Het gouden licht van de Costa Blanca.
"Soms is er zoveel licht in Benidorm dat je het niet ziet", vertelt hij Alex (Sarita Choudhury) a Peter (Timothy Spall) in Het sneeuwt in Benidorm, de laatste film van Isabel Coixett (Theatrale release 11 december). En misschien is dat wat ons al zoveel jaren is overkomen. Zoveel licht, weerspiegeld in de torenhoge gevels van de wolkenkrabbers, het liet ons niet zien wat de stad Alicante verborg in zijn hoeken, tussen zijn baaien, dat universum van contrasten en tegenstellingen waarin de Spaanse en internationale gemeenschappen elkaar nauwelijks raken.
Dat universum is het universum dat Coixet een paar jaar geleden ontdekte toen ze voor het eerst in Benidorm verscheen om een documentaire te maken over de degradatie van de kust en ze was gefascineerd door de personages die het bevolkten: gepensioneerden op hun gemak met zijn nieuwe huiskeuze, Elvis-imitators en burleske cabaret-vedettes als zijn hoofdrolspeler, een zeer sexy rijpe vrouw, springlevend.
De skyline van Benidorm.
En in al die mix kwam binnen Sylvia Plath en de huwelijksreis van de dichter in 1956, met Ted Hughes. De vijf weken die ze daar doorbrachten, in een vissershuis met uitzicht op het strand, dezelfde plek waar Coixet een van zijn personages plaatst: de curator die speelt Carmen Machi, geobsedeerd door Plath en met dat visioen van de dichteres in bikini die spreekt over een ander Benidorm.
In dit scenario plaatst de regisseur haar hoofdpersoon, Peter Riordan, een methodische, manische en apathische Engelsman, die een routinematig leven leidt, altijd bij dezelfde bank werkt, hetzelfde ontbijt en avondeten, met een enkele ansichtkaart uit Benidorm in de koelkast die hem doet denken aan een andere wereld waarin zijn broer leeft, die hij al lang niet meer heeft gezien . Het enige dat Peters bloed lijkt te bewegen is het weer, kijk en fotografeer elke dag de lucht.
"Tijd is een manier om te voelen dat er iets gebeurt en als er niets gebeurt, is er altijd een belofte dat er iets zal gebeuren" Het is je sterkste overtuiging. Net als het weer kan het leven in een paar minuten veranderen. Dit gebeurt er met hem als hij in Benidorm aankomt en ontdekt dat zijn broer is verdwenen, dat hij een burlesqueclub had, dat hij niets van hem af wist. Vergezeld door Alex, zijn gids naar Benidorm en een nieuw leven, probeert hij in de laatste voetsporen van zijn broer te treden.
Peter Riordan, een vreemdeling in Benidorm.
Vanaf het terras van het huis van zijn broer, in de Lugano-toren zie de hele stad, degene met de hoogste dichtheid aan wolkenkrabbers per inwoner, dat skyline dat nu bewonderd en benijd wordt, dat veel bezoekers nu missen in dit jaar van covid. 's Nachts daalt Peter van zijn hoogten af naar die straat in Benidorm vol gekke afscheidswoorden van Engelsen, gratis shots en verblindende neonlichten.
Weer voor vandaag ontdek met Alex een gastronomisch Benidorm. In de Llum del Mar-restaurant, in de D-Vora Gastrobar: octopus, rode garnaal uit Dénia, ansjovis met tomaat, zwarte rijst…
Benidorm, in de volle zon.
Niets is onmogelijk in Benidorm. Als, zoals Peter heel goed weet, in een stad die aantrekkelijk is vanwege het milde klimaat, het kan zelfs sneeuwen, al het andere is ook mogelijk. Zelfs liefde vinden en het verlangen om te leven, een tweede kans om alles te beleven, om alles te ontdekken waarvan ik niet eens wist dat het bestond. Dat is de openbaring die de hoofdpersoon aan de top heeft rode muur, gebouwd door Ricardo Bofill in 1973, waarin Coixet ook nog een openbaring had: met die kleuren van de Costa Blanca, de film kon niet in zwart-wit zijn zoals eerst gedacht. Zijn neonoir had de kleur en het licht van Benidorm nodig, die ons tot nu toe hadden verblind, die Peter even verblindden voor later open een nieuwe hemel, helemaal helder.
Sarita Choudhury en Timothy Spall.