'3 Caminos' of hoe een serie je op pelgrimstocht kan nemen
Er is een groep in mijn niet-onderhandelbare WhatsApp. Het is niet de meest actieve, alleen een paar notificaties die samenvallen met feestjes, verjaardagen, af en toe een "what's up" om te controleren of alles goed gaat en een link als we iets vinden dat ons herinnert aan de ervaring die we samen hebben beleefd. Het is mijn groep van de Camino de Santiago en de vier vrienden die ik heb meegebracht. En daarvan, van de onverwachte en blijvende banden die ontstaan door de bedevaart, gaat de serie 3 paden dat opent deze 22 januari in Amazon Prime-video.
“Het is niet uit te leggen, het is niet te vertellen”, Iván Ferreiro en Andrés Suárez zingen in het thema dat elk van de acht afleveringen afsluit. Reden ontbreekt niet, want hoe maak je iemand het begrijpen? het belang dat mensen met wie je maar een paar dagen hebt gedeeld in je leven krijgen. Wie het heeft geleefd, weet het. Wie dat niet doet, weigert het te geloven, maar kan het proberen te strelen bij elke stap die ze zetten Roberto, Raquel, Jana, Luca en Yoon Soo, de hoofdrolspelers van 3 Caminos.
Deze reis is meer dan alleen postzegels verzamelen
“De Camino is specialer dan ik me had voorgesteld, de Camino spreekt tot je. De link met de mensen die we aan het filmen waren ontstond en we wilden datgene wat heel moeilijk uit te leggen is overdragen aan mensen die de Camino niet hebben gevoeld of die het niet hebben gedaan. Er ontstaat een band voor het leven en dat is wat de serie vertelt, hoe ze hun hele leven vriendschap zullen behouden”, legt hij uit aan Traveller.es Norberto Lopez Amado, manager, samen met Inaki Mercero, van 3 paden.
In de serie verenigt de Camino de Santiago een Mexicaan (Álex González), een Spanjaard (Verónica Echegui), een Duitser (Anna Schimrigk), een Italiaan (Andrea Bosca) en een Zuid-Koreaan (Alberto Joo Lee) in 2000, waardoor ze onvoorwaardelijke vrienden werden die elkaar in 2006 en 2021 weer op bedevaart zullen ontmoeten, met Ursula (Cecilia Suárez) vorig jaar lid geworden van de groep.
Drie specifieke momenten die ons dienen om een kijkje nemen in hun leven in verschillende stadia en hun evolutie delen, van de dromen en verlangens van de jeugd op het eerste Pad naar de volwassenheid en acceptatie van het derde, door de teleurstellingen en vitale turbulentie van het tweede.
Het belang dat mensen met wie je maar een paar dagen hebt gedeeld in je leven krijgen
“Het verstrijken van de tijd ziet er erg goed uit. Het leven gebeurt, het lijkt alsof dingen niet gebeuren, maar velen wel: mensen die er niet zijn, maar die er wel zijn. Het is een weerspiegeling van het leven. Het heeft veel te vertellen en reikt tot diep in de ziel”.
Dit alles met de Franse weg, niet alleen als podium, maar ook als een andere hoofdrolspeler. Van Roncesvalles tot Finisterre, met veel tussenstops. Meer dan we zouden kunnen noemen. Pamplona, Logroño, Burgos en zijn overweldigende kathedraalplein, Astorga, Castrillo de Polvarazales, Cruz del Fierro en de weg naar het hoogste punt van de route, Molinaseca, de ingang van Galicië, Pedrafita do Cebreiro, Triacastela, Samos, Santiago de Compostela en die aankomst…
“El Camino is weer een personage en bovendien is het mooi om te zien hoe hij van kleur verandert. Het landschap vertelt je dingen terwijl je verder komt en je aankomt in Santiago. De emotie van aankomst in Galicië, het groen, de regen. Je bevindt je op een plek waar de stenen tegen je lijken te praten. Je voelt hoe de Weg op elk moment tot je spreekt”, Norbert beschrijft.
En het is dat 3 Caminos is een mooie serie, maar echt mooi, een van die dingen waardoor het niet eens bij je opkomt om een tijdje op je mobiel te kijken uit angst om een landschap te missen, een koket stadje totdat je genoeg zegt of een kerk die verdwaald is in de natuur.
"Wat doe jij hier? En dan blijf je lopen. De persoon die voor je stond loopt nu naast je."
"We hadden een team dat parallel ging en dat landschap vastlegde dat ons vergezelde, wat niet alleen die drone-beelden zijn, maar die beelden van stenen die je aanspreken, de sculpturen, de dieren... Ik denk dat de Camino vol zit met dat soort dingen die je verrijken omdat je veel tijd hebt om na te denken.”
En om te luisteren en te leren. Het is tenslotte een van de weinige dingen die je tijdens het wandelen kunt doen. “Het is een serie die geen haast heeft, waar je rustig van wordt. Wat ik het leukst vond aan het project, is dat het verhaal wordt verteld vanuit de eenvoudigste: wandelen en ontdekken Ontdek jezelf en ontdek anderen. Die eenvoud is een van de sleutels.”
Zo lezen lijkt makkelijk, maar hoe ga je ermee om? leg de enorme transformerende kracht vast die de Camino de Santiago heeft door iets schijnbaar eenvoudigs als lopen.
“Een van de uitdagingen was: dat je de reis voelde, dat je vorderde, dat je dichter bij Galicië kwam, bij Santiago, dat je de sensatie van lopen voelde. Daarom zijn ze bewegingssequenties, de hele tijd dat we in beweging zijn. Zeer zelden worden ze gestopt. De camera beweegt altijd en je hebt het gevoel met ze mee te reizen”, legt Norberto uit.
Alsof het een Matrioshka was, maakte die uitdaging deel uit van een grotere: de pandemie en hoe te fotograferen in tijden van Covid-19.
“Als je het einde van de Camino bereikt, besef je dat dit niet het einde is. Het is slechts het begin van iets nieuws."
“We begonnen met filmen voor de pandemie en we moesten ermee stoppen. We schoten eerst de tweede Camino en daarna de eerste en de laatste tegelijk.(…) We moesten onszelf opnieuw uitvinden, hoe te schieten. We repeteerden met een masker, maar toen moesten we het afdoen om te filmen. Een van de scènes die ons veel werk kostte in de laatste Camino waren de concerten omdat we geen mensen bij elkaar konden krijgen. Er waren dus heel weinig mensen, hoewel het lijkt alsof er meer voor de camera zijn”, zegt de regisseur.
“Het mooiste is hoe mensen ons ontvingen na de pandemie, hoe ze ons behandelden in hotels. In het Tres Reyes hotel in Pamplona bijvoorbeeld verraste de chef, die alleen voor ons kookte, ons elke dag met een ander dessert, ongelooflijke desserts, fijnproevers. Mensen behandelden ons alsof ze de wereld nodig hadden om weer normaal te worden. Dat vermengd met het feit dat de Camino je veel aan het denken zet, de fascinerende landschappen, de ongelooflijke mensen en het verhaal dat we vertelden, Het vervulde je met emotie.”
Want zelfs als je niet weet hoe, op de Camino stroomt, werkt en eindigt alles passend. Ook in jezelf. “De drie finales, na aankomst in Santiago, was voor mij heel belangrijk om het gevoel van 'we hebben het gedaan, we hebben het gehaald'. Niet alleen vanwege de fysieke inspanning, maar ook vanwege de mentale reis die het veronderstelt want als vrienden willen praten ze hebben iemand om te vertellen wat er met hen gebeurt, wat ze daar zoeken”, Norbert reflecteert.
Men kan denken dat hij wil aankomen, om te laten zien dat hij Santiago kan bereiken; maar, zoals Roberto tegen Jana zegt, Deze reis is meer dan alleen postzegels verzamelen. Ja, het is moeilijk om er te komen, maar Het kost veel meer om terug te keren naar het echte leven.
“Als je het einde van de Camino bereikt, besef je dat dit niet het einde is. Het is nog maar het begin van iets nieuws. Het is tijd om afscheid te nemen, om je af te scheiden van de mensen die je tijdens de reis vergezelden. Is niet makkelijk. Na verloop van tijd zul je je de sporen herinneren die ze je hebben achtergelaten, met hun woorden en hun daden. De Weg vertelt je dat het leven een mysterie is en wat er ook gebeurt, je moet weten dat niets eindigt en dat alles opnieuw begint”.