De steden waarin we leven, de steden die we bewonen, Ze worden onderdeel van onze identiteit. Door lange tijd met hen om te gaan, onvermijdelijk ze worden een deel van ons wezen.
Het lawaai dat ze manifesteren, ook hun stilte, de temperatuur die hen omringt, hun verleden, hun samenleving (en vuil), zijn structuur en meerdere andere kenmerken vormen ons volgens zijn grillen, ze beïnvloeden ons Maar we nemen ze ook in ons op als we elkaar ontmoeten.
Zo ontstaat er een soort symbiose, feedback tussen het individu en de plaats. Een ervaring die Daniel Saldana Parijs komt tot uiting in zijn nieuwe werk, Vliegtuigen die over een monster vliegen (Anagram). Een boek vol autobiografische teksten, heel verschillend van elkaar, waarin de rode draad zijn de steden waarmee hij een persoonlijke relatie heeft gehad.
De schrijver Daniel Saldaña Parijs.
Schrijven over een stad, dat wel. Van Mexico-Stad tot Madrid, van Cuernavaca naar Montreal, bezig tussenstop in Havana, Daniel Saldaña Paris vertelt hoe zijn ervaring in deze steden was, het vormen van het schrijven naar wat elke stad bood.
Zo zijn er hardere teksten waarin de schrijver “voelde dat hij meer to the point moest gaan. En anderen die me in staat stellen om meer te wandelen, vertrekken en terugkomen, sinds dit was de stijl van de wandeling door de straten. Op deze manier heb ik geprobeerd deze ruimtes vanuit heel verschillende vlakken te benaderen: het historische, het reële, het politieke en het fictieve”, vertelt Condé Nast Traveler.
DE B-KANT VAN DE STEDEN
Het deel dat Daniel Saldaña Paris ons laat zien over steden Het is niet de mooiste of de meest toeristische, maar eerder een gezicht b. Ruimten die we uiteindelijk meer bezoeken dan degenen onder ons die erin wonen, omdat het een lang verblijf vereist om ze te leren kennen.
“Ik vind de steegjes leuker dan de grote lanen. Iets wat met mijn persoonlijkheid te maken heeft. Over het algemeen kom ik altijd op dezelfde punten terug. Het zijn plekken die mij direct aanspreken. Ze kunnen lelijk zijn of niet zo lelijk, maar ik vind er altijd schoonheid in”, stelt hij.
plaatsen zoals het gebied van de verlaten fabrieken Montreal, die tijdens het industriële tijdperk hun hoogtijdagen beleefden en die nu zijn omgebouwd tot een ruimte gewijd aan de wereld van de kunst. “Ik ben geïnteresseerd in die ruimte, met alles half verroest, waar vochtigheid de hoofdrol speelt. Het trekt mijn aandacht visueel, maar ook het type sociale dynamiek die ze hun inwoners opleggen. Er zijn er veel die zijn omgebouwd tot kunstenaarsateliers, wat het een speciale vidilla geeft. Daar worden ook veel concerten gegeven”, zegt de schrijver.
Uiteindelijk gaat het om plaatsen die spreken over de geschiedenis van steden, maar die ook hun heden configureren.
Wat lawaai, zeer constant in verschillende fragmenten van het boek. Daniel Saldaña Paris spitst zijn oren om ons te vertellen hoe ze klinken. Zo oorverdovend dat Mexico-Stad zo oorverdovend kan zijn, dat de schrijver door de straten loopt en luistert naar hoe andere steden klinken.
Mexico Stad
“Ik heb heel weinig tolerantie voor lawaai en Mexico-Stad is erg lawaaierig. Na een tijdje in de winter van Montreal te hebben geleefd, waar de sneeuw veel van het geluid absorbeert, Teruggaan was een schok. Als je met het openbaar vervoer gaat, is het onmogelijk om te lezen omdat iedereen luistert luide muziek. Ik heb geprobeerd om dat vreugdevolle punt ook hierin te vinden”, zegt hij.
HET MINDER TOERISTISCHE DEEL VAN DE SCHRIJVER
En, net zoals hij doet wanneer hij schrijft over een stad en haar ingewanden, laat Daniel Saldaña Paris ook het minder toeristische, minder aangename deel zien. Een gewilde tentoonstelling, sinds hij was geïnteresseerd in kwetsbaar zijn. “Ik denk dat autobiografisch schrijven die kant op moet gaan. Het schrijven van een aantrekkelijk personage dat iedereen zal bevallen, interesseerde me niet, maar eerder de tegenovergestelde operatie”, verduidelijkt hij.
Een Daniel Saldaña Paris die op verschillende niveaus, in verschillende lagen te zien is, en waarin zelfs hij zichzelf vaak niet herkent. Iets dat misschien te wijten is aan het effect van op verschillende coördinaten te hebben gewoond en die zijn redding vindt “in de boeken, de muziek waar ik naar luisterde, enkele herinneringen waardoor ik mezelf herken in die andere persoon die ik in het verleden was. Ik wilde dat gevoel van vreemdheid in het boek komen.”
Vliegtuigen die over een monster vliegen
Iets dat misschien ook te maken heeft met het schrijven zelf, dat ons vaak dwingt om ons eigen leven te fictionaliseren, ook al proberen we onze eigen biografie te vertellen. Het feit van het zoeken naar een orde, van het geven van betekenis aan een tijd, het verliest uiteindelijk een bepaalde realiteit van het verhaal.
“Dat is een van de thema's die in het boek aan bod komen. Dat Hoezeer je ook schrijft over echte onderwerpen, literatuur impliceert het opleggen van een structuur, omdat het leven slechts een begin en een einde heeft. Daarom moet je kleine structuren bedenken om er orde en betekenis aan te geven. Ik denk dat dat een manier is, ik weet niet of het fictie is, maar het is literatuur. Y Dat is waar de reflecties die ik in het boek uitvoer beginnen over de mate waarin wat ik vertel waar of onwaar is", eindigt de schrijver.