Calella de Palafrugell
Drie dagen gaan een lange weg. Zeker als je een racewagen hebt die op diesel rijdt en een natuurlijke en onherstelbare gehechtheid aan de geest van On the road (tegen betaling, in deze delen). Om de kilometers aan voordelen van de Beneden-Ampurdán af te leggen, zou het maanden duren achter het stuur. We brengen honing op je lippen met dit sappige voorgerecht in een regio die vandaag de dag een thuis is geworden en een maatstaf voor 's werelds gastronomische elite.
PALAFRUGUELL, DE WIEG VAN HET GENIUS
Op 8 maart 1897 zag dit kleine stadje in Bajo Ampurdán de geboorte van een van de beste humanisten van de intellectuele oogst van het land die de 19e eeuw heeft opgeleverd. Het talent van de schrijver en journalist Josep Pla zou vruchten beginnen af te werpen op 49 Carrer Nou. Tegenwoordig wijdt de stichting die zijn naam draagt (Carrer Nou, 51) haar werk aan de bescherming en promotie van het enorme werk van de productieve Empordà-inwoner met een agenda die onder meer literaire en journalistieke activiteiten, routes door de omgeving, tentoonstellingen en zelfs gastronomische symposia.
Een manier om alle pracht van deze kilometers kustlijn waar te nemen, is door de Camino de Ronda te nemen, een zanderige wandeling parallel aan de zee die geboren in Calella de Palafrugell en stierf op de Llafranc-promenade. In de kleine jachthaven vindt u de trap die leidt naar de vuurtoren van Sant Sebastià uit 1857, op een hoogte van 178 meter boven de zeespiegel. Op de top, het exclusieve viersterrenhotel Far (Muntanya de Sant Sebastià, Llafranc) Het heeft het beste uitzicht op de stranden van Palafrugell en omgeving. En aangezien we ons in een van de best bedeelde regio's op gastronomisch niveau bevinden, heeft Toy Sáez, de chef-kok van zijn restaurant, een plaats voor zichzelf veroverd onder critici en diners van hier en daar met zijn rijstgerechten, vis gekookt tot perfectie en zeevruchten van de naburige vismarkt van Palamós.
Het restaurant Pa i Raim (Torres Jonama, 56) beleeft zijn beste moment in de voormalige residentie van het Empordà-genie. Een herenhuis, royaal van formaat, gerund door hun nakomelingen en gespecialiseerd in een uitstekende marktkeuken, **dezelfde die deze regio naar de top van de wereldkeuken heeft gebracht**. Wat mag je niet missen? Een van de drie menu's (pica pica, seizoensgebonden of proeverij) in een lommerrijke tuin vol lyrische connotaties.
Als Toscane een zee had, zou het zo zijn
PALS, EEN VILLA OM 'IK DOEN' TE ZEGGEN
Vanaf Palafrugell, ongeveer zeven kilometer richting Girona, wonen landen , a heerlijke middeleeuwse site met de kerk van San Pedro, een van de meest charmante parochies die ik me kan herinneren. Het is raadzaam om de auto bij de ingang van Pals te parkeren en, met passend schoeisel, naar de parochie te gaan door de geplaveide straten van de Gotische wijk, met zijn halfronde bogen en okerkleurige stenen gevels. die zo aan Toscane doen denken. Vanaf de Torre de las Horas, een romaans bouwwerk gebouwd tussen de 11e en 13e eeuw, of vanuit het oogpunt van Josep Pla, is het gemakkelijk voor de verbeelding om te overwegen de erotische velden van de Ampurdán, het strand van Pals en, daarbuiten, de Medes-eilanden, is een kleine archipel sinds 2010 uitgeroepen tot een marien natuurlijk juweel.
De hellingen van de kronkelende straatjes van Pals zijn een soort stadstriatlon die uitmondt in een plotselinge eetlust. En als er een bedevaartsoord is, met toestemming van de priester van de parochie van San Pedro, dat is Vicus (Enginyer Algarra, 51), de gastronomische beloning voor wie de stranden van de Costa Brava even verlaat. Wat vroeger het familiehostel van Can Barris was, is nu een elegante ruimte gespecialiseerd in de Catalaanse keuken, gerund door Elisabet en Gerard sinds 2011. De culinaire capriolen worden geregisseerd door de chef Damià Rafecas, uit keukens zoals ABaC, Sant Pau , L'Esguard en El Racó d'en Freixa. Het is de moeite waard om een tafel te reserveren voor een van hun bijpassende diners met wijnen uit de regio.
Een straat in Pals
AIGUABLAVA EN HET BELOOFDE ZWEMBAD
Begur, de laatste halte op onze korte route, inspireerde de titel van een van de verhalen van Pla (Een van Begur), en die deel uitmaakt van Vijf verhalen over de zee, een compilatie van kronieken die de sfeer van deze regio van Girona illustreren door zijn licht, het klimaat, de vissersdorpen , die unieke cultuur en filosofie van een ontspannen leven.
Er zijn acht stranden en baaien geregistreerd in de gemeente Begur. Van noord naar zuid, het uitgestrekte strand van Racó, de nudist Illa Roja en Sa Riera, het dichtst bij de stad Begur. In het oosten, Aiguafreda, bewaakt door de berg Rodó, en Sa Tuna, moeilijk toegankelijk. Aan de zuidkant van de kust van Begur, Playa Fonda, dat bijna maagdelijk blijft, en Fornells, de baai waar de kustlijn van Empordà officieel werd genoemd: Costa Brava.
Onze laatste stop is te wijten aan een opwelling van romantische ondertoon. De prijs aan het einde van de weg reageert op de naam van Aiguablava, de meest zuidelijke baai van de gemeente, aan de voet van een steile klif. Met fijn zand en kristalhelder water wordt het strand begrensd door een uitbundige natuurlijke omgeving die nauwelijks is ontwikkeld. Tussen de schaarse architectuur valt een historisch familiehotel op. De emblematische Aigua Blava, opgericht door Clara Capellà in 1934 en tot op de dag van vandaag gerund door dezelfde familie, wordt uitgeroepen tot winnaar in de categorie mooiste panorama van de baai van Aigua Blava. De chef-kok, Lluís Ferrés, toegewijd aan de traditionele Catalaanse keuken, heeft het respect verdiend van fijnproevers en experts in een regio die op zijn minst de hoogste uitmuntendheid eist in zijn keukens.
Een prijs voor wie vroeg opstaat: vanaf het hotel leidt een onopgemerkte onverharde weg naar een natuurwonder (zoals geïllustreerd op de laatste foto) waarvan ik de naam niet wil onthouden. In Bajo Ampurdán, ja dat doe ik.
Het natuurlijke zwembad van Begur