De reis naar de essentie van wijn en naar het middelpunt van de aarde
Laat je niet afschrikken door de kop. koninklijke wijngaard het is niet het laatste station van een voorstedelijke lijn. Het is ook geen grootsheidswaan van een megalomane burgemeester. Het is maar een magazijn . Erg groot? Ja Zeer ambitieus? Ook. Het is tenslotte het hoofd van het mythische CVNE handtekening in Rioja Alavesa . En net zoals het gebeurt met zijn moederhuis in Haro, deze is ook gemaakt om te bewonderen en niet alleen om te proeven, met veel verrassingselementen die op zijn minst een toelichting op prijs stellen. Dus laten we zonder verder oponthoud beginnen met een reis naar het hart van de wijn en ook naar het middelpunt van de aarde.
Viña Real gaat er prat op dat ze het eerste bedrijf was dat het concept in overweging nam 'signature wijnmakerij' in Spanje. Ze beweren dit door te beweren dat hun project voorafging aan dat van Ysios, maar dat het langer duurde om te bouwen. Het is oké, echt, ze hebben deze mijlpaal niet nodig om zichzelf te verkopen. Hoewel het waar is dat de bezoeker vóór deze roem een labyrint van onmogelijke vormen verwacht, omringd door wijngaarden. Welnee. Wat wordt gevonden is een constructie die een badkuip simuleert met een bordeaux-donker-bijna-paarse kleur dankzij het rode cederhout dat het bedekt.
Buitenkant van de wijnmakerij Viña Real
Het interieur van dit grote bordeauxrode bad
Het kan teleurstellend zijn, vooral gezien de illustere buren. Maar we mogen natuurlijk niet vergeten dat het een werk is van Philippe Maziers, een "enoarchitect" (ik heb het woord verzonnen) uit Bordeaux wiens obsessie is ontwerp efficiënte magazijnen zonder enig belang van de wijn te stelen. Màziers' liefde voor wijn gaat zo diep dat hij zelf gefocust is op het runnen van zijn eigen wijnmakerij in zijn geboorteland Frankrijk. Het gebouw valt op door zijn locatie, op een heuvel tussen Laguardia en Logroño, van waaruit praktisch de hele D.O. De Rioja. Het is bijna alsof een cyborg die tevoorschijn komt uit de ingewanden van de berg een beetje chaos brengen in zo'n harmonieus landschap.
Het 'auteur'-concept begint te verschijnen zodra je de automatische deuren passeert. Er wordt gevoeld dat er iets bijzonders is in deze unieke ruimte, iets anders, een onderscheidend tintje. En er is, beginnend met het bezoek van de Hit van de tour, de indrukwekkende fermentatieruimte. Het is een ronde cabine, op de muren waarvan de enorme stalen tanks rusten. En in het midden, de voeten van de buitenkuip die de grote gele kraan ondersteunt die danst zoals hij wil, uit de tanks stromend. Bij Viña Real geloven ze dat het succes van een wijn ook in de genegenheid waarmee de druif wordt behandeld . Om deze reden wordt dit initiële fermentatieproces uitgevoerd met behulp van zwaartekracht, waardoor de clusters kunnen worden vervoerd in **O.V.I.'s (Identified Flying Object, geregistreerd handelsmerk)**, geplaatst door de enorme gele arm zodat ze op natuurlijke wijze in hun respectievelijke depot vallen en zo begint het proces van verplettering door de zwaartekracht, niets om extern te duwen.
Het is leuk om te horen hoe ze het uitleggen, maar het is nog leuker om vrij rond te lopen door een heel vreemde plek, met zeer kunstmatige kleuren en vormen die nog steeds bruikbaar zijn. Chapeau Màziers, je hebt het bereikt mix het 'themapark'-concept met dat van een wijnmakerij zonder een van beide te vervuilen.
De circulaire fermentatiekamer
We gaan verder richting de grote attractie: de twee broedtunnels . De geschiedenis kon worden verteld alsof het een legende was: "de oudsten van de plaats zeggen dat om deze galerijen te graven, ze de kracht van een tunnelboormachine van de metro van Bilbao moesten gebruiken". Maar het feit is dat het zo was door puur pragmatisme. Ze hadden een berg dus... Waarom niet profiteren van de thermische voordelen van het interieur en een kelder maken zoals die van weleer, ondergronds? Maar natuurlijk is het productievolume van deze wijnmakerijen tegenwoordig veel hoger dan dat van traditionele, dus de schop en schop van al het leven leek erg nutteloos. En dus keerden ze, met de tunnelboormachine op sleeptouw, terug uit Bilbao om dat land vanuit het hart van de berg te veroveren en kunstmatige koeling voor het leven te vergeten. Hem bezoeken is zo hoog (en die grap) van niet weten waar het metrokonvooi vandaan zal komen en om het enorme aantal vaten en flessen te controleren op veroudering die in de 200 meter diepte van de tunnels worden bewaard. Absoluut faraonisch.
Op het niveau onder de fermentatiekamer is er nog een vatkamer, veel nederiger in verhouding, waar wordt gecontroleerd hoe de wijn evolueert en de malolactische gisting plaatsvindt. Hier is inderdaad een bolwerk voor esthetiek, met de tonnen concentrisch opgesteld ten opzichte van de centrale pilaren en met kolommen die het oog bedriegen. Totdat er geen weddenschappen bij betrokken zijn, wordt niet ontdekt dat wat eigenlijk gekanteld is niet de vloer is, maar de kolommen, waardoor een hypnotiserend en verontrustend optisch effect ontstaat.
En daar, in het midden van alles, omhoog kijkend door het glas, zie je het dak van de kraan, de bovenkant van de kuip. Deze kolommen ondersteunen deze enorme Indiase tipi Spaanse versie en knipogen naar Eiffel. op het hoofdkantoor van CVNE in Haro Ze hebben een van de weinige gebouwen van de mythische Gustave in Spanje. Een schip dat in zijn tijd futuristisch was omdat het geen centrale pilaren nodig had om het dak te ondersteunen, omdat het op driehoekige metalen spanten rust. Als erkenning en trots gunde Màziers zichzelf de luxe om zijn kleine Eiffeltoren in de wijnmakerij te maken , een knipoog niets meer, want het zijn nog steeds 8 grote pilaren die afzonderlijk beginnen samen te komen op een definitief hoekpunt, veel dichter bij de hemel.
De beste wijn wordt gekweekt in de diepten van de aarde