetarische keuken. Hun brunch is een echte aanrader.
dersu (21, Sint-Niklaasstraat). Heerlijke en verfijnde gerechten, spectaculaire cocktails en fantastische energie.
krishna bhavan (24, rue Cail). Het heeft zeer goede vegetarische Indiase recepten. Het is erg ontspannen, pretentieloos en ideaal voor een hapje na een concert in de omgeving.
Californische keuken bij Echo Deli
VAN KOPJES
Monsieur Antoine (17 avenue Parmentier). Het is het project van een vriend die deel uitmaakte van de muziekband waarin mijn vriend speelde. Ze bereiden heerlijke cocktails terwijl rockmuziek speelt.
gevechten (63, rue de Belleville). Een soort feministische cocktailbar, waarin twee dames geweldige cocktails bereiden.
OM U TE VERWENEN
L'Échappée Spa (64, rue de la Folie Méricourt). Een perfect toevluchtsoord om van stress af te komen. Hun masseuses zijn echt goed en ze gebruiken biologische producten.
MEI 2018
De Cinemateque Française (51, rue de Bercy). Van 2 mei tot 29 juli wijdt het een grote tentoonstelling aan de geëngageerde maker, ontdekkingsreiziger en activist Chris Marker.
Universiteit van Nanterre (200, Avenue de la République). De plek waar de vonk van de revolutie sprong nodigt uit om nieuwe ideeën op te doen over de geest van 68. Evenementen, lezingen, debatten, theater en concerten.
Paleis van Tokio (13, Avenue du Président Wilson). Het hoofdkantoor van het Museum voor Hedendaagse Kunst stelt de erfenis van 1968 in vraag met een monumentaal werk van de Spaanse kunstenaar Escif.
Nationaal Archief (Pierrefitte-sur-Seine; 59, rue Guynemer). De tentoonstelling Mei 68, de archieven van de macht toont de ongekende perceptie van de beweging vanaf het bureau van Charles de Gaulle of dat van zijn premier Pompidou. Van 3 mei tot 22 september.
Cite de l'Architecture & du Patrimoine Palais de Chaillot (1, Place du Trocadero) . De sociale en artistieke revolutie heeft ook zijn stempel gedrukt op de architectuur, door het bouwen van lei motiv steden waaronder deze instelling tentoonstellingen, workshops, conferenties en debatten heeft geprogrammeerd.
***** Dit rapport is gepubliceerd in **nummer 117 van Condé Nast Traveler Magazine (mei)**. Abonneer u op de gedrukte editie (11 gedrukte nummers en een digitale versie voor € 24,75, door te bellen naar 902 53 55 57 of via onze website) en geniet van gratis toegang tot de digitale versie van Condé Nast Traveler voor iPad. Het meinummer van Condé Nast Traveler is beschikbaar in de digitale versie om ervan te genieten op uw favoriete apparaat.
Kunstwerk van Claude Lévêque in Kammel Minor