Bijna spoken en hele spoken op Route 66.
"Wij zijn mensen van gisteren", zegt Angel Delgadillo, altijd lachend, in de documenta, Bijna geesten, door Ana Ramon Rubio die deze week opengaat op het Cinema Jove festival _(van 21 tot 29 juni) _. Angel is kapper van beroep. Hij is geboren en getogen in Seligman, Arizona. "Een stad die er nog steeds uitziet als toen ik een kind was", zegt hij trots als we beelden zien van de voorkant van zijn kapperszaak, deels een souvenirwinkel, en andere historische gebouwen.
Seligman was een van de steden waar hij doorheen ging Route 66, de Mother Road van de Verenigde Staten, jarenlang de hoofdader waardoor het land bloedde. Hij werd bestuurd door de vaders en zonen van de Grapes of Wrath, de mensen die hun steden in het Midwesten moesten verlaten voor het langverwachte Californische paradijs. Mensen die niets hadden doorgegeven voor Seligman, Angel en hun vrienden, dan zagen de kleintjes hen, noemden ze "okies" en lachten. Een deel van dat ongeluk voedde alle dorpen en steden waar de Route doorheen liep, dezelfde dorpen en steden die decennia later, in de jaren tachtig, de hoofdrolspelers werden van hun eigen tegenslagen.
De aanleg van de snellere, rechtere I-40 snelweg resulteerde in de geleidelijke stopzetting van Route 66 tot in 1985 werd het zelfs stopgezet: van negenduizend auto's die in 24 uur voorbij kwamen tot niets.
Ana Ramón Rubio en het team met Lowell.
Die steden begonnen leeg te lopen, velen liepen helemaal leeg. Tegenwoordig zijn het spooksteden of bijna. Zoals Texolo in Oklahoma met 35 mensen, Two Guns in Arizona met 10 mensen. Of Red Oak II, in Missouri, met drie inwoners. Een van hen is Lowell Davis, een van de hoofdrolspelers van de documentaire. Nog een overlevende. Hij, na 14 jaar met een carrière als succesvol art director in Texas, keerde terug naar zijn bijna uitgestorven stad en wijdde zich aan de wederopbouw ervan.
"Hij kocht alle huizen, de oude winkel van zijn grootvader, het bedrijf van zijn ouders... Hij heeft gebouwen gekocht, gerestaureerd en verplaatst naar een paar kilometer van waar zijn stad was. om te proberen de herinnering te bewaren aan hoe Red Oak II vroeger was”, zegt Ana Ramón Rubio. "Nu heeft de stad drie inwoners, een van hen is Lowell, zijn vrouw en een derde die de burgemeester van de stad is."
Precies, uit een van deze pittoreske karakters die de route markeren, is het idee van de documentaire ontstaan. "Het begon allemaal met een video die ik op YouTube vond en die een toerist gisteren had gemaakt van het zingen van Harley", zegt de regisseur die, na het touren van andere festivals over de hele wereld, in Valencia belandt.
De grote velden van het Midwesten.
Harley is Harley Russell, een inwoner van Erick, Oklahoma, een andere stad op Route 66, regent van Sandhills Curiosity Shop en "wat overblijft van middelmatige muzikanten", de bende die hij vormde met zijn vrouw, Annabelle, en waarmee ze toeristen of automobilisten die op die weg verdwaald waren begonnen te vermaken en te veroveren.
Zijn plaats was alles, van een supermarkt tot een gitaarwinkel, een kunstacademie. Nu is het een museum/vlooienmarkt voor antiek en relikwieën uit 'middelmatig Amerika', zoals hij zegt, het diepe Amerika, het zijne, het Amerika dat de afgelopen jaren zoveel toeristen heeft aangetrokken. Hij herinnert zich niet goed wanneer de eerste bezoekers begonnen te druppelen, maar met zijn show en zijn unieke persoonlijkheid hebben ze de stad nieuw leven ingeblazen tot het vandaag is een van die belangrijke tussenstops op de typische Amerikaanse roadtrip... als je op zoek bent naar meer dan alleen foto's.
“Wat deze reis heel bijzonder maakt, zijn de mensen die je ontmoet, want zij zijn degenen die alles hebben meegemaakt, deze generatie druiven der gramschap heeft veel verhalen te vertellen en maakt de reis speciaal”, legt Ana uit. “Het is geen verlaten tankstation zien, maar praten met de persoon die het nog steeds runt, of zijn erfgenamen die de verhalen van hun ouders vertellen”.
Red Oak II heeft slechts drie inwoners.
In de film kozen ze er drie, maar velen blijven in hun geheugen: Elmer Long en zijn bos van historische flessen; Amboy, geveild door ebay, met vier inwoners, een van hen draagt alles: het tankstation, het postkantoor..., waar de iconische neon van Roy's Café; Tulsa blauwe vinvis, een geschenk van een man aan zijn vrouw, "bijna zoals de Taj Mahal", vandaag bewaard door vrijwilligers.
Na maanden van pre-productie vanuit Spanje hebben Ana en haar team de 4.000 km van de route afgelegd en hebben ze in 15 dagen met al deze mensen gesproken, "zonder een seconde rust". Ze hebben die reis gemaakt die we allemaal op een bepaald moment in ons leven willen maken, maar Ze deden het zoals het zou moeten, ze stopten om "te genieten van wat u wordt aangeboden" door die mensen die hun dorpen en steden hebben gered of aan het redden zijn.
Roy's Cafe, een historische neon.
Hoewel het risico om te sterven aan succes aanwezig is -Harley klaagt zelf over het soms massale toerisme-, " Route 66 is een manier geweest om het te redden en om deze ontvolking tegen te gaan dat gebeurt in bijna alle ontwikkelde landen van de wereld, wanneer snelwegen worden verlaten voor nieuwe". Toerisme was zijn weg, geanimeerd door al die populaire cultuur die een icoon van dat asfalt maakte.
Angel was een van de eersten die het potentieel van zijn verleden zag om aan de toekomst te bouwen. In werkelijkheid, in 1987 werd hij de oprichter van de eerste Vereniging voor het behoud van de Route, om het te classificeren als historisch en zodat mensen van over de hele wereld ernaar zouden terugkeren op zoek naar dromen, nieuwe dromen.