Geïnspireerd door Rome, van Cuarón; Y pijn en glorie, van Almodóvar, tijdens de eerste afsluiting, toen de hele wereld op slot ging en stopte, Kenneth Brangh begon zijn meest persoonlijke verhaal te schrijven, een verhaal dat 50 jaar piekeren. Het verhaal van zijn jeugd in een volksbuurt van Belfast, toen er gewelddadige rellen uitbraken tussen katholieken en protestanten, Probleem; die voor de familie van de regisseur eindigde in een vlucht naar Engeland.
Belfast (Theatrale release 28 januari) is de liefdesbrief van Kenneth Branagh aan zijn stad, aan zijn buurt, zijn buren, zijn familie en zijn eigen jeugd en die van iedereen. Het is een toegewijd eerbetoon "Aan degenen die zijn gebleven, aan degenen die zijn vertrokken en aan alle verloren zielen".
Het is een overzicht van zijn geheugen, een compilatie van herinneringen aan die vroege dagen toen geweld uitbrak en het leven zoals ze dat kenden volledig veranderde. Maar het is een subjectieve visie bij het passeren van het filter van het geheugen en ook de blik van het kind. De film wordt verteld vanuit de ogen van de hoofdpersoon, Buddy, een negenjarige jongen, die zelf Branagh zou zijn.
Kenneth Branagh in 'Belfast'.
"Veel incidenten die ik vertel, zijn echt, zoals de eerste rellen of de supermarktzaak, waarbij mijn moeder me dwong om terug te geven wat ik midden in de rellen had gestolen", herinnert Kenneth Branagh zich, die ook in februari in première gaat. Dood op de Nijl nieuwe bewerking van de romans van Agatha Christie. “Maar bijna alles is veranderd, versterkt door de visie van het kind: de verheerlijking van mijn ouders (gespeeld door Jamie Dornan en Caitríona Balfe), de explosie van gevoelens. Na 50 jaar is er geen objectieve waarheid".
Het doel van Branagh was in ieder geval nooit om een verhaal te ontwikkelen op basis van feiten, maar op gevoel. Red wat er is gebeurd van de meest menselijke kant mogelijk, door humoristische momenten. De rellen, de loopgraven, de verhoogde muren zijn voor Buddy en zijn vrienden zoals een nieuw speelveld. Een territorium in de open lucht om door te gaan met het creëren van avonturen zoals hij die ziet op de andere plek waar hij geobsedeerd door is: de bioscoop. Gezien op televisie en op de grote schermen van die tijd.
Belfast Het is ook een eerbetoon aan de cinema. Naar de bioscoop waar Kenneth Branagh opgroeide met kijken, waarmee zijn geest als regisseur en acteur werd gevormd. "Mijn moeder hield van thrillers en mijn vader hield van westerns, en ik hield van beide", zegt hij. Als je je film in zwart-wit hebt geschoten, naast het genuanceerd met nostalgische herinneringen, is het een eerbetoon aan die films die je thuis op de zwart-wittelevisie hebt gezien. "Ik wist niet welke films in kleur waren", geeft hij toe. Alleen degenen die ik in de bioscoop zelf zag, zoals Chitty Chitty Bang Bang (inclusief in Belfast) of Gele onderzeeër.
Caitríona Balfe, Jamie Dornan, Judi Dench en de kinderen kijken naar 'Chitty Chitty Bang Bang'.
BELFAST VANDAAG
Branagh heeft ook Belfast gedaan met een boodschap van verzoening, om niet te vergeten wat er is gebeurd om te weten hoe ver ze zijn gekomen Noord Ierland. Hij bracht de film in première op het Belfast Film Festival en de reacties waren unaniem.
“Dit is niet alleen mijn verhaal, het is het verhaal van iedereen. Ik was op zoek naar universele punten, iets buiten mijn familie”, zegt hij. “De reactie die ik in die pas had was: veel emotie, alle, katholieken, protestanten, jong, oud, ze waren trots.”
wanneer ze elkaar nu ontmoeten 50 jaar bloedige zondag, een van de meest gewelddadige afleveringen van het hele Noord-Ierse conflict, klaagt Branagh dat wat zijn film vertelt nog steeds relevant is omdat het nog steeds gebeurt. “De dag voor die show in Belfast was er een rel, kleiner, godzijdank, maar op dezelfde plek. De wereld is erg gepolariseerd en de zekering licht helaas snel op”.
Jamie Dornan en Jude Hill, vader en zoon.
De film begint in kleur. Van Morrison speelt en laat ons dat Belfast van nu zien. Kalm. "Dit zijn voor mij speciale plekken die in die beelden voorkomen", zegt hij. Ook plekken die de stad definiëren.
“Kranen domineren altijd de skyline van Belfast, de scheepswerf is een andere belangrijke plaats in de stad, misschien wel degene die het het meest bekend maakt, omdat het daar is gebouwd De Titanic. Elke zomer vertonen ze daar de film, het is grappig om daar trots op te zijn als we allemaal weten hoe het schip is beland, maar zoals ze daar zeggen, we hebben de ijsberg niet gebouwd”, lacht hij.
“De rest van de montage van afbeeldingen is een impressie van wat Belfast voor mij was, een stad: sprookjesachtige plekken zoals het kasteel, de 19e-eeuwse architectuur en dan de arbeidershuizen, de graffiti... Mara, het platteland... Het is een plek die na zoveel jaren van geweld hij heeft een fragiele, onvolmaakte geest. Maar ik wilde aangeven dat het lang geleden is”.
Daarna montage in kleur, met de cartouche 15 augustus 1969 start de zwart-wit afbeelding. De straat kon niet op de echte locatie worden gefilmd, maar werd steen voor steen herbouwd door Farnborough Airport in Hampshire (Engeland).
Kenneth Street, de eerste rellen.