Het is al herfst in Parijs en we gaan beginnen Cole Porter ondervragend, wat net zo'n goede manier is om een artikel te beginnen. Hij hield van Parijs in de lente, zomer, herfst en winter. Ik hou van Parijs in de lente/ Ik hou van Parijs in de herfst/ Ik hou van Parijs in de winter als het miezert en blabla.
Hoewel we de rest van de seizoenen respecteren, is Parijs in de herfst. Het is deze tijd van het jaar wanneer de grijzen, die eruit zien als de dior grijsZe verlichten de stad. Het is nu wanneer de straten gevuld zijn met jassen, en welke jassen, en wanneer de cafés en de tentoonstellingen ze nodigen de opvang en de hotels uit om te luieren.
Parijs is dit najaar ook heel Parijs. Door de afname van het aantal toeristen krijgt het stadslandschap een meer lokaal tintje dan voorheen; we hoeven niet te specificeren wat dit "voorheen" betekent. Parijzenaars vallen restaurants, winkels en straten binnen. Nu lijken reizigers, vooral in bepaalde gebieden, uitgenodigd; We zien eruit als gasten.
Parijs heeft geen half excuus nodig om bezocht te worden, maar we zijn begonnen met twee: herfst en lokale smaak. We hebben er nog een: het nieuws. Omdat je niet naar Parijs gaat, kom je terug, dit zijn de excuses die we maken om terug te gaan.
We weten echter dat we altijd naar Parijs gaan op zoek naar Parijs en de stad weet dat en geeft het ons. Er zijn een Parijs van vandaag en een Parijs van altijd en beide bestaan naast elkaar zonder elkaar te storen. Dit is een wandeling door die tegenstelling: elk klassiek voorstel heeft zijn eigentijdse tegenhanger. Het onderwerp staat voor zijn uitdaging. We houden van jullie allebei.
Sookie.
We zullen de hotels als as van deze wandeling gebruiken, een van de vele mogelijke. laten we beginnen met de sookie, een nieuw klein hotel in de Marais die in inhoud en vorm afwijkt van de Parijse clichés. neem de naam van een Grant Green-nummer en is geïnspireerd door de wereld van de jazz van de jaren '50.
Dit vertaalt zich in interieurs ontworpen door het duo Desyeux Vertraging en een palet van aarde, groen en stoffig roze.
Misschien komt u op zoek naar het hotel en vindt u een café: u bent hier aan het juiste adres, want deze Coffee Shop is een integraal onderdeel van de Sookie. De geur van koffie, de omhullende decoratie en de locatie maken deze plek tot een privé-accommodatie.
heel dichtbij is de Carnavaletmuseum die, door zijn 625.000 artefacten, het verhaal van de stad vertelt. Dit is een stadsklassieker die zojuist is heropend en bijgewerkt door de Noorse studio Snøhetta. Dit is de paradox waar we het over hebben: gisteren en vandaag.
in de Marais er zijn net verschillende plaatsen geopend die misschien morgen symboliseren. Een daarvan is de ruimte een kunstgalerie die al kantoren heeft in San Gimignano, Beijing, Havana, Rome en São Paulo, en is geopend in een oud bontpakhuis.
Is genaamd Doorlopende galerij, Het heeft een spectaculaire ruimte en de bedoeling om sterk te kloppen in de stad. En, heel belangrijk, kijk niet achterom.
Een andere is een café-sauna, een merkidee Belleyme. Dit gekke concept bevestigt dat Parijs, zoals zoveel westerse steden, geobsedeerd is door welzijn en, in zijn zoektocht, verschillende formaten probeert.
Een andere is een winkel genaamd Voor het leven van kleding, voor nu, mannelijk; Tot die tijd is het normaal. Het grappige is dat in deze winkel je kunt niet kopen: je kiest het kledingstuk, past het en bestelt het. Zij maken het op bestelling en u haalt het later ter plaatse op. De toekomst is dit en Parijs, zonder modern te hoeven zijn omdat het dat al is, kent het goed.
Sookie hotelkamer.
Dit jaar krijgt het adjectief "nieuw" een andere betekenis. Er zijn veel ruimtes die een jaar geleden zijn geopend, maar die al seizoenen gesloten zijn, Ze hebben de geest van nieuwkomers.
Laten we van buurt veranderen en we gaan naar Pigalle, een wijk die tien jaar geleden niet op de route van Parijzenaars en reizigers lag en dat is vandaag de dag een van de aantrekkelijkste van de stad. Je hoeft maar één nacht door te lopen de rue de Martyrs of langs Avenue Trudaine om het te bekijken.
Een van deze nieuwe hotels is er en het is de Rochechuart. Behorend tot de Orso-groep, deelt met de rest van zijn hotels (Doisy, Leopold, Wallace, Mij…) hetzelfde verlangen om er niet uit te zien als de rest.
Bij de laatste opening hebben ze een klassiek hotel uit de jaren 1920 hersteld, waardoor het een van die plaatsen is waar de lokale bevolking naartoe wil. Dit gebeurt omdat achter de art deco-gevel zich verbergt een sociaal hotel: het terras en de brasserie maken deel uit van de route van goed geïnformeerde Parijzenaars.
En de kamers? Het heeft, en veel (90 en 16 suites) en, alsof het hele hotel is ingericht door? het festivalduo. Dit is een Parijs dat de geschiedenis niet vergeet, noch waar het is, maar het overstijgt. Er is geen zweem van nostalgie en er is veel charisma zelfs in de voorzieningen: oordopjes "getest door Parijzenaars" en "de authentieke condooms van Pigalle". Ironie wordt altijd goed ontvangen.
Hotel Rochechoart, Parijs.
Dicht bij deze gerenoveerde klassieker is er nog een die dit illustreert onze stelling van het tegenstrijdige Parijs, omdat het is geboren zonder het gewicht van het verleden. Is genaamd Vandaag en heet een Yoga Hotel. Daar gaat hij slapen, maar ook om yoga beoefenen. Het is voor iedereen die met een mat reist en geen dag wil doorbrengen zonder uttanasana te doen.
Naar dit kleine hotel (22 kamers) je komt binnen via een bloemenwinkel, die de toon van het voorstel zet. Daarnaast heeft het een biologisch restaurant dat Franse en Latijns-Amerikaanse recepten combineert. Daar is het zegel van zijn schepper, de Mexicaans-Franse Charlotte Gómez de Orozco.
Een andere nieuwe en buurtplaats is WCO, een restaurant met Frans-Koreaanse keuken. Dat kan alleen maar goed gaan. Dat Parijs weet te mixen zie je ook terug in een van de meest gewilde zoetigheden van dit moment (en een echte Instagram-ster): de babka, van Poolse afkomst en die je kunt vinden in Babka Zana.
We verhuizen niet van Pigalle. Er is een van de grote openingen van het seizoen: het eerste Soho House in Parijs wie heeft deze buurt gekozen om zich te vestigen? waardoor het zijn zegen van moderniteit krijgt. Nogmaals, het is een samenvatting van de tegenstellingen van Parijs.
Respecteer de geschiedenis van het gebouw waarin het is geïnstalleerd ooit toebehoorde aan Cocteau, maar het spreekt een eigen taal en die van vandaag, geholpen door lokale ambachtslieden en kunstenaars. Deze hybride tussen hotel en privéclub heeft een cabaret, in een knipoog naar het verleden van het gebied.
Heeft ook een zwembad op een binnenplaats; we zullen moeten wachten tot de zomer om het te gebruiken, maar het zal leuk zijn om het te bewonderen terwijl we de apero nemen op een willekeurige herfstdag.
Hotel Madame Reve.
wandelen in de richting van Samaritaan, de grote aantrekkingskracht van het moment, vinden we nog een voorbeeld van dit nieuwe en tegenstrijdige Parijs. Het gaat over Hotel Madame Rêve, gevestigd in het gebouw van het voormalige postkantoor van het Louvre, dat deze maand zijn deuren opent.
De decoratie, met overvloedige bossen en veel karakter, het tart wat wij denken dat een luxe hotel in Parijs zou moeten zijn, iets wat ze bijna uitgevonden hebben in deze stad.
Dit onafhankelijke hotel, dat een dak geprojecteerd door Eiffel het is een mix tussen verleden en toekomst, tussen intimiteit en sociaal leven. uw Schepper, Laurent Taib, verklaart dat “heeft zich het hotel van morgen voorgesteld”. De Fransen zijn altijd zo ambitieus.
Badkamer in een kamer bij Madame Rêve.
Zonder te bewegen van de rechteroever van de rivier we gaan naar Saint-Honoré, die straat waar we een hele dag zouden kunnen doorbrengen; of een jaar. Er bestaat De Bristol, behorend tot de Oetker Collectie, en dat officieel wordt beschouwd als een paleishotel.
Hij heeft veel majesteit en zou genoegen kunnen nemen met het leven van de huur, maar hij weigert En dat maakt het nog relevanter. Voortzetting van de permanente viering van de Franse diensten die net zijn geopend een atelier gewijd aan kaas.
Het is een ruimte die wordt geadviseerd door een mythische kaasmaker, Marie Anne Cantin, waarin kazen van de beste producenten in Frankrijk worden samengebracht, die vervolgens in de keuken worden bewerkt en geserveerd in de restaurants van het hotel en in l’Epicerie.
Als het weer het toelaat, kunnen we een geurige brie bestellen in de nieuwe Jardin Français van het hotel, ontworpen door Lady Arabella Lennox-Boyd en open vanaf 1 september. De flora, die elk seizoen verandert, komt uit de regio van Parijs en is aangepast aan de lokale omstandigheden.
Dit najaar gaan we zien hoe siergrassen bloeien en beukenbladeren van kleur veranderen. Tot nu toe had het hotel een patio, nu heeft het een echte tuin en dat in Parijs en op deze plek een zeldzaamheid is. We houden van de zeldzaamheden.
Le Bristol is Parijs tot in het oneindige verheven en bestaat naast een Parijs dat er niet zo uitziet. Het is degene die we niet ver weg vonden, in de gebroken witte winkel. Laten we de Haussman-architectuur en de marmeren schoorstenen vergeten: alles is hier verbijsterend.
De AMO-studio (de creatieve tak van OMA) heeft een ruimte ontworpen die een “abstracte herinterpretatie van Parijs” en daag de conventies uit van wat als een winkel wordt beschouwd.
Hij slaagt omdat de schok totaal is; ook aanmoediging. En dat alles is Parijs: de kaas in het paleis en de vreemde toonbank om de bestelling op te halen online van de Off-White winkel.
Tuin van Hotel Bristol, Parijs.
We gaan de Seine oversteken om deze wandeling door het herfstige en tegenstrijdige Parijs af te sluiten. Wij zijn in de buurt de Jardin du Luxembourg. Er is de winkel van de illustrator Marin Montagut. Deze plek is extreem Parijs: voortreffelijk en met? die klassieke lucht die nooit uit de mode raakt.
Neem ons een kaars of een theedoek Vanaf hier is het alsof je een stukje stad in de koffer stopt. Dit is Parijs plus Parijs, maar op de linkeroever zijn sporen van... een ander Parijs, minder gehecht aan zijn eigen aard.
Een van hen, en interessant, is De benzinestandaard, een kruising tussen een eigentijds tankstation en een café die zich naast de Invalides bevindt. Het uiterlijk is meer dat van een boetiek dan dat van een plek om te tanken en dit is het werk van de smaak van zijn schepper, de juwelier Victoire de Taillac (ook achter de prachtige beauty conceptstore Buly 1803).
Hier kunt u uw elektrische fiets en auto opladen onder het genot van een biologische maaltijd. Dit nieuwe type bedrijf bevestigt dat, onder het mom van een stad die ligt in haar schoonheid en haar geschiedenis en zonder de noodzaak om risico's te nemen, klopt een revolutionaire geest. Parijs weet alleen hoe het Parijs moet zijn. En minder erg.
Executive kamer in het Madame Rêve hotel.