Frida, springlevend onder de doden.
Van papiersnippers tot Frida Kahlo. Van cempasuchil-bloemblaadjes tot mariachis. Van alebrijes tot de huilebalk pixar hij heeft het heel gaaf gedaan met zijn laatste film, Kokosnoot, om Mexico over de hele wereld te brengen.
Lee Unkrich Hij had net _Toy Story 3 uitgebracht toen hij een nieuw idee voorstelde bij Pixar: een film over de Dag van de Doden en Mexico. Ze zeiden hem ja. En het verraste hem een beetje, en hij raakte in paniek. Schrijven over pratende poppen _(Toy Story) _ of verloren vis _(Finding Nemo) _ was niet hetzelfde als praten over een van de meest diepgewortelde en gevierde Mexicaanse tradities. Ze wilden niet vallen in de controversiële "culturele toe-eigening", noch clichés misbruiken of tekortschieten.
De wereld van de doden vol licht.
Daarom in Kokosnoot hun werkwijze veranderd vele malen naar Mexico gereisd voor drie jaar om te weken, hadden ze externe adviseurs (politiek cartoonist Lalo Alcaraz, toneelschrijver Octavio Solís, onafhankelijke kunstschrijver en producent Marcela Davison Avilés) om stereotypen of misvattingen te vermijden, en Unkrich voegde toe als co-regisseur Adrián Molina, geboren in de VS van een Mexicaans gezin, inclusief zijn persoonlijke geschiedenis.
Volgens Molina is "Coco een" Universele geschiedenis". Want in essentie is het een verhaal over familie (let op dat oma Coco-personage waar je van gaat huilen) en over het willen waarmaken van je dromen. Miguel, de hoofdpersoon van een kind, confronteert zijn familie en belandt in de wereld van de doden die zijn eigen najaagt: muzikant worden. Maar Coco is ook erg Mexicaans en niet voor niets is het nu al de meest winstgevende film in de geschiedenis van het Azteekse land. Het zit vol met knipogen, verwijzingen en zijn geest die we je vertellen om het met andere ogen te zien.
De kleurrijke hellingen van Guanajuato.
1. SANTA CECILIA, DE STAD VAN HET LEVEN
Dit kleine stadje met opnieuw geverfde adobe-huizen en stoffige straten is geïnspireerd op Santa Fe de la Laguna in Michoacán.
twee. DE STAD VAN DE DODEN
Om het te onderscheiden van de wereld van de levenden, vulden ze het met felle kleuren en lieten ze zich inspireren door de geschiedenis van Mexico Stad. Gebouwd op de Azteekse stad Tenochtitlan , was omgeven door water, en daarom rijzen de torens van oneindige huizen bijna als koralen in het midden van de zee. En als je naar het detail kijkt, zijn deze torens van huizen gemaakt van de verschillende huizen die ze zagen tijdens hun bezoeken aan Guanajuato. De kleuren van huizen geclusterd op de heuvels van deze stad in centraal Mexico zijn ook een duidelijke referentie in Coco.
zoals hun tunnels, Guanajuato was een mijnstad en is gebouwd op tunnels die kanalen waren en tegenwoordig straten en snelwegen zijn, een ondergrondse stad, zoals die waar Miguel doorheen loopt met zijn dode gids, Héctor (ingesproken door Gael García Bernal).
Lichten en schaduwen.
3. MARIGOLD CENTRAAL STATION
Het is het station waar de nieuwe doden aankomen of van waaruit ze vertrekken op de Dag van de Doden om de levenden te bezoeken. Om het te maken werden ze geïnspireerd door de Postkantoor Paleis van Mexico-Stad en kopieerde het glazen dak van de Grand Hotel Ook uit Mexico-Stad.
U ziet dit dak in 'Coco'.
Vier. ALEBRIJES EN PAPIER GEHAKT
Of de Mexicaanse versiering op de Dag van de Doden. Alebrijes zijn fantasiedieren, met bijna fosforkleuren die hij heeft uitgevonden Peter Linares na een koortsachtige nachtmerrie in de jaren dertig begon hij ze te maken toen hij herstelde en nu zijn ze er een zeer populair ambacht in Mexico, speciaal in Oaxaca waar ze, naast karton of papier-maché, van hout zijn gemaakt. De confetti is een andere typische versiering, slingers, die in Coco als proloog op het verhaal dient.
5. HET IS GEEN POW, HET IS DE XOLOITZCUINTLE
Is hij nationale hond van Mexico, een autochtoon ras van meer dan drieduizend jaar oud en dat de naam heeft van een Azteekse god. Het is een haarloze hond, veel rimpels, maar volgens de Mexicaanse traditie met beschermende kracht en daarom volgt hij Miguel op zijn avontuur.
Marigold Grand Central, het station van de doden.
6. DE CEMPASÚCHIL BRUGGEN
Of tagetes erecta of calendula Het is de intens oranje bloem waarmee de altaren zijn versierd op de Dag van de Doden. Degene die rond 2 november elke hoek van de straat vult. Degene die ze op begraafplaatsen zetten waar ze hulde brengen aan hun voorouders, maar blije eerbetuigingen met muziek, en in Coco stelden ze zich voor dat de paden van cempasuchil zij waren wat de levenden en de doden met elkaar verbond.
Goudsbloem bruggen.
7. DE DOOD IS EEN DEEL VAN HET LEVEN
En uiteindelijk de belangrijkste les die Coco uit de Mexicaanse cultuur leert: haar gezonde en open relatie met de dood. De dood hoort bij het leven, het is het enige zekere in het leven, en je moet het onder ogen zien.