Een dierenarts in Bourgondië.
De landelijke dierenartsen het zijn helden. Zo simpel en duidelijk zegt de regisseur julie manukian in zijn film, Een dierenarts in Bourgondië .“Het zijn mensen die hun leven geven ten dienste van anderen. Ze werken in moeilijke omstandigheden, met gekke uren, en ze krijgen salarissen die niet passen bij de enorme inspanning die ze hebben moeten leveren om hun diploma te halen, aangezien het een van de moeilijkste beroepen is”, legt hij uit.
De regisseur zelf was zich niet bewust van de wereld en het leven van deze helden voordat de film in opdracht werd gegeven, maar toen ze eenmaal aan de slag was, ontdekte ze een gilde opgeofferd, fundamenteel en met uitsterven bedreigd. "Een landelijke dierenarts moet weten hoe praktisch alle dieren moeten worden behandeld, al dan niet huisdieren, gezelschapsdieren of wilde dieren, zonder de exotische soorten te vergeten. Moet dag en nacht beschikbaar zijn, zowel om leveringen bij te wonen als voor andere noodgevallen. Naast het helpen bij de geboorte, dragen ze ook de exorbitante verantwoordelijkheid van het recht op euthanasie dat hun patiënten hebben', legt hij uit.
Honden liefde.
Of zoals een van de hoofdrolspelers van Een dierenarts in Bourgondië zegt: “Het is niet gemakkelijk, noch prestigieus, noch wordt het goed betaald. We genezen hun metgezellen, hun levensonderhoud, de kinderen die ze niet hebben gehad en de stellen die ze hebben verloren. Zonder hen zou de landelijke wereld een beetje meer worden geleegd.
Maar het zijn er steeds minder. Het is een realiteit die de film als uitgangspunt gebruikt. Nico (Clovi Cornillac) hij is de enige dierenarts in een landelijke regio, met boerderijen en runderen, die 40 kilometer in alle richtingen aflegt. En de film begint met de komst van wat eindelijk zijn werkpartner zou kunnen zijn, het verzorgen van huisdieren in de kliniek en het bijwonen van bevallingen op boerderijen. Maar deze metgezel Alex (Noemie Schmidt) ze is "een Parijzenaar die niet is voorbereid op de landelijke wereld". Onlangs afgestudeerd als dierenarts, zag ze prestige in het laboratorium, niet in de directe omgang met dieren.
Alex is dierenarts in Bourgondië.
Aan dit conflict voegt Manoukian anderen toe. Het wantrouwen van de mensen jegens Alex. Eerst, omdat ze een vrouwelijke dierenarts is. Waar is dit gezien? Zeg maar de inwoners van het stadje Mhère, in de Morvan. Ze zullen er wel aan moeten wennen, antwoordt ze. “80% van de diergeneeskundestudenten is vrouw. Omdat je meer verdient, studeren mannen bedrijfskunde.”
En dan, dat idee van de “dorpstoerist”, dat je een vreemdeling bent als je er alleen in de zomer naartoe gaat. Ondanks dat het pre-pandemisch is gefilmd, is de reflectie van A Veterinara in Bourgondië vandaag relevanter dan ooit: de noodzaak om terug te keren naar het dorp. De terugkeer naar die plaatsen die de moeite waard zijn en ons gelukkig hebben gemaakt, maar dat zijn we in de wervelwind van het versnelde, routineuze en stadse leven vergeten. Dat overkomt Alex als hij terugkeert naar dat kleine stadje en bos waar hij opgroeide en al zijn zomers doorbracht. Ze zien haar nog steeds als een toerist, maar ze weet hoe ze tafelvoetbal moet spelen en verdraagt het harde afvallen zoals al haar landgenoten.
Morvan, plaatsen die de moeite waard zijn om naar terug te keren.
HET LEGE FRANKRIJK
Manoukian en zijn team vielen een beetje bij toeval in de Morvan, een regio die bekend staat om zijn natuurpark, in het hart van Bourgondië, in de buurt van Dijon. Ze waren van plan om in de Jura te schieten, maar het was te ver van de boerderij die hen van de leidende dieren voorzag. Het was dankzij de Michelin-gids, een klassieker, dat ze de perfecte stad voor geschiedenis vonden: hier. “Het plein en het stadhuis leken op een westers decor”, zegt Manoukian. “Precies wat ik zocht. Voor het fotograferen in scope was het ideaal. Daarna toerden we het gebied en ontdekte ik de regio waar ik van had gedroomd, allemaal vol groen en water”.
Landelijke lifter.
“Het is een prachtige streek, een van de dunst bevolkte van Frankrijk”, zegt Clovis Cornillac, die goed bekend was in het gebied. "De natuur is subliem, de valleien erg zacht, maar, paradoxaal genoeg, het dagelijks leven is zwaar. Het klimaat is continentaal. De winters zijn meestal erg koud en de zomers verstikkend. De inwoners zijn gastvrij, schattig en ook heel sterk, want het kost veel kracht om daar te leven.” De boerderijen en steden zijn kilometers van elkaar gescheiden en er zijn steeds minder mensen die zulke offers willen brengen. “Om daar te blijven, moet je van de eenzaamheid houden”, dringt de tolk aan. Het was goed voor hem en de rest van de acteurs om die lucht in te ademen (ze verbleven tijdens de opnames op een camping aan een meer) om de behoeften van dit soort regio's op het scherm over te brengen.
Een dierenarts in Bourgondië wordt doodgeschoten in de Morvan.