Hotel Palacio Buçaco, gebouwd in 1888 door de laatste Portugese koningen.
Slapen buiten onze mogelijkheden tijdens een reis wordt overschat. Bovendien heeft het kijken naar de zonsopgang een therapeutische en zeker herstellende kracht die vergelijkbaar is met die van enkele uren slaap. Het is vier minuten over zeven en je hoort alleen het geritsel van de bladeren en een stem, die van het geweten: "Het eerste daglicht verlicht de wildste ideeën."
Het daagt, en dat is niet iets kleins, op een magische en – vandaag niet zozeer – verborgen plek in het hart van Portugal. We beklimmen een pad dat een dosis Biodramina rechtvaardigt. Een kronkelende weg die sinds 1910 belooft een beloning aan het einde van de weg: de Bucaco Palace Hotel . De grote dame van de Portugese architectuur staat tussen de vegetatie van het gelijknamige nationale park, in de stad Portugees.
Villa Pedra, groep huizen in Aldeia de Cima.
Hier en nu, net als wij, net ontwaakt, dit wonder van neo-Manuelijnse stijl omringd door de tuinen van Versailles materialiseert de fantasie van de decorontwerper Luigi Manini in 1888 . Als je langer dan een minuut over de gevel nadenkt, vliegt de verbeelding naar de weelderige sprookjeskastelen uit onze kindertijd.
Met een onmiskenbare aristocratische uitstraling zijn de 64 kamers getuige geweest van de dromen – of verwrongen fantasieën – van talloze koningen, politici en natuurlijke kunstenaars uit het buurland. Als je nu een momentopname van dit paleis moet bewaren, geïnspireerd door de... Jerónimos-klooster in Belem , in Lissabon zouden we zeker een van de interieurs kiezen: de lobby.
Een onheilspellende zaal die met veel zorg is ingericht door een fervent verdediger van de romantiek en waarvan het meubilair en de betegelde wanden eens te meer onze fascinatie voor de Portugese esthetiek bevestigen.
Als we de moeite nemen om onszelf te ontdoen van mooie afleidingen, centrale trap badend in natuurlijk licht is een spektakel op zich en de perfecte photocall voor gasten met verstand van sociale media.
apart hoofdstuk verdient het restaurant , versierd met fresco's van de kunstenaar Joaoo Vaz die maritieme passages illustreren uit de klassieke Os Lusíadas de Camões en met een exotische houten vloer.
Neo-Manuelijnse stijl, in Hotel Palacio Buçaco.
Voor de meest wereldse en exquise zijn er twee redenen die het verdienen om aan een van de statige tafels te zitten: een verfijnd aanbod van lokale lekkernijen en de wijnkaart. Van hen.
In de sybaritische huddles, de wijnmakerij Buçaco is niet alleen zeer waardevol, maar ook geprezen door wijnmakers die zucht met oude brancos van de D.O. bairrada.
Gemaakt op het terrein van het grand hotel, rijpen de wijnen in Portugees eikenhout en verlaten ze het paleis nooit. Ze worden ter plaatse geproefd. Vandaar zijn charismatische eigenaardigheid: “Waar worden ze verspreid? Hier". Verdoofd door de arrogantie van zijn boeket, is het moeilijk te vergeten een Buçaco Branco uit 1995.
Om jezelf een sterrengril te geven en als de beperkingen van de wijnmakerij het toelaten, kun je het proberen de Buçaco Branco 1850 voor ongeveer € 800.
Hotel Palacio Buçaco, een architectonisch juweel.
Kort voordat we terugkeren naar de nationale weg naar het zuiden, doet een slimme conciërge uit Buçaco ons een onvergetelijke aanbeveling: "Probeer deze schoonheden van de banketbakker." Dit lieve wonderkind met meer dan één naam – in deze streken bekend als pastéis de nata – verzoet het uur van reizen naar het enige plein in Casal de Sao Simao.
De stad maakt deel uit van het netwerk van 27 dorpen van Xisto, de culturele regio die een groot gebied beslaat tussen Castelo Branco en Coimbra.
Bucaco Palace Hotel.
Het architecturale complex, dat aan het begin der tijden lijkt te zijn gestopt, werd uit de vergetelheid gehaald met respect voor de oorspronkelijke architectuur en natuurlijke elementen. Het is een soort knipoog naar de wilde entiteit van dit land en, op een bepaalde manier, waar we naar op zoek zijn: de dove stilte van de vogels bij de eerste koffie, de bries uit de bergen ten tijde van vermout en het uitnodigende aroma van gegrild vlees, vaak van het enige restaurant, Varanda do Casal .
Vanaf het eerste moment zijn de eigenaren verantwoordelijk voor het cultiveren van relaties (sic) op hun kleine terras. In Varanda do Casal verwelkomen ze je met een glimlach en met enkele keizerlijke die met grote zorg worden gegooid? die terugkerende gespreksonderwerpen aanmoedigen, zoals lokale curiosa, de nevenschade van liefde of de grote daden van kinderen.
Een uur later, we verzoenen ons met de wereld op een tafel die is gedekt met aarden potten boordevol stoofschotels, salades, migas en twee knipogen voor Instagram: kid met citroen en een schotel gebakken bacalhau met olijven. oplegt het NAP.
Varanda do Casal Restaurant.
En voor dit doel, de bedden van de Huizen van Vale do Ninho Ze wachten ons een paar minuten met de auto op, in Ferraria de São João. Misschien nodigt de euforie die wordt veroorzaakt door een goede landelijke siësta uit tot de volgende reflectie: de sfeer van deze ruïnes die zijn omgebouwd tot een landelijke toevluchtsoord, zou de perfecte definitie zijn van de volheid van het platteland en het welbekende ecotoerisme.
Pedro en Sofía belichamen het landelijke enthousiasme van Casas do Vale do Ninho en demonstreren het met wilde aardbeiensap, verse kaas en biscuitgebak, allemaal zelfgemaakt.
Hun honden zijn niet ver achter en blaffen om te verwelkomen, de kippen kakelen in de achtertuin en hun tweelingzonen nemen de polsslag van iedereen die hen wil uitdagen met de bal of een paar kiezelstenen.
Het is wat het authentieke wilde leven van deze stad is de bergketen van Lousã . De oude ruïnes van Ferraria de Sao Joao ze zijn omgebouwd tot twee studio's, een villa en het eigen huis van de gastheren.
Landelijke accommodatie Vale Do Ninho Natuurhuizen, in het Lousã-gebergte.
Met alle gemakken van de 21e eeuw beantwoorden de huizen aan protocollen van ecologische en energie-efficiëntie, en hiervoor hebben ze gebruikte lokale materialen en architectonische patronen uit het primitieve dorp.
Het duurt twee dagen en twee nachten om je te overtuigen dat van jou is het leven op het platteland: bij het ontbijt smeer je uit zelfgemaakte jam over het brood dat Sofía je de dag ervoor heeft leren koken, ga je samen met Pedro op twee wielen op twee wielen, en zijn kinderen pronken met de verpletterende logica van hun leeftijd wanneer ze praten met Chico, de blinde ezel van de familie, of ze zetten af en toe weggelopen kip op zijn plaats.
Het dorp Casal de São Simão, beschermd door eiken-, dennen- en eucalyptusbomen.
Na zestig minuten rijden naar het zuiden parkeerden we in Dorp van Cima , waarvan de huizen al meer dan 70 jaar aan hun lot zijn overgelaten, gelukkig beschermd door de eiken- en steeneikenbossen van de Sierra de Sico , die prachtige archeologische geheimen verbergt. Slechts tien jaar geleden werden 14 van die vervallen gebouwen hersteld en hernoemd Villa Steen .
Zijn demiurgen? Een wonderbaarlijke tandem: de architect van dit alles, Victor Mineiro, en de zakenman en ziel van alle avonden in het huis, Manuel Casal. Samen hebben ze de mooiste stenen van het oude dorp opgeknapt en opgeruimd, groenten en lokale kruiden verbouwd en werken verzameld van kunst en antiek.
Tegenwoordig kunnen ze bogen op, met die elegantie die typerend is voor royalty's, een van de favoriete hoeken van wijze reizigers en verlangen ze naar onwankelbare privacy.
Zoals degenen die aankomen in een all-terrain geladen met grote kinderen of degenen die het als een paar doen aan boord van privévliegtuigen die op hun helihaven landen.
Deze landelijke designhuizen zijn herbouwd met kalkstenen rotsen en bieden plaats aan deze gasten die net zo van de natuur, thuiskoken en het stille rumoer van Sicó houden. Het is hier, in Villa Steen , waar men zijn verkondigde mantra in praktijk brengt: het hoogste voorrecht om niets te doen.
Victor en Manuel runnen Villa Pedra in Aldeia de Cima.
De hilarische stuitligging van Manuel compenseert de neiging tot saudade en zorgt voor gelukkige dagen in dit koninkrijk van verhoogde tuinen met uitzicht op een landschap van vogels en bergen.
En, zoals gebeurt bij de geweldige eindes - die van fictie en die die pijn doen -, vindt het afscheid plaats in Naar Cozinha, een van de tien beste restaurants van Portugal, gevestigd in een van de huizen met twee verdiepingen.
De oliën en wijnen, uitgewerkt en verzegeld in Villa Pedra, geven water aan de lekkernijen die ook een signatuur dragen: die van de lachende Marta. Beneden, tussen de fornuizen, bepaalt de kok wat de smaken zijn voor de herinnering: e l bacalhau met tomatensaus, gesauteerde cogumelo's met peper, Alentejo migas – veel groener dan die uit Extremadura – en een bloemkoolpuree die de feromonen van tevredenheid opwekt.
Maakt het uit dat er op dat precieze moment tientallen sterren door je ramen te zien zijn? Heel veel.
Terwijl de desserts arriveren, komt een van de mooiste verzen van de Ierse dichter en toneelschrijver naar buiten William Butler Yeats : “Verantwoordelijkheid begint in dromen”. Het is op dat moment dat Manuel Casal aankondigt: “Ik wil je graag meenemen naar de tuin”.
Na de dank –en een zeer korte uitleg van de connotatie van zijn woorden in het Spaans– gingen we tastend op weg naar de eerder genoemde tuin. De duisternis van de nacht laat niet zien wat de wind brengt: rozemarijn, lavendel en jasmijn . Het is daar, diep in de Portugese bergen, waar onze verantwoordelijkheid begint met de droom van een leven op het platteland. Wie zei slapen?
_*Dit artikel en de bijgevoegde galerij zijn gepubliceerd in de nummer 109 van het Condé Nast Traveler Magazine (september 2017). Abonneer je op de gedrukte editie (11 gedrukte nummers en digitale versie voor € 24,75, door te bellen naar 902 53 55 57 of van onze website ) en geniet van gratis toegang tot de digitale versie van Condé Nast Traveler voor iPad. Het septembernummer van Condé Nast Traveler is beschikbaar op: de digitale versie om ervan te genieten op je favoriete apparaat. _
Stenen villa.