Ethiopië verschijnt in Oost-Afrika als een waar bastion van onafhankelijkheid. Tot de dragend -nobel, mooi en trots- van zijn bewoners lijkt een weerspiegeling te zijn van de ontembare geest van de het enige Afrikaanse volk dat nooit werd onderworpen door Europese kolonisten.
Door de eeuwen heen hebben Engelsen, Portugezen, Arabieren en Italianen, Ze probeerden het verzet en de wil van de Ethiopiërs te breken. Vergeefse pogingen, daarom volledig aangepast aan de gecompliceerde klimatologische en orografische omstandigheden van hun land, deze ebbenhouten goden hielden altijd stand totdat de indringer wordt verdreven.
Een van de plaatsen waar buitenlanders zich verloren en ontmoedigd voelden was het machtige Simien-gebergte. Daar verstopten en reorganiseerden de lokale bevolking zich zonder dat hun achtervolgers hen konden zien of volgen. Een plek van extreme schoonheid waar de natuur niet zomaar iedereen accepteert.
Portret van een man in het Simien-gebergte.
SIMIEN MOUNTAINS NATIONAAL PARK
Het Simien Mountains National Park is een exotische omgeving, met unieke flora en fauna en adembenemende uitzichten op een landschap -voornamelijk bestaande uit valleien, canyons en ruige bergen- die geduldig is gevormd zowel door de eroderende kracht van de natuur als door de hand van de mens, die heel hard hebben gewerkt om gewassen voort te brengen die ze te vaak missen, het broodnodige water.
“Het is niet gemakkelijk om hier te overleven, vooral niet” tijdens het droge seizoen”, Kort nadat we hem ontmoetten, Fanta, die onze gids zou zijn tijdens de vier dagen dat we door de Simien liepen. Met hem kwamen twee andere metgezellen die niet zonder elkaar konden leven: Morla en Yonas. De eerste was een ezel. De tweede was de eigenaar.
Twee dingen werden gemakkelijk afgeleid uit Yonas' behandeling van Morla: een ezel was een grote rijkdom in die streken, en Morla was gelijk aan - of beter - elk lid van Yonas' familie. En dat was dan ook niet verwonderlijk het volgzame, vriendelijke, geduldige en zelfopofferende karakter van Morla overwon ons iedereen binnen een paar uur.
Simien Mountains Nationaal Park.
VERTREK VANUIT DEBARK
Hoewel we contact hadden opgenomen met Fanta in de keizerlijke stad Gondar - beroemd om zijn kastelen en Middeleeuwse paleizen in Europese stijl, die zo vreemd en niet op hun plaats zijn in Afrika–, Het was het kleine stadje Debark die diende als organisatorische basis voor de verschillende expedities van trekking in het Simien-gebergte.
Het was daar waar Onze bescheiden expeditie is voltooid. Fanta ging voorop, wij volgden in haar voetsporen en Morla en Yonas kwamen achteraan en bewaakten de voorraden.
We gaan door de absolute chaos op de ontschorsingsmarkt alvorens een breed pad te nemen dat door een vallei liep die bedekt was met een paar schaarse grassen van gele en groenachtige tinten.
Om tien uur 's ochtends, de hitte was al verstikkend en de rugzak leek twee keer zoveel te wegen als hij bijna 3.000 meter boven de zeespiegel liep. Op de paden vonden we echter de kracht die we misten in de vorm van blije kinderen die verrast waren ons te zien en ze vergezelden ons lange stukken terwijl ze zoveel praatten als hun basis Engels zou toestaan. Tekenen en gelach vulden de gaten die de woordenschat niet kon bereiken. De menselijke aanraking van de Simien is magisch.
Debark markt.
DE MENSEN, DE SCHAT VAN SIMIEN
Dat was een gemeenschappelijke factor tijdens onze vier dagen reizen. Hoewel de landschapsschoonheid van de plaats onmiskenbaar is, is het niet minder dan de mensen zijn de ware schat van het Simien-gebergte.
De mensen, van alle leeftijden, die we tijdens onze reis ontmoetten, straalden met hun eigen licht. Hun gezichten en lichamen verraadden de hardheid van de omstandigheden waarin ze leefden, maar ook een adel en integriteit typisch voor echte koningen uit een andere tijd.
De boeren, met knoestige handen en armen en benen waarin elke spier en vezel kon worden gelezen, overal bewogen, schoffels, bijlen, schoppen en andere landbouwwerktuigen dragend. Hun kleren waren haveloos en kleurrijk, alsof de laatsten afbreuk wilden doen aan het drama van de eerste. In hun ogen droegen ze het licht van de gure Ethiopische zon, dat in die maand april wat verbrandde gebarsten land dat schreeuwde om de verschrikkelijke schaarste aan water.
Boer die het land ploegt.
Een land dat gelijk was bewerkt door uitgemergelde ossen en ezels, dat ondanks hun trieste figuren werden beschermd door hun eigenaren gewapend met oude AK-47 en geweren van een lang vergeten oorlog. En het is dat Vee is goud voor de Simiens, vooral wanneer dat koppige rode land weigert zijn langverwachte vruchten te dragen.
Zo hebben we elkaar ontmoet rietgedekte scholieren; aan enthousiaste leraren die ervan droomden die kinderen een beter leven te geven; aan jongens en meisjes die niet naar die scholen konden omdat ze hun families op het land moesten helpen; boeren die religieuze boeken droegen die waren geschreven met die prachtige symbolen van de Amhaars, de officiële taal van de Ethiopiërs; en een monnik die van het ene klooster naar het andere verhuisde.
Toen we met ze spraken de reactie varieerde van absolute verlegenheid tot de meest onverzadigbare nieuwsgierigheid. Degenen die zich het beste verdedigden met Engels ze ondervroegen ons over ons leven in Europa, zelfs persoonlijke vragen stellen waar sommige mensen misschien minder aan gewend zijn open met vreemden aan de andere kant van de wereld. Eén ding hadden ze echter allemaal gemeen: zijn gracieuze gastvrijheid en zijn trotse houding. Twee eigenschappen die het Ethiopische volk definiëren.
Religieus boek geschreven in het Amhaars.
DE INJERA, SIMIEN FOOD EN ETHIOPI
We hebben met ze gegeten bitterzoet injera's, dat dunne brood –vergelijkbaar met een crêpe–, gemaakt met gefermenteerd teffmeel, dat Dient als basis voor elke Ethiopische maaltijd en het is van vitaal belang in arme berggebieden. Ze deden het op een ronde keramische of stenen plaat, dat was verwarmd boven een houtvuur. Rond etenstijd verzamelde iedereen zich rond dat gezellige vuur, magische momenten creëren.
De injera –vergezeld van groenten, wat vlees (in zeer zeldzame gevallen), bonen en tomatensaus– het werd ons vaste dieet. Ondanks zijn eenvoud, het nam onze honger weg en bovenal gaf het ons de nodige energie om onze lange wandelingen in de zon aan.
Ethiopische lager.
ENDEMISCHE FAUNA EN LANDSCHAPPEN VAN EEN ANDERE PLANEET
De wandelingen begeleid door onze geliefde Fanta lieten ons weten de extreme schoonheid van die plek –zelfs in de dorheid– en ook de wreedheid van het klimaat. Vanaf de derde reisdag de dorpen werden steeds verder uitgespreid en de helling varieerde elk uur, op en neer gaand in een eindeloze beenbreker.
Om het allemaal wat ingewikkelder te maken, waterbronnen waren schaars terwijl we verder gingen, creëerden we een situatie die zo onhoudbaar was dat Morla en Yonas moesten afscheid van ons nemen omdat we geen water voor het dier konden vinden en hij verloor zijn kracht.
's Nachts, voordat we in onze tent proberen te slapen, we hoorden verontrustende geluiden in de omgeving van.
Kamperen in een dorp.
Fanta vertelde ons dat de Simien zijn de thuisbasis van een groot aantal endemische dieren. Hij vertelde ons over de Ethiopische wolven, Abessijnse geiten en gelada-apen . Van de drie soorten hebben we de laatste twee met eigen ogen kunnen zien, namelijk wolven veel ongrijpbaarder.
Wat betreft de flora, vanaf 4.000 meter –In de Simien ligt de berg Ras Dejen, die met 4.533 meter boven zeeniveau het dak van Ethiopië is– de heide, ceders en wijzen verdwijnen, en de gigantische lobelia's, een plant die alleen in de bergen van Oost-Afrika groeit en dat lijkt in zekere zin op een palmboom, kunnen bereiken tot vijf meter hoog.
We hebben ze van heel dichtbij gezien we waren op reis, staand, in het bed van een vrachtwagen, samen met een tiental Ethiopiërs die ons tussen verbaasd en geamuseerd aankeek. Onze tocht was lineair geweest, en we keerden terug naar Debark en doorkruisten de hoogste delen van het nationale park op het enige transport dat we hadden kunnen krijgen.
voor ons diepe kliffen geopend, gecompenseerd door indrukwekkende pieken met onregelmatige vormen. we hebben wat ontmoet groepen buitenlanders die langs de gemarkeerde routes van het park liepen, geleid door een gevolg zo groot dat het heel goed de escorte van een staatshoofd had kunnen zijn.
Zonsondergang in de Simien.
Op dat moment waren we nog dankbaarder voor het werk van Fanta. Hij had ons er doorheen geleid paden die alleen door lokale mensen zijn afgelegd. We hebben geen andere toeristen gezien. had ons geleerd een andere kant van het Simien-gebergte, waar de menselijke factor zo levendig was dat het een onuitwisbare stempel op hart en ziel.
Tijdens die spectaculaire Afrikaanse zonsondergangen in de Simiens, iets primairs verbond ons met hem Afrika zuiverste en oudste. Iets dat vandaag de dag nog steeds leeft, als ik naar de foto's van die reis kijk, kan ik het niet helpen voel de roep van dat roodachtige land badend in tranen en zweetdruppels van sommige van de dapperste en meest authentieke mannen en vrouwen op deze planeet.