Mauritshuis
In Haag het sneeuwt nauwelijks, maar de vorst verhardt de grond. Ik liet mijn fiets staan en liep. De muts, de handschoenen, de sjaal en de jas verborg me niet voor de kou. De stad bleef stil, bijna stom, onder een doorschijnende hemel.
De kale bomen van de laan, de pretentie van het koninklijk paleis, de grachten, de auto's met diplomatieke platen, de bakstenen gebouwen en de gotische leegte van de **Grote Kerk** suggereerden een speelgoedveld.
Interieur Paleis Noordeinde
Ik kwam terecht op de vijver die zich voor het **Binnenhof** uitstrekt. Het bevroren oppervlak ondersteunde de parlementsgebouwen zoals in de 'Gezicht op Delft' van Vermeer . De analogie deed me glimlachen.
Helemaal links van het complex stond de barokke vierhoek van de Mauritshuis , het museum waar het panorama van de naburige stad bewaard is gebleven. De relatie tussen container en inhoud activeerde mijn esthetische gokken. Mijn dagen volgen elkaar op in links gegenereerd door het geheugen. De rest is alibi.
Vermeers 'Gezicht op Delft'
Mijn alibi in Den Haag was Eugenia , een binnenhuisarchitect, die op zoek was naar Delftse tegels voor de badkamer van een grillige klant. Delft : tegels van, uitzicht op en uitzicht dat ik me herinnerde in het zicht van . Toen ik het museum binnenkwam, dacht ik dat de samenvloeiing overdreven was. Ik was het schilderij van Vermeer beu voordat ik het zag.
Ik besloot te dwalen tussen de koeien van Paulus Potter, de distelvink van Fabritius en de anatomische les van Rembrandt. Damascus muren en hout creëerden een warme sfeer, vreemd aan de stad.
Ik vroeg me af de reden voor het overwicht van lichtgroen toen ik haar vond Ik was er niet naar op zoek omdat ik altijd ben weggelopen voor clichés. In musea heb ik de neiging om het beroemde stuk te mijden, het stuk dat in de media wordt herhaald tot het wordt geannuleerd, het stuk dat schittert in films met een te hoog budget. Maar daar was het zoals wanneer je op een feestje iemand tegenkomt die je niet wilde zien.
En hij keek naar mij.
Het meisje van de parel
Er zijn werken die je ontmaskeren, en ik wilde niet dat mij dat overkwam met _ Het meisje van de parel _. Overgave aan Vermeers doek was als vallen voor de... Mona Lisa : een banaliteit; dus, met behulp van mijn standaardoplossing, rende weg.
Met mijn tweede warme Duvel in de Zwarte Ruiter Ik schreef aan Eugenia. De dichtheid van het bier, de lichte jazz, de echo's van sterke drank op de planken, en de Thonet-stoelen ze comprimeerden een Scandinavische warmte. Ik geloof dat ik veilig ben voor mezelf , ik dacht dat mijn esthetisch-emotionele drive Het was even absurd als zorgwekkend geweest. De Kerstaflevering met Stella wekte nog steeds een bittere smaak. Mijn drift naar het onrealistische groeide.
Stella was een model dat ik honderden keren in de media had gezien. Zijn rode haar en een bleekheid van prerafaëlitische lucht Hij liet me keer op keer stoppen op zijn foto's. Ik kwam zijn naam op het spoor via een vriend waar ik voor had gewerkt, en toevallig kwamen we elkaar op een dag tegen op een evenement.
Mijn verbale pirouettes werden met onverschilligheid ontvangen. Er was geen contact. Er was een jaar verstreken toen mijn verspreiding me met Kerstmis leidde naar Tinder , en daar verscheen ze, op het scherm. Zijn beeld was gedeeltelijk en verward, maar herkenbaar . Hij antwoordde en we bleven diezelfde middag bij mij thuis. Ik kocht twee flessen champagne, selecteerde een bossa nova playlist op Spotify en paste de verlichting aan.
Het was een uur te laat, maar het kwam. ik droeg zwart . Zijn haar, in mijn geheugen aangepast aan het grafische beeld, leek in brand te staan. Hij was enthousiast over een Etruskische sarcofaag en ging tegenover me op een bank zitten. Hij dronk drie, vier glazen en... spraken alsof we elkaar kenden.
Met een glimlach bespotte hij mijn woede toen hij me tegenhield; Ik was gestopt met het volgen van haar op sociale media. Het was waar, hoewel ik het ontkende, en die spanning leidde tot... een lachende en onbeduidende seks . Hij haalde het einde niet, maar ik dacht dat hij plezier had. Ik opende de tweede fles champagne en we stopten niet met praten tot hij afscheid nam.
Toen hij wegging dacht ik dat ja, dat al, dat Ik had de barrière doorbroken die mij van het beeld scheidde ; maar niet . De dagen die volgden, gaven mijn berichten beknopte antwoorden, opzettelijk uitgesteld, ontwijkend. Ik voelde me kwetsbaar, blootgesteld, verward door een idee waarvan ik begon te twijfelen aan de waarheid. Misschien was zijn voldoening niet echt geweest; misschien was het slechts het voorwerp geweest van een spel dat zo verspreid was als het mijne. Was Stella tweedimensionaal? Was het mijn parelmoer ketting?
One-night stands zijn trappen in een museumzaal. Je stopt voor het werk, geniet ervan, voelt een link en gaat verder. Na een paar dagen kan een detail blijven bestaan, maar de compositie is misvormd. Een screenshot vervangt het gebaar dat voor je lippen lachte . Bij Stella was dat niet nodig, want hij had haar weer op netwerken gevolgd. In je Instagram-foto's Ik zag iemand ver weg, onherkenbaar, buitenaards; een beeld van wie een paar uur in mijn bed zat.
Met de derde Duvel is het gelukt . Het parelachtige meisje verdrong Stella. Ik probeerde het, maar kon me haar gezicht niet herinneren. De angstige ogen, de tulband en de geopende lippen van het meisje Vermeer namen mijn geheugen over. Ik had me tot zijn virtuele zelf kunnen wenden, maar dat deed ik niet. het was beter zo . De mobiele telefoon ging. Het was Eugenie. Hij had in het hotel om regenlaarzen gevraagd. We zouden een wandeling kunnen maken door de duinen van het strand van Scheveningen en eten bij een Indonesiër. De dag was duidelijk. Hij zou me over een paar minuten ophalen.
Scheveningen strand