Monastiraki, het centrum van alles
Als je eenmaal in Athene je begrijpt alles: een mengelmoes van geluiden, van onstuitbaar leven, van mensen die zwermen door de aderen van deze stad waar het allemaal mee begon en het allemaal bewaard heeft in die stenen langs de weg die onderdeel blijken te zijn van de geschiedenis van de stad en beschavingen .
Hoe gaat het met deze stad? Wat is er zo pakkend aan? Het zal het geluid zijn van kombolois (die reliekhouders die mannen met één hand hanteren door op hun kralen te klikken, om ze te ontstressen, om ons te horen klappen en klappen) ; Het zal de nauwe behandeling zijn, bijna broer van uw buren, die met u in het Grieks spreken, maar al uw woorden willen begrijpen; Het zal zijn dat hier de nachten eindeloos zijn en hun feesten schurkenstaten zijn (lacht om Berlijn); Zou het kunnen dat zijn tegencultuur, zijn woede over de hond Loukanikos, zijn oneerbiedige en noodzakelijk strijdlustige karakter, in elke porie wordt ingeademd; Zal het zijn dat buiten de wijken van plaka Y Monastiraki , we zullen altijd de opstandige geest van Exarchia ; Het zal zo zijn...
Zou het kunnen dat we verliefd zijn op Athene en ondanks dat het een van de hoofdsteden is die het hardst getroffen is door de afgezaagde 'crisis', leidt het ons naar het licht als een vuurvliegje, genietend van een van de meest eerlijke, oprechte en ware steden in Europa. Zulke hoofdletters zijn er niet meer ; Er zijn geen hoofdsteden meer met dat bijna anarchistische respect tegen de invasie van grote ketens en de rechtvaardiging van hun eigen land. Je moet naar Athene gaan om te begrijpen hoe de hoofdsteden er vroeger uitzagen, toen hun stadswijken anders waren en persoonlijkheid hadden.
Athene is vroeger en nu rebel