Inés Sastre begeleidt ons door de geplaveide straten van het middeleeuwse stadje Il Borro
Gelegen op een heuvelrug, over een kleine stenen brug, het middeleeuwse dorp van amper dertig huizen in aardekleuren lijkt te zweven op de pluizig groen weelderig die de stroom begeleidt. De stad maakt eigenlijk deel uit van een agriturismo waar de huizen zijn omgebouwd tot suites met meerdere kamers , woonkamer met open haard en keuken. Sommige hebben een terras met zon en schaduw en achter de kerk wordt een infinity pool gebouwd die uitkijkt over het bos. Het ruikt naar bloemen en luie dagen.
Inés Sastre op de brug van het dorp Il Borro
Het stadje kijkt uit op een grote neoklassiek herenhuis met roze gevel verheven tot een andere hoogte en omringd door cipressen. Het heeft tien slaapkamers, elegante kamers voor het organiseren van grote diners, een fitnessruimte en een prachtig binnenzwembad met een Romeinse sfeer dat uitkomt op bloemrijke tuinen. Het wordt in zijn geheel verhuurd, inclusief schort en pet service . Voorbij het labyrint van tuinen en bossen strekken zich hectaren en hectaren landbouwgrond uit, omzoomd met olijfbomen en wijngaarden, waarop nog eens twintig grotere villa's zijn ondergebracht. Il Borro is gelegen naast het dorp San Giovanni Valdarno, in het landelijke hart van een driehoek gevormd door Florence (om een uur), sienna (op een ander moment) en Arezzo (na 20 minuten). Het is in het centrum maar buiten alles. Dit alles zag er natuurlijk niet zo uit toen Ferruccio Ferragamo het landgoed bij toeval tegenkwam tijdens een jachtdag, iets meer dan twintig jaar geleden.
De hoofdvilla was door de Duitsers gebombardeerd tijdens hun terugtocht uit de Tweede Wereldoorlog , zoals de brug, en de landbouwgrond, die ooit een maatstaf was geweest voor de productie ervan, was tientallen jaren aan zijn lot overgelaten. Il Borro behoorde toen toe aan Amadeo van Savoye, de vijfde hertog van Aosta, en was eerder in handen geweest van enkele van de meest illustere families in Europa : de Hohenlohe, de Medici Tornaquinci, de Dal Borro... dezelfde die deze regio tot het zenuwcentrum van bijna alles maakten.
Ferruccio met zijn kinderen en Inés Sastre
Salvatore Ferragamo , de schoenmaker van de sterren, maakte zijn achternaam in de jaren twintig beroemd door maak van damesschoenen kunstwerken (denk aan Dorothy's schoenen in De tovenaar van Oz ? en die van Marilyn Monroe in Verleiding leeft boven ?) .
Maar vandaag, dankzij de volgende generaties, geleid door Wanda , zijn weduwe en zijn zoon Ferruccio , breidt het Ferragamo-imperium uit tot een collectie met: kleding, tassen en accessoires voor dames en heren, parfums , evenals een museum, een kleine portfolio van boetiekhotels in Florence en Rome (beheerd door een andere tak van de familie) en nu, dit agriturismo-resort dat zijn naam geeft aan een olie- en wijnkelder die een prachtig wit produceert, Lamelle, en drie stevige rode wijnen die perfect passen bij Toscaanse vleesgerechten. De man die verantwoordelijk is voor Il Borro, evenals het succes van de kelder , is een van zijn oudste zonen, Salvatore, een zelfverklaarde gepassioneerd over biologisch-dynamische landbouw.
Bloemen overspoelen het pand
"Is het niet een van de mooiste plekken ter wereld?" , bekent Ferruccio me dat er nog steeds geen dag is dat hij er niet aan denkt. Zodra ze het zag, wist ze dat ze hier tijd met haar familie wilde doorbrengen, maar ze was er snel van overtuigd de mogelijkheden van het land . Het zou zijn vroegere pracht terugkrijgen om aan te bieden luxe vakantie in de puurste Toscaanse traditie en dit rustvoorstel zou gepaard gaan met productieve activiteiten, met ambachtelijke werkplaatsen en een boerderij waar ze Chianina-kalveren grootbrengen, ingrediënten zonder pesticiden en natuurlijk een wijn maken die voldoet aan de kwaliteitsnormen van uw merk. Zijn doel was nooit om het sprookje opnieuw uit te vinden, maar eerder: breng het leven terug naar deze vergeten hoek van Toscane , creëer banen voor gezinnen in de omgeving en maak van Il Borro een zelfvoorzienende boerderij ook energetisch.
Inés poseert naast een van Il Borro's paarden
Als Italië als museum werd gezien, dan zou de regio Toscane het zou een van de meest bezochte kamers zijn , altijd met menigten die rond bepaalde stembussen dwarrelen. Sinds Dante Y Boccaccio Van Hollywood-films tot kunstgeschiedenisboeken, Toscane is tot ons gekomen als een feest voor de zintuigen . attent de linguïstische aristocratie van Italië , dit is een geografie van inspiratie en creatie.
Met een artistiek erfgoed zonder vergelijking in de wereld, zijn vespa's, zijn ontwerpers en zijn heuvels omlijnd door wijngaarden en cipressen –die middeleeuwse groene lans, die de dichter zong–, voelt Toscane als een ruimte om na te denken en van te leren, een benijdenswaardige hoek waar schoonheid wordt gewaardeerd en het credo van la dolce vita wordt beoefend. Maar buiten dat alles maakt Toscane deel uit van een emotionele cartografie. Net als de Provence, New York of de eilanden in de Stille Oceaan, is ook Toscane een gemoedstoestand. Een soort vrolijke en optimistische nostalgie.
Toscane: glooiende heuvels die goede oliën en betere wijnen bieden
Het is een van die voorgeschreven plaatsen, vooral geïndiceerd voor liefdesproblemen en artiesten met identiteitscrisis . Ga een paar dagen lekker eten, lezen, dutjes doen op het verkeerde moment en je zult het zien. Om elliptisch te leven, zoals Fellini zei. Om ervan te profiteren nu het binnen ons bereik ligt. Deze mediterrane spontaniteit, geïdealiseerd door Angelsaksische reizigers, is ons volkomen vertrouwd.
Toscane heeft echter een dubbele identiteit, edelman en boer , waardoor het onweerstaanbaar is, zelfs voor degenen onder ons die gewend zijn aan lange na-maaltijden die worden weggespoeld met wijn. Want laten we eerlijk zijn, op een bepaald moment in ons leven, we hebben er allemaal van gedroomd om te zoenen (of een ijsje te eten) naast de bruggen van de rivier de Arno of dat een ver familielid ons uitnodigt voor een zomer in zijn landhuis. of met kopen een stukje paradijs om met pensioen te gaan.
Inés Sastre kijkt uit het raam van haar suite in Il Borro
Herbouwd “steen voor steen”, zoals ze graag tellen, duurde het zeven jaar om het hoofdgebouw en de toegangswegen te herstellen. Amanda Henderson , een Britse architect met wie Ferruccio 32 jaar getrouwd was, had de leiding over zo'n groot werk en deed onderzoek in de archieven om het echte beeld van hoe was het in jouw dag . De decoratie, die trouw de luxe landelijke vakantiestijl van het landgoed volgt, werd gemaakt in opdracht van de huidige vrouw van Ferruccio, Ilaria , met wie hij een elfjarige zoon heeft. Geen gestandaardiseerde of monochrome interieurs.
Hier is alles uniek . Erfelijke stukken en gekochte meubels en objecten “op veilingen hier en daar, vooral in Italië” , leggen ze me uit. Beschermd door anonimiteit zijn er waardevolle schatten, zoals de piano die discreet de hal van de hoofdvilla presideert. Het was van Chopin . De houten vloer kraakt onder onze treden en het plafond straalt van de herstelde fresco's. Boven ons hoofd klinkt een bel en het hoofdeinde van het bed rammelt, alsof de vrouw des huizes boos is. De historische last wordt gevoeld op de huid , zonder fanfare, op een natuurlijke manier.
Voor Inés Sastre: "deze plek is een droom"
Baas , huilt Ferruccio's Duitse wijzer troosteloos over het zwembad. Hij zoekt zijn afwezige meester. Hij negeert mijn telefoontjes en rent weg door de rozenstruiken . Elk van de zonen van Ferruccio heeft een huis op het terrein en als ze hier in de buurt zijn, iets wat vaak voorkomt, is het gebruikelijk om ze tijdens de lunch in de VinCafe . Van tijd tot tijd worden galadiners en bals gehouden in L'Orangerie, het majestueuze paviljoen , en op bepaalde zaterdagen, zoals vandaag, zijn er voetbalwedstrijden tussen de mensen van Il Borro (eigenaren en werknemers) en de carabinieri van de stad.
Beurs van schilderijen en antiek op het historische plein van Arezzo
Net als het landschap en de tradities, Toscaanse keuken Het heeft de tand des tijds relatief intact doorstaan. Er wordt aangenomen dat het eten de reden was waarom de oude Etrusken Ze stonden bekend om het genieten van wereldse geneugten en vestigden zich een paar eeuwen in Toscane totdat de Romeinen hen verlieten. De bossen waren, en zijn nog steeds, rijk aan wild en het vruchtbare land om die baanbrekende wijngaarden te planten. De tijdloze essentie van de regio, vandaag de dag wekt de Toscaanse keuken net zoveel belangstelling als het artistieke erfgoed. En het is dat hier waar alles rond een tafel is geregeld , gastronomie en milieu gaan hand in hand.
Zo begrijp jij het ook Andrea Campani , de chef-kok van Il Borro, die de sensaties van het landschap op het gehemelte overbrengt en een eigentijdse interpretatie maakt van zijn verhalen, zijn kunst, zijn aroma's, met lokale seizoensgebonden ingrediënten. Er zijn twee restaurants bij Il Borro . De VinCafe , naast de spa en een overloopzwembad om uw blik te verliezen in de middeleeuwse stad, het is een glazen ruimte waar u informeel kunt lunchen of dineren. Hier wordt het ontbijt geserveerd en kunt u terecht voor een goede koffie (“ zwart als de hel, sterk als de dood en zoet als liefde ”, is de Toscaanse formule) op elk moment - maar onthoud, cappuccino wordt alleen 's ochtends gedronken.
ondertussen in De Osteria , meer verfijnd, met zijn grote eiken tafels, is waar Campani laat al je fantasie de vrije loop, hoewel de ster van het menu zoiets eenvoudigs (en sappigs) is zoals de chianina ribeye? . En als hoeksteen van elke Toscaanse maaltijd: de wijn . De wijn en de olie. En bij Il Borro weten ze hoe ze beide moeten doen.
Chianina rundercarpaccio
Een paar maanden geleden openden ze ook hun eerste restaurant in Florence, Il Borro Toscaanse Bistro , een nieuw concept jeugdig en elegant , halverwege trattoria, bistro en delicatessen, wat net zo goed kan zijn een van de hotspots van Williamsburg . Het is gelegen aan de rivier de Arno, vlak voor de brug van de Santa Trinità waar Dante zijn geliefde ontmoette beatrice , en om de hoek van de Palazzo Spini Ferroni , het 13e eeuwse paleis waar de Ferragamo's hun hoofdkwartier hebben. Hier eet je de VinCafé klassiekers, zoals regionale kaas- en worstplanken en de heerlijke salades, en enkele van de tijdelijke creaties van L'Osteria, naast de speciale gerechten van de dag: vandaag, een forel risotto absoluut onvergetelijk.
Langs de provinciale weg die naar Arezzo leidt, la strada Sette Ponti , het duurt een paar kilometer en verschillende bochten om uit de heuvels van Il Borro te komen. Pas op dat u geen onnodige bijvoeglijke naamwoorden gebruikt. omdat ze de geloofwaardigheid aftrekken van de authenticiteit van de afdruk. Een van de zeven bruggen die de strada zijn naam geven, bij de uitgang van de stad Ponte Buriano, inspireerde Leonardo da Vinci voor zijn mysterieuze Gioconda . Als je me niet gelooft, kijk dan eens goed achter de linkerschouder van de Mona Lisa.
* Dit artikel is gepubliceerd in het tijdschrift Condé Nast Traveler juli-augustus nummer 75. Dit nummer is beschikbaar in de digitale versie voor iPad in de iTunes AppStore en in de digitale versie voor pc, Mac, smartphone en iPad in de virtuele kiosk van Zinio (op Smartphone-apparaten: Android, PC/Mac, Win8, WebOS, Rim, iPad) .
_ Mogelijk bent u ook geïnteresseerd..._*
- 42 dingen om eens in je leven te doen in Toscane
- Toscane Gids
- De 10 mooiste dorpen van Toscane
- De Tarottuin: een Park Güell in Toscane
- Lucca op de fiets: de perfecte Toscaanse zomer
- 20 redenen om alles achter te laten en naar Italië te gaan
- Sicilië in tien steden - De tien mooiste steden van Piemonte - 100 dingen over Rome die je moet weten - Florence in tien stappen en zonder op de Uffizi te stappen - Eet Italië in negen stappen
- Alle informatie over Italië
Leef je Italiaanse droom in een filmsetting: Toscane