Dit is Sari, de oplichter.
"Geen katten, Istanbul zou zijn ziel verliezen." zegt de voice-over van een van de menselijke hoofdrolspelers van de documentaire _Kedi (Istanbul katten) _ (première aanstaande vrijdag 21 juli). “In Istanbul is de kat meer dan een kat. De kat vertegenwoordigt de onontcijferbare chaos, cultuur en essentiële uniciteit van Istanbul."
De katten het zijn illustere burgers van Istanbul omdat ze er al eeuwen in zitten. Ze waren er al lang voordat het van een gemiddelde stad met vier miljoen inwoners veranderde in de megastad van 20 miljoen die het nu is. En zo herinnert de directeur van Kedi het zich, Ceyda Torun die daar is geboren en getogen in de jaren tachtig in Istanbul tot hij vertrok toen hij 11 jaar oud was. En decennia later herinnert ze zich nog steeds die zwerfkatten die haar als kind gezelschap hielden.
Dit is Gamsiz, eigenaar van zijn straat.
Als je ooit Istanbul hebt bezocht, zou je het met haar eens zijn, en je zou beseffen hoeveel katten er door de straten lopen, en rust en vertrouwen met wat ze doen. Als je Istanbul nog niet hebt bezocht, zou je, en als je dat doet, zeker aandacht moeten schenken aan de meer inheemse buren die kunnen worden de koningen van een café, de koninginnen van een winkel of de keizerinnen van een bazaar.
Ceyda Torun en haar cameraman, Charlie Wuppermann, volgden twee maanden lang katten in de stad. Ze filmden ze met camera's die op hun hoogte waren geplaatst, om een andere stad te ontdekken, die vanaf de voeten van mensen te zien is. Ze zijn opgenomen met drones om hun te zien wandelingen langs kroonlijsten en zijn dutjes in luifels. Ze volgden hen door gaten die onopgemerkt blijven voor onze ogen en volgden hen door de nachten waarin velen muizen- en rattenvangers worden (dit Tom en Jerry-moment uit de film). En van al het materiaal dat ze kregen, besloten ze te volgen zeven katjes, met heel verschillende persoonlijkheden en geweldige verhalen die veel zeggen over de stad.
Siesta's in voortenten, altijd.
Zijn Sari (De oplichter), Bengu (De aanhankelijke), Aslan Parçası (De Jager) , psychopaat (De psychopaat), Deniz (de sociale), Gamsız (De Speelse) en Duman (De elegante). Ieder woont in een wijk volgens zijn persoonlijkheid.
Dunam woont bijvoorbeeld in Nisantasi , de meest elegante wijk van Istanbul, loopt daar als een heer en is verliefd geworden op een café-restaurant waar hij zeer verwend wordt. Hij komt nooit het pand binnen, hij klimt op een bankje en begint op het raam te tikken, zodat ze weten dat hij honger heeft. En nergens honger naar, eersteklas kalkoen en Manchego-kaas.
Sarı woont aan de voet van de Galatatoren en ze gaat alleen op zoek naar voedsel voor zichzelf en haar jongen, om het te krijgen doet ze alles wat nodig is. Hoewel ze al een winkelbediende heeft gewonnen die haar zo goed mogelijk verzorgt. psychopaat Ze is een jaloerse kat uit haar buurt, Samatya, een oude wijk van Istanbul, verdedigt haar eigen kat en houdt zelfs haar kattenechtgenoot op afstand.
'Dit is mijn straat,' zegt Psikopat tegen hem.
Voor de inwoners van Istanbul katten het zijn intelligente wezens, meer dan honden en bijna meer dan mannen. Volgens hen weten ze zelfs van het bestaan van God, en dat mensen zijn tussenpersonen zijn, terwijl voor honden mannen hun goden zijn. "Ze zijn niet ondankbaar", zegt een van de mannen in de documentaire. "Ze weten gewoon meer."
Dat is waarom Ze laten ze liever vrij als je ze in huis haalt, verliezen ze hun kattenkarakter, geloven ze. Hoewel katten, zo slim, urenlang naar hun baasje zoeken, die mensen die weten dat ze ze zullen verwennen als ze dichtbij komen en ze eten zullen geven als ze spinnen.
Kittens van Sari.
Nu de stad blijft groeien en gentrificeren, zoals de rest van de hoofdsteden van de wereld, vragen de inwoners zich af wat er met je katten zal gebeuren. Welnu, Istanbul zou zijn ziel verliezen, zijn eeuwige burgers. En zonder hen de straten van de bruisende stad lijken leeg.
Gatetes en Istanbul: de droom van een reiziger.