Avonturen en tegenslagen in de Atlantische Oceaan
Het is moeilijk te weerleggen dat de mens welvarend is dankzij zijn ambitie om uitdagingen te overwinnen.
Het is deze aangeboren non-conformiteit die ervoor heeft gezorgd dat geografische, technologische en zelfs ideologische barrières zijn weggevallen, om een stap verder te gaan in de richting van deze moderne samenleving, duidelijk onvolmaakt, maar veel geavanceerder dan degene die we misschien nog maar een eeuw geleden hadden.
Veel van deze uitdagingen zijn echter eenvoudigweg aan de orde gesteld door de puurste liefde voor avontuur, vrijheid, gevaar en extreme situaties.
Dit zijn de redenen die vooral zijn verhuisd de gekke avonturiers die besloten de onmetelijkheid van de Atlantische Oceaan op de meest precaire en risicovolle manieren over te steken.
Sommige dromers die ervoor kozen om de grootste avonturen van hun leven te beleven in navolging van die Christoffel Columbus die in 1492 Amerika ontdekte. Dit zijn hun ongelooflijke verhalen.
Ga naar boven, ik neem je mee!
DE ONGELOOFLIJKE "MARCOS": TWEE ITALIANEN DIE DE ATLANTISCHE OCEAAN BOORD AAN BOORD VAN TWEE AUTO'S
Velen denken misschien dat de Italianen Marco Amoretti en Marco DeCandia werden geïnspireerd door de Disney-film, Chitty Chitty Bang Bang (1968), om te beslissen probeer de Atlantische Oceaan over te steken, van de Canarische Eilanden naar Miami, aan boord van een paar drijvende auto's.
Niets is verder van de realiteit, en soms Genetica en familiewaarden hebben veel te maken met een passie voor avontuur.
De vader van een van de jongens, Giorgio Amoretti, had in 1978 geprobeerd de Atlantische Oceaan over te steken, aan boord van een Volkswagen Kever, maar de Spaanse autoriteiten weerhielden haar ervan naar zee te gaan. Giorgio, een provocerende en non-conformistische kunstenaar met de burgerlijke samenleving, Hij was teleurgesteld, maar gaf niet op.
Eenentwintig jaar later wilde hij het opnieuw proberen, maar kreeg de diagnose terminale kanker en... zijn zonen namen het stokje over: Marco, Fabio en Mauro. Een vriend zou hen vergezellen: Van Candia.
Op 4 mei 1999 verstopte hij zich voor de Guardia Civil, de vier jongeren vertrokken van het eiland La Palma aan boord van een Taunus en een Passat gevuld met piepschuim -om ze te helpen drijven -, zonder motor, zonder mast, zonder roer en met slechts één zeil.
Marco Amoretti en Marco de Candia, na 120 dagen op zee te hebben doorgebracht
Op het dak van de voertuigen – die aan elkaar waren vastgebonden om niet te verdwalen – plaatsten ze een opblaasbare boot waarin ze sliepen. Het team voltooide 300 liter water, droogvoer, een satelliettelefoon (die, nadat hij nat was geworden, anderhalve maand niet werkte), een marifoon en een GPS.
Na 119 dagen en meer dan 5.000 kilometer driften, twee van de avonturiers –Fabio en Mauro moesten enkele dagen na ernstige darmproblemen de reis afbreken– Ze bereikten de stranden van het eiland Martinique, in de Caribische Zee. Dat was niet zijn doel geweest, maar de Atlantische stromingen besloten er anders over.
Aangekomen op Martinique was het gevoel bitterzoet, want ze hadden de prestatie geleverd en Fabio en Mauro stonden daar op hen te wachten. Hoe dan ook, goede oude Giorgio had deze wereld verlaten terwijl ze de oceaan overstaken.
De ongelooflijke "tekens"
Tijdens die 119 dagen in de Atlantische Oceaan hebben de Marcos stormen meegemaakt, problemen gehad met haaien, met de zon, met de golven en met duizend andere dingen, maar ze herinneren zich altijd het totale gevoel van vrijheid en avontuur dat ze hebben ervaren tijdens de meest onvergetelijke reis van hun leven.
Tot op de dag van vandaag is Marco Amoretti nog steeds gepassioneerd door "automares" – zoals zijn vader die autoboten doopte – en bijvoorbeeld in 2017, zeilde van Genua naar Sicilië aan boord van een Maserati met buitenboordmotor.
Nu zamelt hij fondsen in om de Atlantische reis voort te zetten waar hij was gebleven, namelijk de etappe van Martinique naar Florida. Dat heeft hij nog steeds aan zijn vader te danken.
STEVE CALLAHAN: 76 DAGEN SCHIPGEBRACHT IN DE ATLANTISCHE OCEAAN
Niet alle grote avonturen van het oversteken van de Atlantische Oceaan werden vrijwillig ondernomen. Steve Callahan is een Amerikaanse filosoof en scheepsingenieur die op 32-jarige leeftijd hij zeilde door Europa in de 'Napoleon Solitaire' ('Napoleon Solo'), een door hemzelf ontworpen en gebouwd schip.
Na een deel van de kusten van Engeland, Frankrijk en Portugal te hebben afgelegd, kwam hij op de Canarische Eilanden aan om te bevoorraden, enkele kleine reparaties uit te voeren en vertrekken naar het Caribische Antigua, alvorens naar huis terug te keren.
Steve vertrok op 29 januari 1982 vanaf het prachtige eiland El Hierro, maar de rust en het plezier van de reis eindigden in de nacht van 5 februari, toen stormachtige winden en een harde klap op de romp hij werd ruw wakker gemaakt.
Zonder zelfs maar te weten wat er was gebeurd (het blijft tot op de dag van vandaag een mysterie), Steve moest heel snel zijn opblaasbare reddingsboot te water laten en erop overstappen.
Callahan beschrijft zijn driftervaring voor studenten aan de North Yarmouth Academy in 2016
Van de 'Napoleon Solo' wist hij alleen wat eten, een container, wat navigatie-instrumenten, een EHBO-doos, een zaklamp en een overlevingsboek op zee, geschreven door Dougal Robertson, die 38 dagen op drift overleefde nadat zijn schip in 1971 zonk.
Dat boek heeft Steve veel geholpen, maar het waren vooral zijn vaardigheden en zijn geest die hem in leven hielden tijdens... de 76 dagen dat hij op drift was in de Atlantische Oceaan.
Zodra zijn boot midden in de nacht onder water verdween, voelde hij zich erg alleen, wanhopig en gedesoriënteerd. Hij moest een enorme mentale inspanning leveren om de eerste dagen niet te zinken.
Steven Callahan vertelt over zijn avontuur
Later begon hij zijn verstand te ontwikkelen en het advies in het boek van Robertson te gebruiken om drinkwater te krijgen met een door hem gemaakte zonne-distilleerder, een harpoen te maken van de fakkel en oefeningen te doen met armen en benen om niet vast te lopen.
Weerstond stormen, lekke banden (een van hen veroorzaakt door een haai die hij probeerde te jagen en die uiteindelijk de geïmproviseerde harpoen losliet en het rubber van zijn vlot doorboorde), de gure zon en vooral de meest wrede en absolute eenzaamheid, totdat een visser het vond in de buurt van de kust van het eiland Guadalupe.
In de loop van de tijd schreef Steve Callahan een boek over zijn avontuur – Adrift: Seventy-six Days Lost at Sea – en zelfs ontwierp een reddingsboot die in staat was om in alle reële behoeften van een schipbreukeling te voorzien.
Een paar decennia later is die boot gepatenteerd en gebouwd, met zulke nuttige en fundamentele dingen als een dak en een zeil. Hij zou een moord hebben gepleegd om dat kleine zeil te hebben terwijl hij verdwaald was in de uitgestrektheid van de oceaan.
KAPITEIN SWING
Op drift: zesenzeventig dagen verloren op zee (Steven Callahan)
DE ATLANTIS EXPEDITIE: DE ATLANTISCHE OVERKRUISING OP EEN PRIMITIEF VLOT
In 1984, net halverwege tussen het grote verdriet van de Malvinas en de overstromende vreugde van de "Hand van God" van de grote Diego Armando Maradona, Vijf Argentijnen trokken de aandacht van de wereld door de Atlantische Oceaan over te steken op een primitief blokvlot, zonder roer en met een enkel zeil.
Het idee was bedacht in de verbeelding van Alfredo Barragán, een jonge rechtenstudent die altijd geloofde dat er verschillende overeenkomsten waren tussen sommige punten van verschillende Afrikaanse culturen en de culturen van pre-Columbiaans Amerika.
Deze argwaan versterkte zich na een reis naar Mexico waar hij Olmeken sculpturen van zwarte mannen kon bewonderen. Zou het mogelijk zijn geweest dat Afrikaanse inwoners zo'n 3.500 jaar voor de beroemde ontdekking van Christoffel Columbus in Amerika waren aangekomen? Hij wilde laten zien dat het zo was.
Hij wilde het doen zeilen van de Canarische Eilanden naar Amerika aan boord van een boot die zo rudimentair was als die van de voorouderlijke Afrikanen. De Atlantische stromingen zouden de rest doen.
Verre van een aan het toeval overgelaten expeditie, Barragán besteedde maanden aan het ontwikkelen van het idee, het vormen van het team en het bestuderen van de mogelijke navigatie aan boord van het vlot.
Monument voor het Atlantis Mar del Plata-raft
Ze accepteerden geen sponsoring om het vlot te bouwen. De stammen werden als cadeau verkregen van een Ecuadoriaanse fabriek. De kaars had een traditie, want het was niets minder dan een van die van het oude en vooraanstaande fregat Libertad, geschonken door de Argentijnse marine.
Uiteindelijk creëerden ze een vlot van 13,6 meter lang en 5,8 meter breed waarmee ze zouden op 22 mei 1984 vertrekken vanuit de haven van Tenerife.
Daarnaast zijn ze erin geslaagd het avontuur aan te gaan om Félix Arrieta, de cameraman die de expeditie vastlegde, waarover in 1988 een documentaire werd uitgebracht.
De reis duurde 52 dagen en kwam aan op zijn bestemming in La Guaira, Venezuela, na eindeloze avonturen op zee te hebben meegemaakt. Vandaag kunt u het mythische vlot bezoeken in een museum in Dolores, de geboorteplaats van Barragán.
In Mar del Plata – de plaats waar de jonge man rechten studeerde en waar het idee van de expeditie werd gevormd – zijn er een sculptuur die ook een eerbetoon is aan Atlantis. De zin die zegt dat het het puurste motto van het avontuur weerspiegelt: "LAAT DE MENS WETEN, DIE MAN KAN".