Tanger vanaf het terras van de Majid boutique.
Als nieuwsgierige reiziger houd ik van vliegtuigen, klassieke auto's, spionageromans... Dat verlangen naar het mysterieuze was wat me naar Tanger bracht. Nadat ik op de luchthaven van Ibn Battuta was aangekomen en in een Mercedes 300 met een sterke tabaksgeur stapte, wist ik meteen dat deze stad, ontmoetingspunt voor informanten en inlichtingenagenten tijdens de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog zou het me boeien.
Meteen komen we aan bij de riad Aux 3 Portes. De eigenaar, Jean Louis Riccardi, transformeerde zijn spectaculaire huis in het meest bijzondere hotel in Tanger, vol nostalgie en exotisme. Zijn toewijding aan deze plek is zo groot dat Jean Louis verzekert dat "hij van Tanger zou houden, zelfs als hij doof en blind was".
De prestigieuze Franse decorateur, hetzelfde als twintig jaar geleden schonk hij het leven aan de boetieks Christian Lacroix en Givenchy in Parijs, hij verwelkomt zijn gasten in zijn riad met zeven slaapkamers alsof ze familie zijn. Muntthee, linnen lakens en boeken van Tenesse Williams op het nachtkastje zijn enkele van de doordachte details die u bij aankomst aantreft. En een kleine en heerlijke hamman.
Uitnodiging voor lezing in de riad Aux 3 Portes.
Ik herinner me nog met een zeker verlangen die ontbijten en ontspannend uitzicht op de Straat van Gibraltar vanuit het zwembad. Ook mijn eerste bezoek aan de souk toen we door de rue de la Marine liepen, een halfopen deur zagen die we niet aarzelden om te duwen.
Het was Café Tingis, geen bord bij de ingang en zwak verlicht, zo decadent en elegant, en met sublieme koffie. De klanten, voornamelijk uit Tanger, kletsen en spelen Parcheesi, ze leken uit de pagina's van On the Road van Kerouac of El café de las golondrinas van Mariano Fortuny te komen.
Duarte sandalen in een kamer in de riad Aux 3 Portes.
Na de koffie en het Parcheesi-spel, de volgende stop: de Majid-boetiek, die zoveel mensen aanbevelen. Ik besloot het zelf te beoordelen. De eigenaar, Abdel Majid, begroet ons met een hooghartige en niet erg prettige blik, maar na wat opmerkingen te hebben gemaakt en hem te vragen naar de stoffen en materialen, zei iets me dat we het goed met elkaar zouden kunnen vinden. Hij is intiem met Mick Jagger!
Hij leidt ons rond op de gewaardeerde bovenverdieping van zijn winkel en biedt me een rook van zijn vreemde pijp aan. Het is daar waar sensaties stijgen: katoen uit de Atlas, wol uit Fez, handgeweven Berber-tapijten, eindeloos huishoudlinnen en **een spectaculaire selectie sieraden en fossielen. **
abdel vertelt anekdotes over zijn vriendschap met de leider van The Rolling Stones, de hertog en hertogin van York, prinses Lalla, David Herbert... en ook al die feesten bijgewoond door de sterren van de jaren '60 en '70, toen ze deze stad kozen om hun haar in de steek te laten.
De nexus van deze gouden groep was Tessa Codrington, moeder van model Jacqueta Wheeler, die deze hele glamourploeg fotografeerde in een boek dat Abdel uiteindelijk uit een kast haalt om trots de foto's te laten zien waarin hij voorkomt. Ik denk dat we een klik hebben, hij nodigt me zelfs uit om terug te komen om meer verhalen en ins en outs van het leven van Tangerine te delen.
De mythische Cinéma Rif, een symbool van het koloniale tijdperk van Tanger.
Het is etenstijd, dus gaan we naar Saveur de Poisson, in Escalier Waller, een must voor iedereen die wil geniet van de beste stoofpot van zeeduivel en mako van de stad, langzaam gekookt in een aarden pot door de vriendelijke Hassan, die zonder menu werkt.
De volgende dag, na het ontbijt op het terras van de riad, pak ik mijn camera om elk detail en uitzicht vast te leggen. Plotseling komt er een man aangelopen om euforisch te begroeten: "Salut, Marco, je suis Jean Louis!". Hoe ik de architect van dit wonder wilde ontmoeten... zo graag dat we bijna een paar uur aan het kletsen waren. Na afscheid te hebben genomen, het Kasbah-museum te hebben bezocht en te hebben geluncht in het Hamadi-restaurant, waar non-stop Berberse muziek speelt, gingen we op weg naar vruchteloos afdingen in de verschillende tapijtwinkels van de medina.
We wandelen ook door de straat van de vervalsers, waar de geur van de gieterij zich vermengt met de sterke stank van brandende geitenkoppen. Terwijl we weggaan van de ijle atmosfeer we komen het Cervantes-theater tegen, een duidelijk voorbeeld van het glorieuze Tanger die ene dag was, net als de mythische Cinéma Rif, een van de favoriete plekken voor Europese studenten en bezoekers en een vast ontmoetingspunt.
Uitzicht vanaf het plein van 9 april naar de Sidi Bouabid-moskee
De volgende ochtend bezweken we voor het favoriete zondagse plan van Tanger: ga naar het strand van Achakkar. Daarvoor maken we een taxirit door de wijk Marshan, waar de mooiste** herenhuizen van Tanger staan, waaronder de residentie van de koninklijke familie.**
Vanuit de auto zie je bijna niets, je voelt alleen een luxe waar maar weinigen toegang toe hebben. We maken een korte stop bij de Kaap Spartel vuurtoren en de grot van Hercules, waar, volgens de legende, de Romeinse held de nacht doorbracht nadat hij Europa van Afrika had gescheiden. Reden genoeg voor toeristen om toe te stromen alsof Hercules zelf T-shirts signeert.
We kwamen aan bij het hotel Le Mirage, schat van de Marokkaanse kust: vorstelijke architectuur, een essentieel restaurant, een lobbybar waar je kunt zien en gezien worden, en een semi-olympisch zwembad waar we onszelf trakteren op een welverdiend feest van vitamine D.
Het is daar, verblind door de zon, waar we stoppen om na te denken over de vraag of de huid van Tanger, zoals die van ons, een herinnering zal hebben. En als die stralen, die ons vandaag baden en ons aan gisteren herinneren, het idee van herbeleef die gouden eeuw. Ongetwijfeld kan het Tanger dat was... ook weer zijn.
Marco Llorente, auteur van dit rapport, in het Kasbah Museum