Jaarlijks bezoeken meer dan 20 miljoen toeristen Venetië
De (weinige) inwoners van het centrum van Venetië hebben genoeg van wat ze "afhaal" toeristen noemen. Zij zijn degenen die er pas achter komen waar ze zijn geweest als ze de foto's hebben geprint of ontwikkeld dat ze ze de hele reis met hun neus aan de camera hebben gekluisterd, zonder met eigen ogen van de omgeving te genieten . De lokale bevolking mist een meer humane vorm van toerisme in hun stad, die ze in het verleden naar eigen zeggen hebben gekend. En ze geloven dat degenen onder ons die haar bezoeken een klein deel de schuld hebben.
Dat is althans het verhaal van de documentaire Das Venedig Prinzip (The Venice Syndrome), die zojuist is vertoond op het Karlovy Vary Film Festival. De regisseur van deze documentaire, Andreas Pichler, gebruikt Venetië als symbool om op grote schaal te reflecteren op een verandering die al in veel andere steden plaatsvindt**.** Er zijn steeds minder inwoners. Momenteel zijn er nog ongeveer 58.000 over en er wordt geschat dat er in 2030 geen van hen meer in het centrum zal zijn. De film is een eerbetoon aan dit met uitsterven bedreigde ras: de Venetiaan die zijn plaats van herkomst niet opgeeft, een enclave waar het buurtleven is ingestort onder invloed van de toeristenindustrie.
Iedereen die meer dan 24 uur in de Italiaanse stad heeft doorgebracht, zal dat echter hebben kunnen verifiëren vlakbij het toeristische rumoer van San Marcos bijna fantasmagorische gebieden zijn probleemloos te vinden, bijvoorbeeld in Giardini . Ook in La Giudecca en zijn eilanden die verlaten blijven (behalve enkele hotels in de buurt van de vaporetto-halte). Iets verder, in de buurt van Burano, is het eiland Torcello direct verlaten.
SEQUENTIE 1
Twee oude vrouwen begroeten elkaar en praten kort op weg naar de winkel in een typisch Venetiaans straatje wanneer op de achtergrond het silhouet van een schip van monsterlijke afmetingen verschijnt. Honderden toeristen stappen als mieren van dat cruiseschip af. Een bedelaar wacht hen op met een stuk karton waarop staat: 'Ik ben Venetiaans, maar ik heb geen hotel, geen gondel of souvenirwinkel.'
SEQUENTIE 2
Met evenveel ironie klaagt de bejaarde Tuddy Samartini dat jongere generaties zoals die van haar zoon niet kunnen leven waar ze zijn geboren. "Ze vluchten voor een lot dat hen dwingt om glazen figuren te verkopen die op een trottoir op een plein zitten", zegt hij. . Zelfs zij, een afstammeling van de Venetiaanse adel, is gedwongen een deel van haar huis aan de Via Nuova te verhuren aan enkele bezoekers van de stad, meer dan 20 miljoen per jaar. Hij doet dit om niet te hoeven verlaten wat hij beschouwt als een van de weinige gebieden die hem blijven herinneren aan het verleden.
SEQUENTIE 3
Giorgio genoot van de populariteit van de stad toen hij een halve eeuw geleden als gondelier werkte. Het was de tijd dat Amerikanen Venetië ontdekten om gefascineerd te zijn door de plaats en toen Joan Crawford over de grachten kon lopen. In de bar waar hij elke middag zijn vermout gaat halen betreurt dat het toerisme tegenwoordig zo haastig is, met sporadische bezoeken van slechts één dag en zo ver van de bezoeken die hij kende.
Maar welke fout hebben we, arme toeristen, dat we niet kunnen genieten van een langer verblijf? Klein beetje , behalve om de straatmuzikanten niet als menselijke jukeboxen te behandelen, zoals ons in de film wordt gevraagd. En degenen die het zich kunnen veroorloven om meer tijd in de stad door te brengen, investeren het liever in extravagante kostuumfeesten in palazzo's die er uiteindelijk uitzien als striptease-locaties.
Mensen uit Venetië zijn zich ervan bewust dat de prijsstijging in Venetië te wijten is aan: de groeiende verkoop van openbare ruimte aan particuliere instellingen (een van de meest recente een enorm postkantoor dat in handen is geweest van de Benetton-groep). Overheden verdwijnen uit de stad, alsof het geen deel meer uitmaakt van Italië, en bewoners volgen, door een gebrek aan infrastructuur die de private sector niet kan garanderen.
VOLGORDE 4
Flavio is een transporteur die praktisch op een schip woont. In zijn vijftigjarige leven heeft hij honderden bewegingen gemaakt en hij heeft gezien hoe de paleizen werden omgebouwd tot luxe hotels en de appartementen van zijn buren tot Bed & Breakfast . De volgende zet is weer van hem: hij kan de huurverhoging van zijn woning niet meer aan. In het huis aan de overkant laten zijn buren zich nauwelijks zien. Ze zijn Frans en gebruiken het huis alleen met Kerstmis en wanneer er een relevant cultureel evenement plaatsvindt. Het goede ding, zegt Flavio altijd optimistisch tegen zichzelf, is dat hij in zijn huis in het nieuwe deel van de stad de buren die de afgelopen jaren zijn verdwenen.