300 kilometer aan paden doorkruisen de landschappen van het binnenland van de Algarve tot ze de zee bereiken
Het is niet nodig dat we komen om u dat te vertellen de Algarve, Het prachtige land waar we zo veel van houden —zoveel-, heeft meer dan genoeg redenen om een heel leven te wijden aan de ontdekking ervan.
Er zijn zijn oneindige stranden, zijn heerlijke gastronomie, zijn steden vol mooie hoekjes en het interieur. Maar het blijkt dat de Algarve ook —let op— een paradijs voor wandelaars.
Daarom willen we het vandaag met u hebben over de Via Algarviana, een langeafstandspad dat kruist, langs 300 kilometer, het binnenland van de Portugese regio. En het doet het van oost naar west of, wat hetzelfde is, van Alcoutim, op de grens met Spanje, naar Cabo de San Vicente, daar waar de onmetelijkheid van de Atlantische Oceaan het einde van de weg markeert.
Alcoutim is een charmant dorpje met witgekalkte huizen en vissersboten
Een route verdeeld in 14 secties die beginnen en eindigen in steden waar altijd accommodatie-opties zijn en daarom weer op krachten te komen met een goed feest: laat het niet gezegd worden dat we niet in Portugal zijn. Dus laten we onze laarzen strak strikken, want dit belooft.
MET UITZICHT OP DE GUADIANA
Alcoutim is een charmant dorpje met witgekalkte huizen en vissersboten die zich uitstrekt langs de Guadiana, de rivier die de natuurlijke grens met Spanje vormt. En ja, dit bijzondere avontuur begint precies hier.
Maar voordat u vertrekt, moet u eerst het uitzicht vanaf de andere kant van de rivier aanschouwen: daar, aan de Spaanse kant, is Sanlúcar del Guadiana, verbonden met Portugal door zijn geschiedenis en sinds een paar jaar ook door de beroemde langste grensoverschrijdende zipline ter wereld.
Terwijl we uitrusten op het populaire rivierstrand of door de kronkelende steegjes zwermen op zoek naar het 14e-eeuwse kasteel, worden we dronken van die Portugese lucht die hier al voelbaar is en we leren dat De oorsprong van de Via Algarve is, merkwaardig genoeg, religieus: Deze zelfde paden werden in het verleden bewandeld door pelgrims op weg naar het voorgebergte van Sagres, waar in de 8e eeuw de stoffelijke resten van de martelaar Sint-Vincentius werden neergelegd.
Dezelfde paden werden in het verleden afgelegd door pelgrims op weg naar het voorgebergte van Sagres
Het eerste deel van de reis —en zo zal het zijn tijdens de eerste sectoren— biedt landschappen van groene en bruine weiden bewaakt door zonnerozen en kurkeiken, johannesbrood-, vijgen- en amandelbomen —vruchten waarmee een van de meest traditionele zoetigheden van de Algarve wordt gemaakt—.
Paden die op en neer gaan, die slingeren tussen heuvels en akkers waarin ze soms ook verrassen olijfbomen: ja, olijfolie is een van de schatten van dit kleine hoekje van de wereld.
We gaan natuurlijk door kleine dorpjes en steden vol charisma -Corte Velha, Palmeira, Furnazinhas... — waar zelfvoorzienende landbouw en hoeden hun traditionele manier van leven zijn.
Daarin kunnen we getuige zijn van de typische architectuur van het gebied: oude houtovens en witgekalkte huizen, tuinen omzoomd door sloten en vriendelijke buren die geen seconde aarzelen om alle buitenlanders in perfecte portuñol te begroeten. Dus, het is leuk.
Uitzicht vanaf het dorp Barranco do Velho
14 SECTOREN, 14 VERRASSINGEN
Om te controleren of er voor elk profiel een Via Algarve is, hoef je alleen maar een kijkje te nemen op de officiële website: het is natuurlijk niet nodig om de volledige 300 kilometer te doen, Het is voldoende om de sectie te kiezen die het beste bij u past.
Een van de favorieten van wandelaars is degene die begint bij Vaqueiros en Cachopo bereikt, de belangrijkste woonkern in het gebied. slechts 15 kilometer —de 14 secties hebben gewoonlijk tussen de 14 en 25 kilometer elk, afhankelijk van de orografie— die ons verbinden met die andere wereld, soms vergeten, soms genegeerd, die het is het innerlijke leven.
Omdat precies een van de belangrijkste doelstellingen van het Via Algarve-project is: plattelandsontwikkeling en verbetering van het culturele erfgoed van deze kleine steden, vaak neigt naar ontvolking.
Een voorbeeld wordt gevonden na een wandeling tussen klaprozen en lavendel, matagallos, zonnerozen en kurkeiken, naar Cachopo, waar Mevr. Otilia Cardeira, voorzitter van de Cachopo Parochie, Met lachende ogen en open armen verwelkomt hij ons in zijn atelier.
Een kleine ruimte waarin hij de leiding heeft gehad over het herstellen de traditionele kunst van het weven van linnen. Deze unieke cicerone aarzelt niet om thee en bolo de mel aan te bieden aan degenen die haar bezoeken, om haar kleine museum van regionale tradities en fungeren als een gids, indien nodig, door de vier straten van de stad, met een stop bij de kerk van Sao Estêvão. Trots op zijn roots, slaagt het erin om ons, indien mogelijk, een beetje meer verliefd te laten worden op dit spectaculaire land.
De volgende sectoren gaan verder in westelijke richting over de Serra do Caldeirao: de tijd is gekomen voor het ruige terrein alles van ons eisen. En het doet dit op basis van hellingen, ups en downs die trouwe reisgenoten worden. De beloning is op elke bereikte top: de panorama's zijn spectaculair. Welke landschappen, welke bergen en wat een horizon: degene die ons intuïtief laat voelen, daar in de verte, de nabijheid van de zee.
De overvloed aan kurkeiken geeft ons een idee welke dat is een van de traditionele bedrijven in de omgeving, die van kurk, waar ze veel van weten in São Bras de Alportel, Waar te stoppen om uw batterijen op te laden. Het is ook goed voor ons later, als het ernaast koel is de Ribeira de Odeleite.
De jackpot, ja, bereikt het einde van de vijfde sector, in Barranco do Velho, waar kun je ons opvrolijken met wat lekkers migas met bacalhau bij A Tia Bia: wat een moment, wat een genot.
DE BARROCAL: WIJ VERANDEREN LANDSCHAP
Het groene en lommerrijke landschap van de Serra do Calderão maakt plaats voor de Barrocal, waar droge landbouwvelden het overnemen. Daar, aan de voet van de bergen, is Salir, de belangrijkste stad in de gemeente Loulé, wiens oorsprong, zeggen ze, teruggaat tot de Kelten.
Fonte Grande, in Alte
Na nog een paar uurtjes wandelen tussendoor paden geflankeerd door boomgaarden en boerderijen, bereikt u de Ribeira de Alte. Op dit punt hebben we al gemerkt - de overblijfselen van enkele molenwielen langs het landschap verraden het - dat hier in de buurt water krijgt een opmerkelijk belang: niet tevergeefs, onder onze voeten ligt de grootste watervoerende laag van de Algarve.
We hebben bereikt de Fonte Grande en de Fonte Petite en we springen zonder schaamte zijn natuurlijke zwembaden: hier is het tijd om de grappigste duik van de reis te nemen. Een intensieve renovatie heeft hen voorzien van picknickplaatsen, trappen en bruggen, en de weelderige vegetatie maakt ze perfect voor een dagje uit met het gezin. oog trouwens, naar het kleine amfitheater ernaast: Soms worden er openluchtconcerten georganiseerd.
Maar de weg gaat verder na de wandeling om de beurt door Alte en ontdekken zijn bougainvillea klampt zich vast aan de witte gevels en zijn unieke schoorstenen. Daar, in de verte, worden we gadegeslagen door de altijd aanwezige Rocha da Pena, een 479 meter hoge top dat blijft niet onopgemerkt: het is zo bijzonder, dat er in de omgeving zijn geweest tot 535 verschillende plantensoorten.
De volgende secties van de Via Algarve kruisen: steden als São Bartolomeu de Messines, waar het pad langs gaat de Ribeira del Arade, die al dienst deden aan de Grieken, Romeinen en Carthagers die koper en ijzer uit dit deel van het land haalden. In plaats daarvan vergezellen ze ons sinaasappel- en kurkeiken, eucalyptusbomen en fruitboomgaarden, die worden gehandhaafd wanneer de orografie van het landschap verandert en ons aan onze billen doet trekken: sommige beklimmingen, we hadden al gewaarschuwd, zullen ons dit moment uren later herinneren.
Silves met zijn imposante kasteel, zijn prachtige kathedraal en zijn eigenaardige oranje daken
en we komen eraan zilves, dat zal niet lang duren om ons te boeien: met zijn imposante kasteel, zijn prachtige kathedraal en zijn eigenaardige oranje daken, slenteren door het historische centrum is een van die geneugten van de route.
SERRA DE MONCHIQUE EN DE LAATSTE SHRINK
En we zijn bedwelmd van vreugde voor het laatste deel. Eerst passeren citrusvelden -voor iets Silves staat bekend als de oranje hoofdstad, en dan stijgen en dalen heuvels met hun eigen namen, zoals Carapinha en Romano. Zo bereiken we de oude thermale bronnen van Fonte Santa, met zijn water van 23 graden: niet in bad gaan tijdens de dienst zal — laten we eerlijk zijn — ingewikkeld zijn.
Nu is het tijd om te uploaden en te uploaden: de top van Picota, de op een na hoogste in de Algarve, wacht met zijn 593 meter om ons het beste uitzicht op de reis te geven. 360º waardoor we ver weg kunnen genieten van de kust en aan de andere kant van de naburige Alentejo. Kom dan de lommerrijke kurkeikenbossen of de steden van Monchique, Bensafrim of Barão de São João, met zijn interessante gemeenschap van kunstenaars inbegrepen.
En ja, hier is de zoute omgeving al voelbaar: de zeebries is al merkbaar. Binnenkort hebben we het doel bereikt, het einde van een uniek en verrassend pad. Met geesten geleverd en emoties hoog, kwamen we aan naar het zuidwesten van Alentejo en het natuurpark Costa Vicentina, waar de mooie wacht Vila do Bispo en zijn ontelbare megalithische monumenten. Dan verschijnt de zee, majestueus, voor het eerst voor ons.
Dan komt de laatste druk: 17 kilometer vol ongelooflijke uitzichten en kliffen. De prijs is in zicht: daar wacht de vuurtoren van Cabo San Vicente op ons, het meest westelijke punt van Europa. Onze laatste bestemming. Een onverslaanbare plek om afscheid te nemen — of misschien tot later — van deze prachtige route; aan deze unieke ervaring. Een betere plek voor het afscheid is er niet.
Het uitzicht vanaf de vuurtoren Cabo de São Vicente, aan de westelijke rand van de Portugese Algarve, is indrukwekkend.