Lessen uit het leven en reizen van Frida Kahlo
"Wat ga ik doen als alles gezegd en geschreven is?", vroeg hij zich af. Hilda Trujillo toen ze in 2002 directeur werd van de Frida Kahlo-museum, in het Blauwe Huis, dat was de verblijfplaats en toevluchtsoord van de kunstenaar, legt uit in de documentaire Frida. Leef het leven (première 8 maart).
Wat kan er nog meer over deze vrouw worden gezegd? Een vrouw die veel vrouwen was, de briljante kunstenaar, de toegewijde echtgenote, de vrolijke vriendin, de plezierliefhebber, een intellectuele referentie... En plotseling, voor zijn ogen vond Trujillo het antwoord: de badkamers van dat huis dat nooit was geopend, die badkamers waarin Diego Rivera Frida's meest persoonlijke en intieme bezittingen had bewaard, van haar korsetten tot andere accessoires, en hij beval dat ze pas 15 jaar na haar dood in 1954 open. Ze bleven echter 50 jaar gesloten.
Zijn kleding maakte deel uit van zijn merk en zijn kunst.
In 2004, toen die deuren en de koffers en laden binnenin eindelijk werden geopend, de fotograaf Graciela Iturbide ze had het geluk om daar te zijn om elk stuk te fotograferen en zelfs met haar blote voeten in haar badkuip te stappen, zoals Frida zou doen en ernaar zou kijken, tussen de pijn, de angst en de vreugde van het leven. Omdat alles in Frida was een gevecht tussen tegenstellingen, enkele dualiteiten die hij aantrof in zijn bewonderde precolumbiaanse voorouders en die tot uiting kwamen in zijn manier van zijn en ook in zijn schilderijen: zon en storm, dag en nacht, pijn en schoonheid, leven en dood. Iturbide toont deze afbeeldingen in de documentaire geregisseerd door Giovanni Troilo en verteld door de actrice en regisseur Asia Argento.
Wat valt er nog meer over Frida te zeggen? Als er niets meer te zeggen is, laten we dan zeggen wat er steeds weer is gezegd, laten we zijn levensfilosofie herhalen, laten we op zijn schreden terugkeren, van ongelukkige jeugd tot het pijnlijke ongeluk dat haar voor altijd veranderde, ontvouwde haar in twee vrouwen: het icoon en de bevrijde kunstenaar, zegt Argento. De documentaire gebruikt Frida's dagboeken en brieven, haar eigen woorden als een verhalende draad om nogmaals uit te leggen waarom deze vrouw vandaag nog steeds, en meer dan ooit, een vrouwelijke en menselijke referentie is.
Frida Kahlo
Alleen Iturbide durft op wat voor manier dan ook het idee van "Santa Frida" in twijfel te trekken. en dat doet ze door te praten over de blinde toewijding die de kunstenaar had voor haar man Diego Rivera, haar afhankelijkheid, hoe ze naar hem terugkeerde wanneer hij maar wilde. En hij heeft gelijk, dat deed hij, hoewel toen hij terugkwam en ze opnieuw trouwden, het was met zeer duidelijke voorwaarden die Frida oplegde: ze zou haar leven zelfstandig leven in haar geliefde Casa Azul. In die tijd werd haar kunst al meer erkend, de schaduw van de muralistische olifant verborg haar niet langer voor de wereld.
De actrice is de verteller van de documentaire.
Frida vond haar kunst in pijn. Op zichzelf de beste inspiratie en muze. "Ik schilder mezelf omdat ik het onderwerp ben dat ik het beste ken," zei ze. In de doeken vond ze therapie voor de trauma's die het leven haar oplegde: het ongeluk, de abortussen, het gebrek aan liefde... Toch, zoals Hilda Trujillo uitlegt, Frida was gelukkig, omringd door tequila, mariachis... Ze leefde in kleur, zoals te zien in zijn schilderijen en op zijn kleding. Hij maakte van Mexicaanse tradities zijn vlag en zijn esthetiek, zijn identiteit is tegenwoordig zo vaak gekopieerd. Ze veranderde zichzelf in een eeuwig kunstwerk.
“Ik kijk ernaar uit om te vertrekken en hoop nooit meer terug te keren” ze schreef in haar laatste dagen toen haar achteruitgang duidelijk was, toen ze geobsedeerd was door pijn, maar bleef proberen om het te overwinnen door te schilderen. Tot de laatste dag van zijn leven pakte hij een penseel en schreef: "Viva la vida" op een stilleven van rode watermeloenen.
De gebroken kolom, Frida Kahlo
EEN REIS DOOR MEXICO MET FRIDA
Naast een terugblik op zijn leven, is de documentaire Frida. Leef het leven Het is een reis door Mexico in zijn voetsporen en zijn inspiraties en zorgen, kiezen als het centrum van de geschiedenis, als vertrek en aankomst altijd, het Blauwe Huis, in Coyoacán, waar hij werd geboren en stierf. waar gemaakt.
Frida Kahlo
luchtfoto's van Mexico Stad met jacaranda's in bloei stip de film aan die op andere plekken in de megalopolis wordt vertoond: like the Anahuacalli Museum, gewijd aan Diego Rivera; of de Museum van Moderne Kunst, waar werken van beide worden gezien; of de Museumhuis Studie van Diego Rivera en Frida Kahlo, de huizen in San Ángel die Rivera voor hen beiden had gebouwd, maar die Frida verliet toen ze hoorde over de romance tussen haar kleine zusje en Diego. En ook de exacte plaats van zijn ongeval in Fray Servando de Mier & Calzada San Antonio Abad.
Om Frida's terugkeer naar haar roots uit te leggen, lopen we door de piramides van Teotihuacan of het uitzichtpunt Tepozteco, in Tepoztlan. En een van de mooiste delen brengt ons naar Santo Domingo de Tehuantepec, in Oaxaca, waar Frida zich voor een groot deel van haar kleding en hoofdtooien liet inspireren, een stad die op deze vrouwendag een eigen entree verdient en meer: omdat het een traditionele matriarchale samenleving, de vrouwen staan bekend om hun traditionele kostuums en zij zijn het die naar de markt gaan, waar de mannen niet heen kunnen om de gezinseconomie te beheren. Frida was er nooit, maar ze dronk van die vrouwen en kleedde zich zoals zij.
