Voor de onderwerpen, humor!
Quan Zhou Wuu (Algeciras, 1989) behoort tot die generatie van kinderen van immigranten geboren in Spanje. Hij groeide op in een stad in de Andalusië van de jaren 90 met zijn twee zussen rond het Chinese restaurant dat zijn ouders runden.
Al die ervaringen werden gevormd door te debuteren in de wereld van graphic novels met zoetzure gazpacho (Astiberri, 2015), een strip die bereid is om op basis van humor breken alle onderwerpen over de Chinese bevolking zich in de huid van een stier.
Kom nu terug met Andalusië over de hele wereld , een tweede deel waar de Zhou-zussen verspreid over de planeet: Quan gaat naar Madrid, waar hij zou studeren om later in Engeland af te studeren; Fu, de oudste, steekt de vijver over om haar dromen voor de Verenigde Staten na te jagen; en Qing, de kleine, vestigt zich eerst in Malaga om in Frankrijk te eindigen.
De auteur is klaar om onze vragenlijst te beantwoorden met hetzelfde goede werk dat ze uitstraalt in haar vignetten.
- Bitterzoete Gazpacho werd geboren als een webcomic, wanneer werd het je eerste graphic novel?
Het was een letterlijke vrijdagochtend. Ik had al in gedachten om de graphic novel te maken, hoe ik die zou gaan structureren (de hoofdstukken in de vorm van menu-items), wat ik ging vertellen en het einde van het eerste deel. Dus ik sprong erin Ik schreef de jongens uit Astiberri en diezelfde middag vertelden ze me al dat ze het idee geweldig vonden en we bleven in een vergadering om details af te sluiten.
Tien jaar leven in 137 pagina's
- Het succes was onmiddellijk: signeersessies in heel Spanje, samenwerkingen op Radio 3, lezingen op universiteiten... Had je zo'n goede ontvangst verwacht van het publiek en de pers?
Echt niet! Als alles bij verrassing is gekomen. Ik had jaren en jaren niet getekend en ineens, een project dat zo klein, persoonlijk en familiaal zou worden, werd gigantisch. Ik zeg je, het was mijn kinderdroom om striptekenaar te worden, ik had nooit gedacht dat het zou uitkomen.
- Het waren echter niet allemaal schouderklopjes. U verscheen in een reportage in El País over kinderen van in Spanje geboren immigranten die zich Spaans voelen en dat leidde tot allerlei reacties op internet, veelal negatief. Wat was je eerste reactie toen je ze las?
Boos, duidelijk. Ik wilde ze in brand steken. Maar goed, aangezien dat niet kan, ben ik rustig geworden en soms maak ik nog steeds de fout om dat soort opmerkingen te lezen waar niemand iets aan heeft. En soms laten ze je stoffig voelen als je ziet hoeveel praatziek is er vandaag vrij rond, in Spanje anno 2018. Er is veel 'politieke correctheid' die niet verder kijkt dan hun neus los daarbuiten. Degenen die mij het meest racistisch noemen, precies, zijn Spanjaarden.
- Het was een van de redenen waarom Andaluchinas por el mundo, de voortzetting van Bittersweet Gazpacho, een meer intieme en persoonlijke benadering heeft. Is dat zo?
Juist, als je een goed mens bent (wat een heel, heel belangrijke nuance is) en als je een beetje krabt, je ziet dat we niet zo verschillend zijn, omdat het essentiële en goede er is. Het is iets wat ik altijd zeg. We huilen om hetzelfde, en we verheugen ons over hetzelfde.
Anekdotes, anekdotes en nog eens anekdotes
- Bitterzoete gazpacho verzamelde het verhaal van je leven vanaf je kindertijd tot je je Andalusische stad verliet. Op welk moment komen Andalusiërs over de hele wereld samen?
Sinds ik aankwam bij de deur van wat mijn eerste appartement in Madrid zou zijn tot bijna vandaag. Maar zoals ik al eerder zei, Het is niet alleen mijn verhaal, maar ook dat van mijn zussen verteld in de eerste persoon. Elk heeft een reis en, die is gecomprimeerd in ongeveer 137 pagina's, ongeveer tien jaar van ons leven.
- Helpt je familie je bij het schrijven of nadenken over de verhalen?
Mijn familie doet me denken aan anekdotes als we samenkomen en dan worden er soms verhalen gemaakt. Soms passen ze, soms niet.
- En als je ze leest, neem je het dan met humor op?
Natuurlijk. In het eerste deel van Bitterzoete Gazpacho gebeurt er iets met mijn zusje, die per ongeluk een hamster doodde. Toen hij het voor het eerst las, vertelde hij me: "Quan, ik wist niet of ik moest lachen of huilen van schaamte."
"Als je een beetje krabt, zie je dat we niet zo verschillend zijn, want het essentiële en goede is er"
- In sommige vignetten van je blog praat je over reizen naar de huizen van vrienden die buiten Spanje wonen, een vrij gangbare praktijk in onze generatie. Welke voor- en nadelen zie je in deze manier van reizen?
Nadelen... de enige die ik zie is het gebrek aan intimiteit misschien. Voordelen, alle andere: je hebt vrienden die ervoor zorgen dat je je thuis voelt, die je naar plaatsen brengen die geen toeristenvallen zijn, die ook meer vrienden hebben die je verwelkomen. Je voelt dat je niet door een stad gaat, maar op een plek om naar terug te keren, ik weet niet of ik mezelf uitleg.
- Van de landen die u hebt bezocht, naar welke wilt u het liefst terugkeren?
Uff... ik zou het je niet kunnen vertellen, kijk, Ik ben net terug uit China, ongeveer een maand geleden, en ik ging daar weg omdat ik terug wilde gaan.
- En van degenen die je nog niet kent, naar welke zou je willen reizen?
Naar Sri Lanka, de Cook Eilanden, Nieuw-Zeeland... Allemaal heel dichtbij. Ik hou heel erg van reizen.
-Zal er leven zijn na Andalusië? Krijgen we een derde deel van je avonturen?
Op middellange termijn heb ik niets gepland in de bitterzoete Gazpacho-saga, maar wie weet. In maart publiceer ik echter Het grote boek van buitengewone kinderen , samen met Nuria Labari. Het is een interactief illustratieboek voor kinderen. Niets met zoetzure Gazpacho, maar ik kijk er met veel enthousiasme naar uit.