Matamoe (Paul Gauguin)
Eden bestaat. Het is geen hemelse hoek, noch een plaats boven de wolken bevolkt door karakters met uitdrukkingen van heiligheid.
Ieder heeft zijn eigen: de toeristen die vertrouwen houden in de reclamebeelden, degenen die verlangen om terug te keren naar hun dorp en de vluchtelingen die dromen van het land waarvan ze moesten vluchten.
Ook zij artiesten. Elke afbeelding van de Kunstgeschiedenis het vertegenwoordigt een plaats die de schepper wil (of weigert) te bewonen.
projectie van een toevluchtsoord weg van de dagelijkse ontberingen het verschijnt in een landschap of in een gebaar dat bevrijd is van de schurende textuur van de werkelijkheid.
De hof van Eden en de verleiding van Adam en Eva (Rubens)
ONDER DE BOOM VAN GOED EN KWAAD
In het begin is het de boom, de bomen. In **Egypte, Mesopotamië en Syrië**, waar veel van onze mythen zijn ontstaan, is de dreiging de woestijn, de dorheid, de dood van de gewassen.
Dus, Eden is de boomgaard: de plek waar de natuur geen vijand is, maar een bondgenoot. Bijbelse traditie verzamelt de heilige boom van de Assyriërs, De levensboom, en de betekenis ervan omkeren.
Om het paradijs te laten bestaan uitzetting is noodzakelijk want dit wordt pas gewaardeerd vanuit ballingschap.
Middeleeuwse voorstellingen benadrukken de overvloed aan water, de weilanden en de slangenbedreiging na de vrucht Geen enkele scène van zijn verlies is zo somber als die van Masaccio.
Verdrijving van Adam en Eva uit het aardse paradijs (Masaccio)
UIT MIJN TUIN
Maar de tuin is niet altijd schuld en straf. Parallel aan het bijbelse beeld wordt een variant ontwikkeld die zijn volgzaam, huiselijk karakter.
Dit ideaal, dat de vruchtbaarheid van de tuin en een speelse geest combineert, is geconfigureerd als: een afgesloten gebied.
Binnen: het geluid van de bladeren, de stroom van water, het gezang van de vogels; buiten: de gekmakende menigte.
Livia, de vrouw van keizer Augustus, bedekt de muren van de eetkamer in de stad Prima Porta van citroenbomen, kweeperen en vogels die rond de fruitbomen fladderen.
Later, dit idyllische omgeving verenigt genoegens en christelijke waarden. De hortus conclusus lijkt vertegenwoordigd in een veelvoud van gotische miniaturen, waaronder degenen die de Roman de la rose illustreren opvallen.
Fresco in villa van Prima Porta
EEN DIER EDEN
Soms wordt de eenvoud van planten eentonig en wordt het ingebeelde paradijs bevolkt met dieren die hun wreedheid verliezen. De zoölogische overdaad bereikt zijn maximale uitdrukking in Rubens.
In een van de olieverfschilderijen die hij samen met Jan Bruegel de Oude , herschept niet alleen in de overvloed aan vlees van het leidende koppel. Voeg toe aan de gebruikelijke stroom en het gebladerte dat de slang verbergt een overvloed aan huisdieren die op het gras ravotten.
De naturalistische observatie wordt symbolisch in The Garden of Earthly Delights, by De Bosch.
In de tafel van het paradijs is de boom van goed en kwaad een kanarie drakenboom, en rond de vijvers verschijnen eenhoorns, vreemde amfibieën en monsterlijke wezens.
De zonde komt Eden binnen en explodeert in de middelste tafel. de samensmelting van naakte lichamen vertegenwoordigt vandaag een veel levendiger streven dan de rust van het bijbelse tafereel.
De tuin der lusten (El Bosco)
CHERCHEZ LA FEMME
Van de Renaissance, de erotische drive komt tot uiting onder key mythologisch. In een mannelijk universum wordt de vrouw een object en een toevluchtsoord. het naakt van Titiaan's Venus van Urbino Het markeert het pad naar een bleke Eden.
Af en toe nemen efobische jongeren hun plaats in. Caravaggio vertegenwoordigt in zijn doeken een homo-erotisch universum dat stroomt in de blikken van de muzikanten.
In de eeuw XVIII, de zachte matrassen boucher een territorium van plezier afbakenen. Het libertijnse paradijs ligt in de fantasie van seks
In de XIX, deze fantasie reist naar verre landen. Ingres Turks bad komt naar voren als een smerende ruimte van mijmering, waarvan de echo's zullen blijven voortduren Vrouwen van Algiers door Delacroix.
Venus van Urbino (Titiaan)
RUINSNES EN PALMBOMEN
De opkomst van bourgeoisie en de Industriële revolutie ze laten makers naar **Azië en het Midden-Oosten** kijken op zoek naar ontsnappingsroutes.
De onbeschaafde en de barbaarse gebruiken ze keren het puritanisme en de middelmatigheid van het Victoriaanse tijdperk om.
Je reist ook in de geschiedenis. Oudheid en middeleeuwen zijn geconfigureerd als ontsnappingsbestemmingen. David Roberts verheerlijkt de monumentaliteit van de ruïnes van faraonische tijd.
EEN Gerome de bazaars en de moskeeën ze beroepen zich evenzeer op hem als op het hof van Lodewijk XIV.
In Engeland , verdunnen de Prerafaëlieten de rook van de fabrieken in de historische reconstructies van Millais en de scènes van Romeinse wereld van Alma-Tadema.
De tapijthandelaar (Jean-Léon Gérôme)
DE EENZAAMHEID VAN DE PILGRIM
Het is niet altijd nodig om naar verre breedtegraden of tijden te vluchten. De romantische beweging vestig een idylle met hem landschap.
Ga gewoon naar een berg of toch klif Gegeseld door regen om extase te manifesteren het sublieme.
Er wordt niet gezocht naar landelijke omgevingen, maar de dramatiek van een top die boven de wolken uitsteekt - zoals in De reiziger, door Friedrich– de duizeligheid van Turner's stormen of de oerlandschappen van Edwin Church.
De Ansichtkaart als een plaats van openbaring.
De wandelaar (Friedrich)
HET WILD
Voor het exotisch het was bekeken vanuit een oppervlakkig, extern perspectief. De artiest was verblind het kleurrijke, het bonte, het anekdotische.
op zijn reizen, Paul Gauguin verander de manier waarop je kijkt. Uw verblijf in Martinique en in Polynesië zijn een uitdrukking van een mismatch, of een zoekopdracht.
aankomst om Tahiti markeert het begin van een onderdompeling in een cultuur die wordt geteisterd door koloniale aanwezigheid.
Idealiseer vanuit armoede en ziekte de puurheid van het wild en definieert een nieuw concept van het paradijs.
Andere artiesten, zoals Emil Nold of Henri Rousseau , zoek in zijn doeken de duisternis van het wild onbekend, maar alleen Gauguin bereikt het door ervaring.
De droom (Henri Rousseau)
MIDDENCLUB
De mediterraan drijft op de mythe. De religieuze kloof die Europa en Afrika scheidt, wordt verzoend in licht en water.
Wanneer de zee ophoudt een transportmiddel te zijn en een speelse omgeving wordt, het blauwe palet breidt zich uit.
Van Aix-en-Provence, Cézanne nadert de met pijnbomen bedekte hellingen die naar de kust vallen, naar steden met okerkleurige muren, naar zwemmers die zich naakt in de zon uitstrekken.
Sorolla verken het pasteuze licht van de zonsondergang, de spelletjes voor kinderen tussen de golven, de kaarsen, de verweerde gezichten.
Maar het is picasso die, terugkerend naar een opnieuw uitgevonden classicisme, vangt de mythe van ontwrichte lichamen onder de zon.
Elena in de baai van San Vicente (Joaquín Sorolla)
CHAOS EN GEOMETRIE
Van de avant-garde wordt de reis naar Eden geabstraheerd. Kandinsky achtervolgt hem in de harmonie van kleur. In de 20e eeuw ontsnapt de beeldend kunstenaar, geconfronteerd met conceptuele drift, in de rij.
Pollock gaat verloren in de chaos. Rothko Y Albers ze volgen het pad van toonaanpassing. Yves Klein en de minimalisten reduceren het tot een lijn, een hoek of een monochrome verlenging.
Vorm en licht herwinnen hun transcendentie. Zoals de glas-in-loodramen van een middeleeuwse kathedraal, de zon Olaffur Eliasson verlichtte de gezichten van de gelovigen in de turbinehal van de Tate Modern.
IKB 191 (Yves Klein)