De 'mooiste bank ter wereld', op de kliffen van Loiba, Galicië.
Zijn hart heeft wortel geschoten op het platteland en het is voor zijn land, Galicië, dat hij zijn gedichten zingt. Het schrijven van Olga Novo (A Pobra do Brollón, 1975) is een ode aan de landelijke wereld dat door de pandemie zo in de mode is geworden. net een maand geleden, Hij ontving de Nationale Poëzieprijs voor zijn laatste en vijfde dichtbundel, Feliz Idade, een brug tussen de vorige generatie –de overleden vader– en de latere, zijn dochter. “Deze erkenning heeft veel belangstelling gewekt. Ik had nog nooit zo veel uitnodigingen gekregen om aan recitals deel te nemen. Maar ik woon bij mijn moeder en ik ga haar gezondheid niet op het spel zetten door naar een evenement te gaan." telefonische ondersteuning.
Het schrijven van Novo in het Galicisch is een politieke daad. Altijd zeer kritisch over het werk van de autoriteiten die ze verwijt dat ze het platteland hebben verstikt en het verlies van sprekers in haar taal hebben toegestaan, fascineert de eveneens essayist ons met haar tellurische werkwoord en haar erotische sensualiteit van grote expressieve kracht. In zijn poëtica wordt het landschap omgevormd tot een lichaam en het lichaam tot een landschap. Het gezin, de landbouw en het plantenleven zijn met elkaar verweven gedichten die ons uitnodigen om Galicië te verkennen met gesloten ogen en open ziel, een bezoek dat ook aan dit interview doet denken.
Portret van Olga Novo, Nationale Poëzieprijs.
TERUG NAAR HET LANDSCHAP
Conde Nast-reiziger: Je bent geboren in Vilarmao, een dorp in Lugo, in 1975. Als je met je verbeelding terug wilt naar die stad in de gemeente A Pobra do Brollón, welk beeld roept je dan op?
Olga Nova: Ik kom zelden met mijn verbeelding terug naar Vilarmao, omdat ik het praktisch elke dag bezoek. Het is mijn middelpunt, mijn wortel en is bewust en onbewust aanwezig in al mijn werk. Toen ik uit mijn huis was verhuisd, heb ik het opgeroepen. Toen ik in Frans Bretagne woonde, waar ik acht jaar heb gewoond, Vroeger schreef ik met mijn lichaam in Frankrijk en mijn geest in Galicië.
CNT. Je poëzie is heel zintuiglijk: had je als kind de neiging om de wereld door je vijf zintuigen te zien?
AAN. Ik heb herinneringen sinds ik een kind was zintuiglijke impact van de natuur, van het veld bewerkt met de handen . De ervaring van het veld is voor mij natuurlijk, het is geen esthetische positie. Ik kom uit een familie van eenvoudige boeren.
CNT. Welke geuren herinner je je met liefde uit Vilarmao, welke smaken?
AAN. Ik herinner me de geur van vers brood, de frisheid van het water uit de fontein, de diepe geur van koeienmest die de ruimte doorkruist, die van de aarde nat na de regen, die van het pas geploegde land, die van het gras als het net gemaaid is, de geur van de koolbouillon van mijn moeder, de vette geur van de schapenwol, de geur van het hete bloed van het varken dat we in een emmer karnden, de geur van antraciet van mijn vader toen hij van de weide kwam, de geur van kosmos van mijn moeder.
Ik herinner me de geur van versgebakken brood, de frisheid van het water uit de fontein, die van de aarde nat na de regen...
LEZEN DIE MARKEREN
CNT. * Welk landschap heeft je diep getekend? *
AAN. Sinds ik klein was, achtervolgt het Stendhal-syndroom me. Vilarmao ligt op de top van een vallei van waaruit je de Sierra de O Courel kunt zien; Ik hou ervan de horizon uit het oog te verliezen; je kunt honderd kilometer om je heen kijken. **Hij vond het heerlijk om met het vee naar de wei te gaan en zoveel mogelijk te lezen terwijl de koeien graasden. **
CNT. Wat waren die eerste lezingen?
AAN. Mijn eerste benadering van literatuur vond mondeling plaats. ik bewaar de levendige herinnering aan mijn moeder die ballads voor me reciteerde toen ik drie jaar oud was. Ik wist niet dat dat poëzie was, maar de muzikaliteit ervan trok me aan. Hij vroeg altijd om meer. Toen ik ontdekte dat die ballads hem waren voorgelezen door mijn grootmoeder, was ik verbaasd: vrouwen nemen een fundamentele plaats in bij de overdracht van de Galicische cultuur. In mijn huis waren geen boeken, noch een woordenboek. Het schoolhandboek verzamelde verschillende gedichten en Ik lees ze hardop voor terwijl ik luister naar het gebrul van de koeien in ons huis. Mijn zus, acht jaar ouder dan ik, heeft altijd een roeping als pedagoog gehad. Hij studeerde uiteindelijk onderwijs. We genoten ervan om samen in de wei te wandelen en boeken te lezen, elk een pagina. Zo hebben we klassiekers als Lazarillo de Tormes, La Metamorfosis en El Quijote afgewerkt.
CNT. Dat beeld doet me denken aan de gezusters Brontë... Lijkt Vilarmao op Yorkshire?
AAN. Nee: het is minder wild en hard. Mijn land is zoeter.
Cachena-koekalveren in Olelas.
WILDE NATUUR EN GEVOEL VAN GEMEENSCHAP
CNT. *In gedichtenbundels zoals Feliz Idade, winnaar van de Nationale Poëzieprijs, worden het landschap en de vegetatie, zeer aanwezig, allegorieën. In je poëzie ligt de bedoeling om gevoelens te verbinden met het land, met de oude rituelen van het werk, met de wilde natuur en met de elementen. Waarom? *
AAN. Het is niet opzettelijk. Het gebeurt van nature. Poëzie zou een oefening in authenticiteit moeten zijn, nooit een literaire pose. Ik beschouw een gedichtenbundel nooit als een artefact, maar als een levenservaring. Schrijven is voor mij een noodzaak. Toen ik alle gedichten in het schoolboek al had geleerd, begon ik ze te schrijven. Hij was zeven of acht jaar oud. Mijn dorp is mijn emotionele landschap.
CNT. Uw verzen zijn niet vrij van politieke positionering.
AAN. Alle gedachten zijn politiek. Mijn idee is altijd geweest om een gebied dat met uitsterven bedreigd wordt te poëtiseren. De economische autonomie van de landelijke wereld is van geen belang, daarom hebben de machten de autarkische levensstijl van de dorpen, die weinig aan kapitaal zijn gewijd, ingeperkt en ontmanteld. Ik ben getuige geweest van het uitsterven van mijn dorp. Ik groeide op omringd door huizen bewoond door mensen en dieren; drie links. Er zijn geen infrastructuren gebouwd zodat mensen op het platteland kunnen wonen, werken en kinderen kunnen krijgen, en er zijn ook geen fatsoenlijke omstandigheden gegarandeerd. Enge psychologische gevolgen: depressie tarieven voor ouderen in Galicië zijn overweldigend. Stel je de immense eenzaamheid voor die hen omringt. Het lijkt ongelooflijk, vooral als je bedenkt dat er in veel van deze steden castros uit de pre-Romeinse tijd zijn.
CNT. Er is sprake van een terugkeer naar het platteland, van een nieuwe plattelandsrenaissance: met de pandemie zijn er mensen die naar de stad verhuizen. Is het meer dan een modegril?
AAN. Het is iets punctueels. Als het gevaar en de angst voorbij zijn, zal de stad weer zegevieren. Bovendien, hoeveel herbevolking er ook is, de relationele cultuur van de dorpen is verloren gegaan: dat diepe gemeenschapsgevoel waarbij de buurman ook deel uitmaakte van de familie. Als kind stonden de poorten altijd open en ging ik van huis tot huis. Nu zien de dorpen eruit als een verzameling chalets.
Het gemeenschapsgevoel in de dorpen is verloren gegaan.
OVER KLEUREN EN MODES
CNT. *De okertinten van de herfst in de Galicische bergen verdwijnen met zoveel eucalyptusplantages... er is sprake van een "groene woestijn", wat denk je? *
AAN. Het is al jaren een probleem, vooral aan de kust waar uitheemse soorten zich uitbreiden. Het is een metafoor voor een kortetermijnmaatschappij op zoek naar snelle winst. De eiken of kastanjebomen die in het verleden zijn geplant voor toekomstige generaties zijn niet meer interessant omdat ze lang nodig hebben om vrucht of hout te dragen.
CNT. Vrouwen nemen een belangrijke plaats in in de Galicische cultuur; Galicische moeders zijn Rosalía de Castro en Emilia Pardo Bazán. Hoe bepalen het leven en de cultuur in Galicië dat de literaire referentie een vrouw is?
AAN. Kalmeer de angst: als schrijver heb je een vrouwenstem die in jouw taal over jouw cultuur heeft geschreven. Bovendien is het noorden sociaal gezien gebaseerd op een matriarchaat. Laten we niet vergeten dat Galicische vrouwen “weduwen van de levenden” waren, zoals Rosalía de Castro schreef: zij bleven hoofd van het gezin als de mannen moesten emigreren. Maar let op: er moet nog veel gebeuren om gelijkheid te bereiken.
CNT. Galicische poëzie beleeft een moment van pracht; veel dichters zijn bekroond in de afgelopen jaren. Wat heeft deze creatieve bloei gestimuleerd?
AAN. Ik zou het geen boem noemen in Galicië gebeurt er niets. In Madrid gebeurt alles. Het is eerder een opening naar literaire systemen die als perifeer worden beschouwd. Zodra de jury niet meer bestaat uit mensen met een poëtische gevoeligheid voor die andere literaire systemen, gaan we terug naar de normale gang van zaken. Het is de moeite waard om te onthouden dat sinds 1924 hebben slechts drie Galiciërs de Nationale Poëzieprijs ontvangen. Dat betekent niet dat er niet eerder poëzie is geschreven. Er werd veel geschreven.
Het eerste natuurpark in Galicië: natuurpark Monte Aloia
CNT. Om tot rust te komen en te ontspannen, beoefenen de Japanners shirin yoku (baden in het bos; in het Japans), een meditatieve techniek die erin bestaat met aandacht door de bomen te lopen, waarbij alle vijf de zintuigen worden gebruikt. Kan de natuur ons helpen om mindfulness te beoefenen en creatiever en gelukkiger te zijn?
AAN. Ja, mensen van het platteland we hebben dit soort oefeningen op natuurlijke wijze beoefend en zonder het grootste filosofische geweten.
CNT. *Nu woon je in Monforte de Lemos, in de Ribera Sacra, waar je lesgeeft aan een instituut. Hoe zou u deze populatie omschrijven? *
AAN. Het is een kleine, zeer Castiliaans stad die leeft met zijn rug naar de Galicische cultuur. Als leraar streef ik ernaar om mijn studenten liefde bij te brengen voor hun land en hun taal. Ik geloof in de transformerende kracht van onderwijs.
CNT. Waar breng je de zomer door of ga je het liefst op vakantie?
AAN. naar waar ook ter wereld, vergezeld van wie ik liefheb.
Als lerares in de Ribeira Sacra streeft ze ernaar om haar leerlingen liefde voor hun land en hun taal bij te brengen.
CNT. Wat is je favoriete strand?
AAN. ofwel kust Galicië, het einde van de bekende wereld, het begin van de wereld die nog niet bekend is.
CNT. Welke berg betovert je?
AAN. De O Courel-berg, in de uitlopers van mijn geboortevallei. Geboorteplaats van een geliefde dichter: Uxío Novoneyra.
CNT. Welke wandelroute zou je aanraden om te doen?
AAN. De oneindige paden van mijn dorp, die ze draaien met de nodige syntaxis van de voeten van de wandelaar. Sommigen van hen zijn gesloten door de braamstruiken van ontvolking, maar mijn geest loopt er doorheen, mijn droom gaat er elke nacht doorheen.