Afscheid van de verhalenverzamelaar
ze zag het uitzonderlijke in het alledaagse , in het flauw, in wat we normaal over het hoofd zien. Die gezichtsscherpte was in werkelijkheid een aanklacht wapen.
Met Varda We reisden door Frankrijk, ontmoetten buren, arbeiders, verhalen uit het dagelijks leven, die ze vertelde met haar trillende handcamera en die onvoorzichtige en grappige shots. Meer dan eens vergat hij de camera uit te zetten en dat liet hij ons zien in de laatste editie van het stuk. Niets werd verspild alles maakte deel uit van die nauwe realiteit waarmee hij ons ondervroeg.
Agnes , als een van de oprichters van de Nouvelle Vague (laten we niet vergeten dat je film La Pointe Courte was voor à bout de souffle de Godard), heeft ons alles geleerd. Ongekunsteld. In zijn werk is de maximale kunstgreep de werkelijkheid, hoe ruw die ook mag zijn.
Niet tevergeefs, in 1977 bracht hij zijn film in première ** L'Une chante, l'autre pas (de een zingt, de ander niet) **, waar hij het recht van vrouwen opeiste om over hun lichaam te beslissen.
Agnès heeft ons alles geleerd: haar haar, het verstrijken van de tijd in de rimpels van haar handen, in de rimpels van haar ogen... Zelfs in de grillige vormen van de aardappelen die op de Franse velden worden verbouwd. Het was allemaal een excuus, een vergissing, tijd in de tijd doorbrengen.
In _Les glaneurs et la glaneuse (De arenlezers en de arenlezers) _ , zocht onophoudelijk naar die verzamelaars (van groenten en fruit, maar ook van afval, van voorwerpen...) en ze werd uiteindelijk 'verzamelaar' van ervaringen (die prachtige scène in de documentaire waar hij vrachtwagens van de weg haalt uit zijn auto en met zijn hand in de vorm van een O). Zoete, grappige scènes die zoveel vertegenwoordigden zijn manier van kijken naar de wereld.
Zijn laatste avontuur deed ons af en toe een traantje wegpinken in de bioscoop , omdat dat verstrijken van de tijd waar hij zoveel over sprak, voelbaar werd in zijn langzame stappen naar de zee, arm in arm met JR, zijn metgezel in de documentaire Visages Dorpen .
Agnès slaapt in een trein ('Visages Villages')
Een busje met een camera die grootschalige foto's print, reist door Frankrijk. Binnen, twee generaties en vier ogen (en een bril) die de verhalen achter de rimpels van de bewoners vertellen.
EEN Agnes Varda en de raadselachtige fotograaf **JR**, altijd beschut achter zijn zonnebril, een halve eeuw scheidde hen en, ondanks het grote leeftijdsverschil, deelden beiden een hobby: wees mensen-kijkers.
Varda, via haar banden; JR met zijn muurschilderingen. In Visages Dorpen , een film genomineerd voor Beste Documentaire tijdens de laatste editie van de Oscars, sloegen de handen ineen. In de woorden van Agnès was het doel: “fotografeer de gezichten zodat ze niet in de gaten van mijn geheugen verdwijnen” . Niet van ons.
Daarom gingen ze op hun vreemde roadtrip op zoek naar de verhalen van de mijnwerkers van Bruay-la-Buissière en gefotografeerd Jeanine, de laatste bewoner van de mijnbuurt die op het punt staat gesloopt te worden ; ze hebben de muren van de . nieuw leven ingeblazen onbewoonde huizen van Pirou-Plage met portretten van hun buren; en vulde de containers met Le Havre met foto's van de echtgenotes van de havenarbeiders.
Omdat zij, de onterecht vergeten gezichten, degenen zijn waarnaar ze zochten.
Maar dit werd ook een introspectieve reis waarin Agnès v keert terug naar plaatsen in zijn geschiedenis met fotografie en film : het graf van Henri Cartier-Bresson (en zijn vrouw, Martine) in Montjustin, die de race door het Louvre uit de film nabootst band om te scheiden door Jean-Luc Godard, en lijmen een foto die Agnès nam van Guy Bourdin in de bunker op het strand van Saint-Aubin-sur-Mer, in Normandië.
Het tij spoelde het papier Bourdin de volgende dag weg en liet een inktzwarte schaduw achter... Gelukkig was Agnès' scherpe camera er altijd om alles te vereeuwigen.
Agnes en J.R.
Een foto die Agnès nam van Guy Bourdin in de bunker op het strand van Saint-Aubin-sur-Mer, in Normandië