Onder de beschutting van glooiende heuvels, sporen van geschiedenis en thermale baden wordt de Costa Ricaanse Gold Grain verbouwd
"Voor elk kopje zetten we een theelepel koffie, en nu schenken we het zodat je kunt zien hoe het klaar is." Joanna, met het vertrouwen van iemand die al heel haar leven hetzelfde ritueel uitvoert, begint het hete water over de druppelaar te gieten, een uniek apparaat dat bestaat uit een houten structuur en een filterdoek dat alle ogen trekt. Er begint een intens, bedwelmend aroma uit te komen. Zo bijzonder, zo indringend, dat we het bijna kunnen proeven…
Maar hey, wat is dit voor lekkers?
Nou, het genot is niemand minder dan de Golden Bean, zoals de beroemde Costa Ricaanse koffie bekend staat. Dezelfde die in deze landen begon te worden verbouwd, die van de Orosi-vallei, in 1850, ter bevordering van de sociale en economische ontwikkeling van het land.
Een arbeider verzamelt de vruchten van de koffieplant in de Orosi-vallei
Slechts 35 kilometer van San José -afstand die in de tijd, ha!, zich vertaalt in een uur- en omringd door oneindige koffieplantages, verovert dit aardse paradijs voor zijn weelderige landschappen, maar ook voor rijke schatten zoals degene die de bloemrijke beker vult die we nu in onze handen houden.
We geven een eerste slok aan degene die overwogen wordt een van de beste koffie ter wereld net als Joanna schikt op een van de tafels van Waar is jouw Agüela , zijn bedrijf, een gastronomisch festival van die van aúpa: hun kaas- en bonentortilla's en hun empanadas, Ze laten ons direct verbinden met dat Costa Rica van oorsprong. Die van tradities die op een langzaam vuur op fornuizen en grills worden gekookt. Degene met de meest authentieke smaken van dit land.
Nou, alles is in orde. Nu, laten we doorgaan.
EN VAN KOFFIE NAAR ERFGOED
Orosic is een van de belangrijkste steden van de vallei die dezelfde naam draagt, in de provincie Carthago. met nauwelijks 5.000 inwoners, zijn gammele straten worden geflankeerd door gekleurde huizen en af en toe een gebouw in koloniale stijl. Het belangrijkste is zonder twijfel: de kerk van San José Orosi, een volledig architectonisch overblijfsel gebouwd in 1743 door de Franciscaanse paters.
Een goed onderhouden tuin omringt het stenen pad dat ons naar binnen leidt, waarvan we onze ogen niet kunnen afhouden zijn uitbundige paradijsvogels. Ze lijken hier slanker te worden dan waar dan ook.
San Jose Orosi-kerk
Het gebouw is eigenlijk grotendeels herbouwd. Sterker nog, het staat gelukkig nog: vergaderen in een van de gebieden met de meeste seismische bewegingen in het land, Het is bijna een wonder. Het werd oorspronkelijk gebouwd in adobe en modder en het is de oudste actieve kerk in Costa Rica, waarvan hoewel de bossen niet bewaard zijn gebleven, de bodem wel overleeft: Sinds 1920 is het niet tevergeefs uitgeroepen tot Cultureel Erfgoed van Costa Rica. Binnen kijken we naar het bewerkte uit hout gesneden altaar en van buiten naar de oude huizen die de monniken ooit bewoonden, tegenwoordig zijn er een museum met interessante kunstwerken uit de koloniale tijd.
Terug op straat, en net toen we de toegangsboog naar het kerkterrein overstaken, kwamen we... een muurschildering die een afbeelding van de meest costumbrista vertegenwoordigt. Het is, merkwaardig genoeg, een interpretatie van de allegorie van koffie en bananen die wordt belichaamd op het plafond van het Nationaal Theater in de hoofdstad. Een door de geschiedenis geroemd werk dat eind jaren 60 de rekeningen van de 5 colones kwam sieren en waaraan men hier, in dit hoekje van de vallei, een eer wilde bewijzen.
Wat het lichaam op dit punt van ons vraagt, is om even te stoppen en om ons heen te kijken. We hoeven de stad niet uit om te voelen hoe dat landschap van glooiende bergen en koffieplantages werkelijk alles overspoelt. Terwijl we de route vervolgen, wordt één scène constant: die van robuuste boeren die zakken en zakken vol koffie op tractoren laden. De oorsprong van een hele cultuur.
Deze muurschildering is een interpretatie van de allegorie van koffie en bananen die is belichaamd op het plafond van het Nationale Theater in de hoofdstad
EEN REIS NAAR DE INGEBOUWEN
De Orosi-vallei bevindt zich precies op de plaats waar een breuk in de tektonische plaat zorgt ervoor dat het water van het gebied tot grote diepten sijpelt. In de ingewanden van de aarde bereiken ze plotseling zo'n hoge temperatuur dat ze door het drukverschil krachtig uitspruiten midden in het regenwoud. En ze doen het en bereiken -oog - 74 graden. Wat houdt dit in? Nou, iets waar we van houden: dat het gebied bevolkt is met thermale waterbaden, ideaal voor het nemen van een zeer uniek bad.
Calcium, magnesium, natrium, kalium, aluminium, sulfaat of zink zijn slechts enkele van de mineralen waaruit dit warme water bestaat waarvan de eigenschappen niet alleen de weefsels van de huid verrijken, maar ook de zintuigen stimuleren en ervoor zorgen dat het een plezier wordt om ze binnen te gaan.
Dat is dus precies het eerste wat we doen zodra we voet aan wal zetten Hacienda Orosi: trek ons badpak aan en dompel ons, heel beetje bij beetje, onder in zijn zwembaden.
Gelegen aan de rand van een heuvel, het uitzicht op het koffielandschap, evenals de Cerro Barba de Viejo en de vulkanen Irazú en Turrialba, ze zijn om ze niet te willen verlaten. Vijf zwembaden met vijf verschillende temperaturen die variëren tussen 32 en 38 graden: de genade is om ze een voor een te proberen, terwijl we ons gewoon beperken tot gelukkig zijn.
Hoewel voor geluk, degene die wordt ervaren zittend aan de tafel van zijn restaurant. In Orocay speelt de chef-kok met de smaken van de vallei in een perfecte combinatie tussen het lokale en het internationale die aanleiding geeft tot gerechten die even suggestief zijn als pejiballe crème —typisch fruit van het land en essentieel in het Costa Ricaanse dieet—, de aardappelknoedels of —aandacht— yucca gevuld met gesnipperd rundvlees met chipotle chili vla.
Naast het schitterende terras met uitzicht, een oud koloniaal huis van meer dan 100 jaar maakt onze absolute verliefdheid op de plaats compleet. erin blijven? Misschien is het buiten ons budget, maar natuurlijk zijn er mensen die met alle wetten van dit wonder hebben genoten. George Clooney, Steven Seagal of onze landgenote Carmen Maura waren enkele van de gelukkigen.
VAN RUINSNES EN KOFFIE —JA, MEER KOFFIE—
De uitzichtpunten met uitzichten die het waard zijn om in te kaderen, verschijnen eindeloos langs de paden die de vallei omringen en er is geen bocht die geen nieuwe ansichtkaart onthult die ons verleidt om te stoppen. Wanneer we ons realiseren, hebben we bereikt de ruïnes van Ujarras.
De magie van het betreden van de ruïnes van Ujarrás
degene die was de eerste kerk in Costa Rica Het is gelegen in de stad waaraan het zijn naam dankt, ook in de provincie Cartago. Om toegang te krijgen we liepen door een lommerrijk park dat deel uitmaakt van de omheining, - die overigens vrij is om naar binnen te gaan -, net als de wolken dichterbij komen en een fijne regen ons begint te verrassen.
De tempel het werd gebouwd met kalk en steen in 1686 en was actief tot 1840, toen het werd verlaten. De druppels die onze kleding beginnen te doordringen, houden ons niet tegen omdat we ons verliezen tussen nauwelijks ondersteunde muren en gevels die worden overspoeld door vegetatie. Het belfort van de kerk heeft het verstrijken van de tijd weten te doorstaan en is nog bijna compleet.
Met het geluid van regen die de bomen en de grond raakt, waarin zich snel enorme plassen hebben gevormd, we voelen dat speciale magnetisme dat de ruïnes van Ujarrás uitstralen. Die charme die typisch is voor ruimtes met geschiedenis. Een beeld dat ons in gedachten vergezelt, zelfs wanneer we, opnieuw op de weg, naar het punt en het einde van onze route gaan.
En wat is een betere manier om de dag af te sluiten dan op dezelfde manier waarop we hem begonnen: met koffie. Want het blijkt dat slechts 5 kilometer van Ujarrás Christina boerderij, een familieproject dat Ernie Carman en Linda Moyher al jaren produceren een weelderige, in de schaduw gekweekte biologische boon.
De Orosi-rivier beeldhouwt de landschappen van de gelijknamige vallei
Hier, in een ruimte die ze hebben kunnen omtoveren tot hun eigen huis, geen plaats voor pesticiden of herbiciden: een fundamenteel detail dat ertoe heeft bijgedragen dat de natuurlijke habitat die in de loop der jaren is ontstaan, is geworden het zoete huis van duizenden trekvogels die op weg naar Noord-Amerika hier een tussenstop maken.
En waar vertaalt zich dit in? Nou, na rekening te hebben gehouden met —aandacht— tot 318 verschillende vogelsoorten op het terrein. Vogels die zich onder meer voeden met dat gras dat in het wild groeit en met de insecten die in zijn ecosysteem leven.
We kennen het systeem van oogsten, drogen en malen van deze gewaardeerde koffie volgens de uitleg van onze gidsen. voor ons, een prachtig natuurlijk Eden om afscheid te nemen van de Orosi-vallei.
Dat wel: met een kopje koffie in de handen. Er zou meer ontbreken.