Er is Segovia achter het aquaduct
Voor de Mesón Cándido lopen dagelijks races, klassen en manieren om de wereld te zien . Zelf ben ik bij verschillende bezoeken leden van de koninklijke familie tegengekomen, voetballers met een gouden bal, Hollywood-actrices, veel Japanners, nog een flink handjevol gepensioneerde boeren, groepen Indiërs en Afrikanen in veelkleurige gewaden, communies, excursies van school ...
Segovia, beginnend bij het aquaduct, is een goed geoliede toeristenmachine -met speenvarkensvet - die elke dag grote hoeveelheden bezoekers ontvangt en afscheid neemt die op zoek gaan naar de stad die niet verandert: het Romaanse Werelderfgoed, het Alcázar of de kathedraal. Dezelfde plaatsen die een beetje onopgemerkt blijven door Segovians, die bijvoorbeeld zelden Calle Real bewonen (degene die van Azoguejo naar Plaza Mayor gaat), maar er continu doorheen lopen. Ze wonen in een stad die geestelijk dichter bij Madrid ligt dan bij Valladolid, verrassend actief als het gaat om cultuur en met een ontstresste en speelse alledaagse geest , vervaardigd, samen met de verraderlijke Segovian constipatie, in de lucht van de Sierra. Een deel van dat Segovia, alledaags en buitengewoon, is wat aanwezig is in deze selectie van dingen die een Segovian doet.
1) San Frutos Pajarero . De patroonheilige van vogelaars heeft een standbeeld op een van de gevels van de kathedraal van Segovia waarin hij een boek vasthoudt. Daarin staat het leven en de dood van alle Segovians geschreven , die één keer per jaar (om middernacht op 24 oktober) aan zijn voeten samenkomen om te zien hoe San Frutos de bladzijde omslaat en de stad een nieuwe kans geeft.
2) Torrezno. De eigenaar van deze winkel staat bekend als Paco Cueros. Hij begon met het maken van handgemaakte leren voorwerpen die hem uit handen werden genomen en ging verder met enkele t-shirts waarin hij biggen (de onofficiële mascotte van Segovia) vermengde met actualiteiten, films of erg Segoviaanse en draagbare grappen. Het succes van de shirts deed hem uiteindelijk besluiten een winkel te openen in Cronista Lecea, tussen de Plaza Mayor en het restaurant Jose María. In de etalage speenvarkens als personages uit Tarantino of Woody Allen en kledingstukken met het “Castilla y Lechón”-logo.
3) Hotel Candido. De geschiedenis van de Mesón de Cándido begint net zo verbazingwekkend en eeuwig te worden als die van het aquaduct zelf . Men loopt door de kamers met uitzicht op de Romeinse gracht en vindt foto's van Cary Grant, Unamuno of Ronaldo. Cándido's familie - benoemde Mesonero Mayor de Castilla en vertegenwoordigd in een Segoviaans standbeeld dat het speenvarken splijt met een bord dat hij vervolgens brak, zoals zijn nakomelingen blijven doen - gastvrijheid beoefent naast het Aquaduct, maar ook in het minder bekende Hotel Cándido, welke biedt om speenvarken, spa en grote klassieke luchtbedden te combineren, een batch die past als een handschoen of een gelukkige spijsvertering.
Het mythische speenvarken van Mesón Cándido
4) Jose Maria-restaurant. Segovia is een van die gezegende steden waar ze met de drank een deksel op doen. Een royale dekking (meestal dubbel) en dat heeft niets te benijden aan de betalende. Een van de plaatsen waar het subliem wordt, is Jose María, een steakhouse dat Segovians zonder aarzeling zal aanbevelen. Vooral omdat de tapas al deze kenmerken hebben en de huiswijn Pago de Carraovejas is, waarvan de wijnmakerij eigendom is van Jose María.
5) Banketbakkerij Alcazar. Je moet fanatiek van snoep houden om meer dan één portie Segoviaanse punch te kunnen eten, de dooiercake, suiker en dan nog een dooier en suiker. Het overkomt mij, en als ik eenmaal oververhit ben, koop ik het meestal bij Alcázar, de banketbakkerij op de Plaza Mayor waar, zeggen ze, het is uitgevonden. Vooral in het weekend moet je vroeg opstaan om hier je stukje taart te halen.
6)WIC. Winter Indie City is een concertschema fel onafhankelijk en dat komt nu in de Beatroom terecht. Tot de lente staan Juanita and the Ugly Ones op hetzelfde podium als Havalina, The Mutant Children of Luis Brea.
7) Vindingrijkheid jongen. Julio Reoyo, die kreeg de eerste Segoviaanse Michelin-ster met zijn Villena-restaurant , is verantwoordelijk voor de keuken van het restaurant van het onlangs gerenoveerde Casa de la Moneda, in een idyllische wandeling, de Alameda del Parral, aan de oevers van de Eresma. Grote ramen en een lichte stroming in een ruimte die niet klassieker kan zijn: het oudste industriële gebouw ter wereld, gesticht door Felipe II om de munteenheid van het hele rijk te slaan. Reoyo's keuken heeft hier iets van, met wat grondstoffen gehecht aan de aarde en haar geschiedenis en waar de techniek licht probeert te zijn , alsof hij de smaak, de absolute hoofdrolspeler van de gerechten, niet in de weg wil staan.
De Segovia van de Segovians