Biarritz: als Napoleon III zijn hoofd ophief...
Waar waren de laatste 50 jaar van de 20e eeuw voor? Welnu, naast het maken van vele doorbraken die de vooruitgang hebben gestimuleerd, om alternatieve culturen te laten bloeien in de rijkste steden . Zo ontstonden tussen de geplastificeerde droomstraten van saaie metropolen beetje bij beetje parallelle realiteiten, culturele bewegingen (zeer op muziek gebaseerd) die een alternatief weg van het classicisme geassimileerd door een meer geconsolideerde bourgeoisie en middenklasse . Maar pas op, we hebben het niet alleen over esthetiek waar onze grootmoeders bang voor zouden zijn, noch over schokken om het schokken. **En een van deze minder scherpe opties is surfen in Biarritz **.
Op papier zou Biarritz gesloten moeten zijn voor mensen met een inkomen per hoofd dat laag genoeg is om de euro's niet aan hun honderdjarig casino zonder spijt, dag na dag. Dit oude vissersdorpje werd in 1854 omgebouwd tot een kuuroord door de gril van een Spaanse vrouw: Eugenia de Montijo . De echtgenote van Napoleon III wilde haar zomers dicht bij haar land van herkomst en aan het strand doorbrengen, een wens die de toenmalige keizer van Frankrijk haar zonder meer inwilligde.
Casino Biarritz
Sinds deze datum, de reconversie van de stad was oogverblindend en vluchtig. Van de geur van de vismarkt ging het over op die van dure parfums en Parijse uitspattingen. Aan het strand werden verboden herenhuizen gebouwd, die een promenade vormden waar cache, sieraden en klasse werden getoond. Alles in de schaduw van de oude gril van de Spaanse gemalin, het paleis gelegen in de duinen van Lou Sablacat dat in 1881 werd heropend als het luxueuze Hotel du Palais . Tegenwoordig is het de grote architectonische attractie van Biarritz, met zijn zoutwaterzwembad dat grenst aan de zee.
En toen kwam 'Feest'
De volgende 100 jaar wijdde Biarritz zich aan ingetogen losbandigheid en toerisme, wegblijven van oorlogsvoering en dienen als een toevluchtsoord voor rijke vluchtelingen die weigerden de vijver over te steken. Hemingway wist het goede leven tijdens de hoogconjunctuur weer te geven in zijn legendarische werk 'Fiesta' . Decennia later, in 1957 op de stranden van fijn zand en ruwe golven Hollywood landde, met de vrolijke Ava Gardner aan het hoofd van de cast van de verfilming van deze roman naar de bioscoop. En zo kwam het surfen naar Biarritz, zonder dat iemand iets vermoedde, zonder lawaai of vuurwerk.
Een klassieker: Hotel du Palais
De hoofdschuldige was degene die verantwoordelijk was voor de aanpassing: de scenarioschrijver ** Peter Viertel .** Gepassioneerd door deze sport; Op een dag, terwijl hij de golven zag breken voor het terras van het Hotel du Palais, vroeg hij om zijn bord uit de Verenigde Staten te halen. Vergezeld door Hemingway zelf, tussen scènes door, tijdens de katers van de diva en wanneer hij maar kon, Peter ze glipte weg naar de Côte des Basques met haar 'vriend' onder haar arm . De inboorlingen konden niet geloven wat ze zagen: een man die de oceaan temt! Het is waar dat sommige onverschrokken vakantiegangers bodyboarden op houten planken hadden geprobeerd, maar tot dan toe was niemand opgestaan en stond zo hoog als de koning van het schuim, als de God van de Cantabrische golven. En dat hij maar een simpele schrijver was...
Deze anekdotische oorsprong werd gevolgd door het lokale initiatief, dat op het idee kwam om het te ontwikkelen en op te richten een kleine kaart met surfspots die zo goed mogelijk onderhandelen over de rigide exclusieve en onbetaalbare esthetiek. De bezoeker kan niet verwachten dat ze provoceren om te provoceren, dat ze zonder onderscheid de essentie veranderen waarmee Biarritz opgroeide, maar misschien zijn ze daarom charmanter.
Biarritz, surfparadijs
Het eerste ding is natuurlijk de stranden, de uitgestrekte duinen die zich ophopen tegenover de Golf van Biskaje en waarachter de klassieke gebouwen verschijnen . de bovengenoemde Côte des Basques en de uitbreiding naar het zuiden, het strand van Marbella, hebben de voorkeur van specialisten, omdat ze meer open zijn en een beetje verder weg van de toeristische drukte. In het noorden biedt een tapijt van zand, wind en ruw water de wildste, wildste optie, met kilometers ongerepte zandbanken waarvan het epicentrum de stad Hossegor , de naburige stad die het meest gehecht is aan deze sport.
Maar niet alleen water, zout en zand leeft de liefhebber van deze sport. In het binnenland zijn er bars, nachtclubs, restaurants, scholen en winkels die, velen van hen onbewust, de ontmoetingsplaats zijn voor surfers.
De school Jo Moraiz het is bijna een bedevaartsoord. Het draagt de naam van de maker, een mythe van de stad sinds hij de pionier was bij het vestigen van de sport door de eerste school te openen. Al een halve eeuw is het gewijd aan het promoten van surfen met een stimulans die maar weinig plaatsen kunnen bieden : doe het met het spectaculaire uitzicht op het puntje van Saint-Martin op de achtergrond. De legendarische Jo is overleden, maar vandaag houdt zijn zoon Christophe de traditie in stand die gebaseerd is op twee pijlers: kwaliteit en liefde voor surfen.
Als het gaat om tanken, is het meest merkwaardige om moñigotes in wetsuits te ontdekken die genieten van de meest gevarieerde bars. Bijvoorbeeld, hem newquay ierse pub Tegenwoordig is het een geconsolideerd ontmoetingspunt waar u de resultaten van de dag kunt delen met een mok koud bier in de hand. Dankzij de bevoorrechte locatie is de Baskische Bar heeft een reputatie opgebouwd als de beste pinchos-plek in de golven rond . Terwijl haastige atleten de bar bevolken, kijken de rest van de toeristen naar het leven op het terras, meer gericht op het plezier van het gehemelte dan op de adrenaline van de zee.
Het avant-garde gebouw dat de Cité de l'Océan . herbergt
De coolste strandbar aan de Côte des Basques is Les 100 marches . Het is omdat het is waar het moet zijn, omdat het een keuken heeft die allerlei soorten gerechten kan bereiden, van sushi op donderdag tot oesters op zondag en voor het bieden van een andere omgeving dan de rest van de stad. De bieren worden tot ver in de ochtend geserveerd met ska- en reggeamuziek als rode draad. Om de vroege ochtend te verlengen, de disco's Playboy, Caveau, Ibiza of Kust van Le Carré Het zijn ruimtes waar je allerlei soorten publiek kunt vinden, hoewel zij in de maanden van de grootste toestroom van surfers degenen zijn die de nacht van Biarritz domineren.
Er zijn echter twee data waarop de surfkant van de stad de luxe kant ontmoet. De eerste, tijdens de groot feest , een ontmoeting van muziek en alternatieve culturen die werd gepromoot door de invloed van de Jazzaldia de San Sebastián . Meer straat dan inspiratie, het evenement dient om een meer nomadisch en eenvoudig leven te claimen in de tweede helft van juli. De tweede is de Quiksilver Pro Frankrijk die elk jaar, aan het begin van de herfst, naar Biarritz . brengt de belangrijkste surfwedstrijd van het land en een van de meest prominente in heel Europa. Met deze argumenten is het moeilijk om de uitgestrekte omringende surfgemeenschap niet te overtuigen en te mobiliseren om te zien hoe de oceaan het beste temmen.
Maar hoezeer de twee soorten levens er ook in zijn geslaagd om naast elkaar te bestaan en in elkaar over te lopen, een knipoog ontbrak van degenen die bevelen , een erkenning door degenen die regeren. En dit eerbetoon opende vorig jaar de deuren. De avant-garde en indrukwekkend Cite de l'Ocean Het had een ander maritiem interpretatiecentrum ter wereld kunnen zijn, maar hij wilde de kans niet missen om een ruimte te reserveren om te surfen, sport naar een museum en wetenschappelijk niveau tillen , de plasticiteit ervan benadrukkend in een gebied dat ze 'The sea has playmates' noemden. Door middel van een projectie op halfronde schermen die gebruik maakt van IMAX-technologie, leert de bezoeker de meest spectaculaire technieken en figuren die op de golven kunnen worden gedaan.