Zijn meest iconische werk? De Rode Muur van Calpe
Ricardo Bofill is de beroemde architect van de rode muur van ** Calpe **, een van de meest gefotografeerde hoeken van onze geografie. Maar zijn bijdrage aan de wereld van de architectuur is veel meer dan dat iconische pastelkleurig gebouw. Ondanks werd verbannen uit de Barcelona School of Architecture om politieke redenen slaagde hij erin zijn droom waar te maken en in Genève af te studeren.
Al op jonge leeftijd begon hij grote architecturale projecten op zich te nemen. Het wonderkind van Bofill was zelfs zo dat toen zijn collega's nog aan hun afstudeerprojecten werkten, hij al bezig was met het ontwerpen van huisvesting om het probleem van de buitenwijken op te lossen in de steden.
Het wooncomplex La Manzanera, in Calpe
Van zijn neo-Moorse begin tot zijn neoklassieke fase, via zijn avant-garde en meest recente fase, de Uitgeverij Gestalt heeft in een prachtige handleiding getiteld Ricardo Bofill Visions of Architecture het traject van de beroemde postmodernistische architect verzameld. Het boek komt dit jaar uit, ter ere van zijn 80ste verjaardag: 7 maart in Europa en 8 mei internationaal.
In 1963 Bofill besloot om zijn Architectuur Workshop , rekenend op een jong multidisciplinair team dat hem in staat zou stellen de kunst van het ontwerpen en bouwen van gebouwen perfect onder de knie te krijgen: ingenieurs, stedenbouwkundigen, sociologen, schrijvers, filmregisseurs en filosofen.
Het kantoor, gevestigd in Barcelona , is al 40 jaar toegewijd aan stedenbouw, architectuur, park- en tuinontwerp en interieurontwerp.
Bovendien besloot hij in 1978 om **een tweede architectuurstudio in Parijs** te openen vanwege talrijke opdrachten in verschillende Franse steden. Daar wijdde hij zich aan het maken van huizen met een duidelijke invloed van de Gallische monumentale architectuur , Wat Le Palais d'Abraxas .
Wist je dat het W hotel in Barcelona het werk is van Bofill?
Het werk van Bofill is niet alleen gekenmerkt door de cultuur en architectuur van het verleden , maar het is ook een duidelijke weerspiegeling van zijn interesse in nieuwe trends. Als er iets is dat de architect definieert, is het zijn betrokkenheid bij sociale bewegingen van zijn tijd.
Bofill sociale huisvesting in Dakar (Senegal)
Wat betreft zijn invloeden, tijdens zijn vroege jaren, wilde de kunstenaar de essentie van traditionele Catalaanse architectuur. Later begon hij zich te concentreren op stedenbouwkundige vraagstukken op lokaal niveau , met behulp van een methodologie om ruimte te beheren op basis van pure geometrie, Walden 7 een duidelijk voorbeeld.
“Onze geometrie integreert complexere generatieve figuren en getallen. Tussen deze, het gouden getal, die vooral klassieke architecten aangingen: de wereld ordenen volgens de verhoudingen van het menselijk lichaam ”, legt Bofill uit in zijn reflectie op architecturale compositie.
"De beroemde tekening van Leonardo da Vinci , waaruit blijkt dat de studie van de verhoudingen van het menselijk lichaam de wetten onthult die ook werden gebruikt bij de bouw van kerken of steden van die tijd”, voegt hij eraan toe.
Erkenningen voor het uitstekende werk van Bofill zijn er in overvloed. Zijn onderscheidingen omvatten onder meer Creu de Sant Jordi -toegekend door de Generalitat de Catalunya in 1973- en de Vittorio De Sica-prijs voor architectuur (2009), de laatste die hij heeft ontvangen.
Walden 7, een van zijn grote uitdagingen
Op zijn beurt kan hij ook bogen op de volgende titels: in 1985 werd hij verkozen tot erelid van het American Institute of Architects, **is Doctor Honoris Causa van de Universiteit van Metz, Frankrijk ** **(1995) ** ; en Officier de l'Ordre des Arts et des Lettres, van het Ministerie van Cultuur van Frankrijk (1988).
Zijn interesse in stedelijke problemen in ontwikkelingslanden heeft hem naar bestemmingen gebracht zoals: Algerije , waar hij zijn stempel achterliet in de vorm van sociale huisvesting , culminerend in zijn werk met de bouw van de Agrarisch dorp Houari Boumédienne in het zuidoosten van het land.
Paleis van congressen van Madrid
De Place de l'Europe in Luxemburg ; de uitbreiding van de Castellana in Madrid ; de centrale slagader in Boston ; luchthaventerminal 1 Barcelona ; culturele, sportieve en commerciële voorzieningen in Europa, de Verenigde Staten en Azië; sociale woningbouw in Dakar, Stockholm , ** Peking ** ** of Parijs ** ; kantoortorens in Verenigde Staten van Amerika , Frans Spanje…
Van de helderheid van de Middellandse Zee tot Tokio , gaat voorbij Warschau . Bofill kent geen grenzen of grenzen, en dit zijn slechts enkele van de werken die het bewijzen. Zullen we de rest te weten komen?
*** Dit zijn de meest spectaculaire werken van Ricardo Bofill **
Liefhebber van architectuur, dit is het boek waar je op zat te wachten