Zwitserland en jaren vijftig skiën.
Als je zo ver bent gekomen zonder te hebben gezien Mijn Mexicaanse Bretzel, zonder iets te weten, kunt u het beste stoppen met lezen. Ga het zien, ga naar de film en kom hier terug om te lezen. Probeer dan al die beelden die je net hebt gezien te begrijpen en te ontcijferen, vergezeld van de woorden van een dagboek. Gewoon uit nieuwsgierigheid, want aan het einde van de film hoef je waarschijnlijk niet meer te weten dan wat je hebt gezien en probeer je de stukjes van de visuele puzzel samen te stellen die door de regisseur zijn voorgesteld. Dat zou de beste manier zijn om de film te bekijken Nuria Giménez Lorang.
Maar als je meer wilt weten, voor of na het zien van My Mexican Bretzel, dan is er nog veel meer te weten. Het begon allemaal in 2010. Dat jaar vergezelde Nuria Giménez Lorang haar moeder naar Zürich, naar het huis van haar grootvader die net was overleden. Ze gingen voor zijn spullen zorgen en in de kelder vond hij 50 rollen 8 en 16 millimeter film. Zijn grootvader had ze nooit genoemd, had dat nooit gezegd Tussen de jaren veertig en zestig filmde hij elke reis die hij en zijn grootmoeder maakten. Ongelooflijke reizen, vooral in die jaren, midden in de naoorlogse periode. De banden lagen daar al 40 jaar opgeslagen en Nuria nam ze mee naar Barcelona om... verzorg ze, digitaliseer ze en begin ze te bestuderen tot op de millimeter, tot op de seconde, ze keer op keer zien, ervan overtuigd dat er iets uit die hypnotiserende beelden zou komen, in kleur, de blik van haar grootvader van al die plaatsen waar ze samen naartoe gingen.
Elitetoerisme in de naoorlogse periode.
Het kostte de regisseur zeven jaar om met die beelden te werken en deze film, My Mexican Bretzel, af te maken. zeven jaar waarin Hij was altijd duidelijk over wat hij niet wilde doen: een conventionele documentaire. Hij wilde het verhaal van zijn grootouders niet vertellen, want het zou liegen zijn, het zou uitvinden zijn zonder hun directe woorden, hun beschrijving van die plaatsen, uit hun mond wetend waarom ze daarheen gingen, wanneer, met wie, wat ze gevoeld. Toen begon hij te schrijven. Zoals hij het vertelt, lijkt het bijna alsof het automatisch schrift was. Hij schreef alles op wat in zijn hoofd opkwam, gesuggereerd door de baden van zijn tante in de zee, de beelden van sneeuw in Zwitserland, de vliegtuigen, de boten... Hij wees op zeer doordachte citaten die reflecteerden op verlangens, op het verhaal zelf, op het leven.
Op een gegeven moment begon hij de geselecteerde afbeeldingen, shots en scènes die hij het leukst vond te kruisen met enkele van die woorden en de magie van cinema ontsproten. Als we heel technisch worden, is Nuria Giménez Lorang begonnen met de zogenaamde gevonden beeldmateriaal om een non-fictiefilm te maken, degene die geen documentaire of fictie is.
De zee is een van de favoriete bestemmingen van de Barretts.
De beelden die we zien zijn die van zijn grootouders: Frank A. Lorang en Ilsa G. Ringer. De woorden die we lezen zijn die van (een verzonnen woord) Vivian Barrett, haar persoonlijke dagboek over haar en Leon, haar man, makers van de Lovedyn, een wonderpil die hen het geld, het succes en het excuus gaf voor die prachtige reizen van Mallorca naar Hawaï, van Las Vegas naar Venetië, van Mont Saint-Michel naar New Orleans. “Plaatsen in de middle of nowhere. Plekken zonder ingewanden. Sites die je bent vergeten terwijl je er nog bent. Plekken die niet ademen. Plekken die niet bewegen, die niet ruiken, bloeden, bijten of spreken. Sites die door je heen kunnen gaan zonder je aan te raken”.
Vivian steunt op haar beurt op de wijsheid van de veronderstelde goeroe Paravadin Kanvar Kharjappali, een personage waarvan de regisseur misbruik maakte om haar alle zinnen in de mond te leggen die in Vivians geforceerd zouden hebben geleken, zoals het citaat waarmee de film begint en dat ons al een idee geeft van wat we hierna zullen zien: "De leugen is gewoon een andere manier om de waarheid te vertellen."
Historische feiten vermengd met fictieve en reële verlangens.
Als kers op de taart besloot de regisseur zonder voice-over en er is praktisch geen omgevingsgeluid in de hele film. Het is cinema in zijn puurste essentie, analoog en bijna primitief. Alleen de magnetische beelden, de glimlach van zijn grootmoeder en de ondertitels van reflecties over verlangen, dromen... Zinnen die gevormd worden, zonder het te beseffen, een klassiek melodrama, Douglas Sirk of Todd Haynes zijn de eerste namen die hij geeft. Door Vivians woorden en haar beeld op die plekken wordt ons het leven in die decennia onthuld, de rol van de vrouw en die van de man, die de camera draagt.
Vivian Barrett of Ilse G. Ringer.
Mijn Mexicaanse Bretzel Het is natuurlijk en uiteindelijk een reflectie op vertelling, op film zelf, over die beelden waarvan we denken dat ze de waarheid zijn, totdat ze dat niet zijn. Of als. "Filmen is een van de beste vormen van zelfbedrog, een prachtig middel om te verdwijnen." "Als je filmt, hoef je niet te leven." "Ik weet niet meer of we filmen wat we doen of doen wat we doen omdat we het hebben gefilmd."
Leon en Vivian Barrett.