Bijgewerkt naar: 8/4/2022. Twee vulkanische eilanden in het midden van de Atlantische Oceaan, twee fotoreportages tegelijk gepresenteerd en twee teksten van journalisten die elk verliefd zijn op een eiland.
Hier het kruisverhaal van Porto Santo en Lanzarote, twee eilanden die nog nooit zo dichtbij hebben gevoeld.
De wilde wateren van de Atlantische Oceaan.
HEILIGE HAVEN
Een medisch centrum, een supermarkt, een apotheek, een handvol winkels en restaurants, zijn genoeg om buren en toeristen (slecht) te verzorgen en te bevoorraden.
Het verkeer is zo rustig in Porto Santo dat er geen verkeerslicht nodig is om het te regelen. Een tankstation bereikt voor lokale voertuigen. Buitenstaanders huren elektrische auto's om zich te verplaatsen.
Rustige wegen doorkruisen het eiland . Sommige zijn asfalt, andere zijn onverharde wegen die zich naar de grond vormen als een laken over een lichaam.
Gezichtspunt van de bloemen, Porto Santo.
Het binnenland van het eiland betreden moet gebeuren in een Land Rover Defender, een terreinwagen die door de familie van Sofia Santos op het eiland is geïntroduceerd, onze cicerone rond deze delen.
Voor de 4x4, ezels, paarden, koeien en ossen Zij waren, naast leveranciers van melk en vlees, het vervoermiddel en de lading van Porto Santo.
Versteende slakken in de paleo-duin, in het noorden van het eiland Porto Santo.
Een territorium waarin 70% van het gebied is een natuurpark en waar woon je? de grootste gemeenschap van slakken per vierkante meter van de wereld. Ze zijn overal. Graag willen een grote verscheidenheid aan planten kleurt het eiland groen als het regent. Planten die versieren, voeden en genezen. Natuurlijk medicijn die de gebrekkige gezondheidsbronnen van het eiland opvullen.
Traditionele landbouwmachines en werktuigen in het Cardina Museum, in Camacha
Andere planten groeien vanwege de vasthoudendheid van een visionaire buurman. Carlos Alfonso heeft vanuit het niets een mini botanische dierentuin gebouwd, Quinta das Palmeiras. Binnenkort zullen de inwoners van Porto Santo zich onder de palmbomen beschermen tegen de zonnestralen, dezelfde mensen die dertig jaar geleden de man noemden die ze voor gek zette als hij niet aan het windsurfen was.
Porto Santo is een apotheek die zonder recept werkt en waarvan de medicijnen een oorsprongsbenaming hebben. Het koolzuurhoudende zand dat wordt betreden, fijn en zijdeachtig, is het stof dat overblijft van een rif dat aan de lucht is blootgesteld, in Fonte da Areia, aan de noordkant, toen de zeespiegel daalde tijdens de laatste ijstijd.
Een strand waar het zeewater, rijk aan jodium, calcium en magnesium, schommelt tussen de 22 en 24 graden Celsius. Het minerale en verfrissende bad is het hele jaar door gegarandeerd.
Familiale sfeer in Praia das Pedras Preta, aan de zuidkust van Porto Santo.
Heerlijke maaltijden met uitzicht ook. Dat is waar toeristen voor komen, om uit te rusten, om te gaan met moderne stedelijke kwalen en om te genieten van gastronomie. Zwaardvis, limpets, een soort schelpdier genaamd caramujo, octopus, espetada en rundergehakt , vergezeld van bolos do caco (zoete aardappelbroodjes), kruidenboter en een zoute lokale wijn.
Pan met limpets gekookt met boter.
Buitenstaanders voor een wandeling en jonge locals mengen zich op de pier van Vila Baleira springen vanaf de top van de structuur in het water. Ze doen het op het ritme van de muziek die uit een draagbare speaker lijkt te willen ontsnappen.
Porto Santo is een nieuw eiland gevormd door de tijd. Een eiland waarvan het landschap beter werkt als filmset dan als speculatief vastgoedproject. een eiland met een gouden strand van negen kilometer waar altijd ruimte is voor nog een handdoek.
Huismuseum van Christoffel Columbus, die trouwde met een dochter van de president van Porto Santo.
LANZAROTE
Iemand zei ooit dat Famara een soort Far West setting was. En het publiek bleef achter met een pokerface . A priori heeft het weinig zin om je voor te stellen dat cowboys in geruite overhemden en breedgerande hoeden eruit flappen: "Er is maar ruimte voor een van ons" terwijl ze een pistool rollen en hun sporen op de rug van een volbloed slaan.
Bij nader inzien betreurt men het dat hij het niet was die het bedacht heeft zo'n meesterlijke vergelijking, even anachronistisch en uit de context als briljant en toepasselijk.
Famara-strand.
Het punt van unie tussen beide scenario's is: de stoffige straten, de torenhoge horizonten en de zeer blauwe lucht, de stilstaande tijd en het ritme van de parochianen zittend aan de kleine houten tafels hun whisky (daar) en hun honingrum (hier) drinkend, onbewogen in het bijzijn van een vreemde, en zonder slordig tenzij het gaat (of lijkt) van leven of dood.
Rofera van Teseguite.
Normaal gesproken komen buitenlanders niet te paard naar Famara, maar op blote voeten met hun surfplanken onder hun armen, waarop ze die ijzige en springende Atlantische Oceaan berijden die La Caleta nat maakt, het epische strand dat hen met open armen verwelkomt in de vorm van golven en wind en, met dezelfde wapens, toeschouwers lanceert.
De charme van Famara, die geweldig is, werd eergisteren niet ontdekt door de surfers, noch door de goed geïnformeerden die de beste rijstgerechten van het eiland bij El Risco gaan eten. Hij had César al gehypnotiseerd toen hij als kind kwam spelen. Hij herhaalde het tot misselijkheid en schilderde het tot misselijkheid over.
Een man zit op de rotsen bij Arrecife.
Want als er een blik, een oog of een reukzin is die ons naar de hoogste dingen leidt, niet alleen op Lanzarote, maar in het leven in het algemeen, dan is dat César Manrique, een man in een overall van een monteur die naar New York reisde en met Rockefeller en Janis Joplin omging en terugkeerde naar Lanzarote om zijn land groot te maken en loop een stap voor op al diegenen die zichzelf tegenwoordig als visionairs beschouwen, door er drie of vier lichamen uit te halen.
Stichting Cesar Manrique.
Lanzarote is zoals het is. Je moet het gewoon begrijpen. Maar niet iedereen kan . Omdat Lanzarote niet zo'n vriendelijk eiland is dat geschikt is voor alle doelgroepen. Het is een eiland zonder zoet water of boom om onder te schuilen, en waarin ze alleen bestaan, eigenlijk drie kleuren: rood, zwart en wit.
Als dit duidelijk is, hebben we een goed uitgangspunt. Dan geniet je van deze onverklaarbare plek, zijn kleine stadjes, wit als suikerklontjes en bijna altijd stil; van rijd over zwarte en rotsachtige wegen die naar de monding van de hel lijken te leiden.
Stoelen in de zon voor een huis in Arrieta, een pittoresk kustplaatsje met nog geen duizend inwoners.
Ook om Mars-verschijnselen te observeren, zoals: alvinkrabben, fluorescerende plassen, futuristische huizen gebouwd op lavastromen van een vulkaan, gaten in de aarde die gorgelen met de zee of hoefijzers van vulkanisch gesteente die fungeren als een schild voor enkele delicate druiven die de wijn van het land geven.
Nee, Lanzarote is niet voor iedereen. Hij heeft het ook niet nodig.
Porto Santo.
Dit rapport is gepubliceerd in nummer 138 van het Condé Nast Traveler Magazine (april 2020). Abonneer u op de gedrukte editie (11 gedrukte nummers en een digitale versie voor € 24,75, door te bellen naar 902 53 55 57 of via onze website). Het aprilnummer van Condé Nast Traveler is voor ons allemaal beschikbaar vanaf elk apparaat. Download het en geniet ervan.
Punt Vrouwen.